Είναι οι τύποι οι ρομαντικοί, οι φαν του ρομάντζου, του φεγγαριού και της πανσελήνου, της καντάδας και των υποκοριστικών για το ταίρι τους. Είναι οι άνθρωποι που θα σε καλημερίσουν με μήνυμα και θα σου βάλουν δέκα φιλάκια στο τέλος, καρδούλες και τα συναφή. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που θα βγούνε με το έτερόν τους ήμισυ για ποτό, για δείπνο, για οτιδήποτε και θα είναι συνέχεια κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλο κι οι ματιές τους θα είναι καρφωμένες όλο το βράδυ.
Βλέποντας αυτά τα ζευγάρια, η αγάπη που έχουν ο ένας για τον άλλον είναι ολοφάνερη. Αυτό όμως σημαίνει πως τα ζευγάρια που δε συμπεριφέρονται έτσι μεταξύ τους δεν είναι αληθινά ζευγάρια; Μα και βέβαια όχι! Είμαστε κι εμείς που δε γουστάρουμε αγαπούλες, φιλάκια στα μηνύματα, καρδούλες και μέλια γιατί η αγάπη κι η καψούρα μας δεν κρίνεται από αυτά.
Γιατί μία λιτή κι ίσως –για πολλούς– στεγνή «Καλημέρα» αρκεί για να δείξουμε στον άλλο πως όντως είναι η πρώτη μας σκέψη όταν ξυπνάμε. Όσες καρδούλες και να ακολουθήσουν μετά απ’ αυτήν τη λέξη, δεν έχουν καμία σημασία αφού θα δείξουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα όταν βρεθούμε.
Εκτός αυτού, μόλις ξυπνήσουμε με τα μάτια μισάνοιχτα, εκτός από ανούσιο είναι και σχεδόν ακατόρθωτο να πούμε ή να γράψουμε κάτι περισσότερο από μια λέξη κι αυτή συνήθως ανορθόγραφη. Το πρωί είναι για τεντώματα στο κρεβάτι, άρνηση του ότι πρέπει να σηκωθούμε και καφέ -πάνω απ’ όλα. Αλλά και μεσημέρι και βράδυ να είναι, το να αποκαλέσουμε το ταίρι μας «Μωρό μου» ή «Αγάπη μου» για εμάς είναι το ίδιο με το να αποκαλέσουμε τον άλλο «Ρε» ή πολύ απλά με το όνομά του. Το να μην αποκαλέσουμε τον άλλο με χαϊδευτικό όνομα δε σημαίνει πως δε θα τον βάλουμε κάτω μόλις τον δούμε.
Η καψούρα μας δεν κρίνεται απ’ τα χεράκια που θα κρατάμε περπατώντας στο δρόμο ούτε απ’ το πόσα φιλιά θα ανταλλάξουμε κατά τη διάρκεια της μέρας, αλλά από τα πόσα μπουκάλια θα κατεβάσουμε ο ένας για την πάρτη του άλλου όταν το επιβάλλει η περίσταση.
Το πάθος μας για το ταίρι μας δε θα φανεί απ’ τα μηνύματα αγάπης και τα ποιήματα περί έρωτα που θα απαγγείλουμε, αλλά απ’ τον τρόπο που θα ενωθούν τα σώματά μας όταν κανείς δε θα βλέπει. Η αγάπη μας δεν κρίνεται απ’ τις φωτογραφίες που θα ανεβάσουμε στο facebook κι απ’ τα likes που θα πάρουν, αλλά από μια απλή υπενθύμιση για ζώνη όταν μπει ο σύντροφός μας στο αυτοκίνητο ή ένα απλό «Να προσέχεις».
Δε λέμε ότι τα μέλια και το baby talk είναι απαγορευμένα, αλλά δεν είναι αυτά που θα κρίνουν τη σχέση σας ούτε αυτά που θα αποτρέψουν τη φωτιά απ’ το να σβήσει.
Γιατί στην τελική, όσα χαδάκια, αγαπούλες και λουλουδάκια υπάρχουν σε μια σχέση κι όσες ρομαντικές βραδιές κάτω απ’ την πανσέληνο περάσουμε με το ταίρι μας, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με μια πίτα γύρο απ’ όλα στις τρεις το πρωί στο μαγαζάκι της γειτονιάς. Κι ας θεωρείται συνηθισμένο κι ας θεωρείται απλό, δυο άνθρωποι γουρουνιάζοντας, πασαλειμμένοι με τζατζίκια, για μας θεωρείται το ιδανικό κι αυτές οι μικρές στιγμές είναι που μας κάνουν ευτυχισμένους.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
