Το μυαλό παίζει παιχνίδια που συχνά δεν ελέγχουμε· κάνει υποθέσεις, οι οποίες τις περισσότερες φορές δεν έχουν καμία υπόσταση, αλλά μας βασανίζουν κι ασχολούμαστε μαζί τους περισσότερο απ’ όσο χρειάζεται. Μπαίνουμε στη διαδικασία να υπεραναλύουμε τα πάντα και καταλήγουμε περισσότερο δυστυχισμένοι. Επιτρέπουμε στο μυαλό μας να πλάθει εικασίες και σενάρια τα οποία -υπό άλλες συνθήκες- δε θα πιστεύαμε σε καμία περίπτωση.
Όλοι μας έχουμε πέσει σε αυτή την παγίδα. Όλοι μας έχουμε υποπτευθεί ανθρώπους που δεν έφταιγαν εν τέλει και τους έχουμε κατηγορήσει λανθασμένα κι άδικα -μόνο και μόνο επειδή επιλέξαμε να πιστέψουμε τις δικές μας παράδοξες σκέψεις. Ο φόβος της απόρριψης, ή ακόμη χειρότερα της προδοσίας, έχει συχνά ως αποτέλεσμα την υπερβολική καχυποψία. Κι αυτή με τη σειρά της κάνει το μυαλό μας να δημιουργεί υποθέσεις, τις οποίες -αν και φαινομενικά δε θέλει- τείνει να πιστεύει.
Οι υποθέσεις μας -στις περισσότερες των περιπτώσεων- καταλήγουν στα χειρότερα συμπεράσματα. Μοιάζουμε με κουρδισμένα ανθρωπάκια τα οποία, πλήρως αυτοματοποιημένα, πιστεύουν το χειρότερο σενάριο της εκάστοτε ιστορίας. Ξεχνάμε ότι εμείς είμαστε οι πρωταγωνιστές στη ζωή μας και μπορούμε να τη διαμορφώσουμε σύμφωνα με τα δικά μας μέτρα και σταθμά. Επιλέγουμε να αμφισβητούμε ανθρώπους που αγαπάμε, αντί να δούμε με καθαρό μυαλό την πραγματικότητα.
Ίσως με αυτόν τον τρόπο αισθανόμαστε ότι προστατεύουμε τον εαυτό μας, αφού είμαστε ήδη προετοιμασμένοι για τα χειρότερα· όμως, μήπως με αυτόν τον τρόπο αποτρέπουμε τον ερχομό των καλύτερων; Μήπως βάζουμε φρένο στην ίδια μας την ευτυχία, φοβούμενοι ότι αυτή δε θα επέλθει ποτέ; Ο βαθμός εμπιστοσύνης που δείχνουμε στους ανθρώπους στη ζωή μας έχει να κάνει σαφώς με τα βιώματά μας, τα οποία δεν μπορούμε να σβήσουμε· μπορούμε, εν τούτοις, να δημιουργήσουμε καινούργια, θετικά, βιώματα που θα μας συντροφεύουν.
Συμφωνώ ότι στον έρωτα κυριαρχεί η παράνοια· ωστόσο, αντί να βάζουμε φρένο στην εμπιστοσύνη και στην εκδήλωση της αγάπης μας, ίσως πρέπει να δοκιμάσουμε να βάλουμε φρένο στην εκδήλωση της ανασφάλειας και της καχυποψίας μας. Κι αυτό όχι για να αποδείξουμε ότι γινόμαστε καλύτεροι ή για να δείξουμε ότι ξεπερνάμε τα ψυχολογικά μας, αλλά γιατί έχουμε πραγματικά μέσα μας την ανάγκη να αποχωριστούμε τον αρνητισμό που μας ακολουθούσε χρόνια τώρα.
Οι σχέσεις χτίζονται με αργά βήματα και πρέπει να έχουμε υπομονή για να βάλουμε γερές βάσεις που θα κρατήσουν. Πρέπει να είμαστε διατεθειμένοι να ξεπεράσουμε σταδιακά τις ανασφάλειές μας και να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι, πρώτα απ’ όλα για εμάς τους ίδιους. Πρέπει να μάθουμε να εμπιστευόμαστε· μπορεί στην αρχή αυτό να μας φαίνεται δύσκολο, όμως, είναι αναγκαίο για να διατηρήσουμε τη σχέση μας.
Είμαστε άνθρωποι κι η υπερβολή είναι στοιχείο μας. Εν τούτοις, ο βαθμός έκφρασής της κι η ύπαρξή της αυτή καθαυτή είναι στο χέρι μας πώς θα κυμαίνεται κι αν θα υφίσταται αντίστοιχα. Μονάχα εμείς μπορούμε να την περιορίσουμε κι εν τέλει να ζήσουμε δίχως αρνητικές σκέψεις κι υποθέσεις που μας φθείρουν. Μονάχα εμείς είμαστε υπεύθυνοι για την έκβαση των σχέσεών μας και πρέπει να μάθουμε να αναγνωρίζουμε τα λάθη μας.
Είναι στο χέρι μας αν θα επιλέξουμε να ζούμε σε έναν κόσμο που παντού γύρω μας θα βλέπουμε εχθρούς ή αν θα διαμορφώσουμε την καθημερινότητά μας με τέτοιο τρόπο ούτως ώστε να αισθανόμαστε ασφάλεια. Ας αφήσουμε τις υποθέσεις και την καχυποψία στο παρελθόν -διότι εκεί πρέπει να ανήκουν- κι ας αρχίσουμε μία καινούργια ζωή γεμάτη με όμορφα συναισθήματα.
Συντάκτης: Θάνος Κουλουβάκης
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
