Πας στο κλαμπ, όλη η παρέα σου είναι εκεί. Μουσική, χορός, γέλια και ποτό, πολύ ποτό. Το γλέντι δε σταματά μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες. Στην τελική έχετε και σπίτια. Το επόμενο πρωί είναι σαν να ξύπνησες στο δωμάτιο της κολάσεως. Το σπίτι γυρίζει, έτσι φαίνεται σε σένα τουλάχιστον, το στομάχι σου έχει τρελαθεί και το κεφάλι σου όπως είναι επόμενο, είναι έτοιμο να σπάσει αφού νιώθεις πως κάποιος σε κτυπούσε με μια –ή και περισσότερες- κατσαρόλες στο κεφάλι όλο το βράδυ.
Αυτά είναι τα αποτελέσματα του να γίνεσαι φέσι και το αστείο είναι πως πίνεις για να περάσεις καλά –ή καλύτερα– και στο τέλος δε θυμάσαι καν πού πήγες, τι έκανες, με ποιους, πότε, πώς και γιατί. Μας έχει μπει αυτή η ιδέα -από ούτε κι εγώ ξέρω πότε- πως το ποτό κι η διασκέδαση πάνε μαζί. Ότι το ποτό μας κάνει καλύτερους χορευτές, ότι αν δεν πιεις θα είσαι ο περίεργος της παρέας. Ναι, ίσως το αλκοόλ για πολλούς να είναι η σωτήρια λύση για το πόσο ντροπαλοί είναι ή για το πόσο δύσκολα ανοίγονται, αλλά αυτό δε σημαίνει πως δεν μπορείς να περάσεις καλά και χωρίς να μεθύσεις.
Να το πιούμε το ποτάκι μας, να το πιούμε και το δεύτερο κι όσα ακόμα τραβάει η όρεξή μας, αλλά το γεγονός ότι μερικοί άνθρωποι νιώθουν την ανάγκη να μεθύσουν για να περάσουν καλά, δεν είναι κι ό,τι καλύτερο. Μπορείς να περάσεις γαμάτα και νηφάλιος κι όντως συμβαίνει. Δεν είναι ότι δε γίνεται, αλλά ίσως είναι επειδή δεν εμπιστευόμαστε αρκετά τους εαυτούς μας πως μπορούν να μας διασκεδάσουν χωρίς να γίνουμε ένα με το πάτωμα στις τουαλέτες του μπαρ.
Εκτός των άλλων, το να βρίσκεσαι σε μια παρέα και να είσαι ο μόνος που είναι φέσι δεν είναι και τόσο διασκεδαστικό τελικά, ούτε για σένα ούτε για την παρέα σου. Έχετε την κιθάρα σας, τα χαμηλωμένα φώτα σας, αυτά δεν είναι αρκετά για να σας κάνουν τη βραδιά σας όμορφη; Μπορεί το ποτό να μας κάνει όλους πιο χαλαρούς, πιο αστείους, πιο ανοιχτόμυαλους, αλλά επίσης μπορεί να μας κάνει λίγο χαζούς, χωρίς αίσθηση κινδύνου κι επίσης θέαμα και ρεζίλι σε άτομα που δεν είναι ανάγκη να μας βλέπουν στα χάλια μας. Όχι, δε μας νοιάζει τι θα πει ο ένας ή ο άλλος, αλλά πιστεύω πως την αξιοπρέπειά μας όλοι τη θέλουμε όσο το δυνατόν πιο άθικτη.
Ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν πίνουν από επιλογή κι αρκετοί αυτοί που πίνουμε πάλι από επιλογή. Κανείς δε θα κρίνει κανέναν, αλλά είναι ωραίο να ξέρεις ότι δε χρειάζεσαι τίποτα, ούτε ποτό, ούτε τσιγάρο, ούτε κάτι άλλο για να κάνεις τη μέρα και τη νύχτα με την παρέα να σκίσει. Τα νηφάλια χαμόγελα είναι που αξίζουν.
Το ποτό και το τσιγάρο είναι κάτι που σε κάθε έξοδο για διασκέδαση σχεδόν όλοι αποζητούμε, αλλά τι είναι το πιο τραγικό που μπορούμε να πάθουμε αν μάθουμε επιτέλους τη διαφορά μεταξύ της χρήσης και της κατάχρησης; Το πολύ-πολύ να είμαστε εμείς που θα μαζεύουμε τα φιλαράκια μας απ’ τα τραπέζια για αλλαγή και θα γλιτώσουμε και την τούμπα απ’ τις σκάλες.
Υ.Γ: Προσοχή στα μεθυσμένα μηνύματα, έχουνε κλείσει σπίτια.
Επιμέλεια Κειμένου Πηνελόπης Παυλίδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πηνελόπη Παυλίδη
