Κάθε φορά που χωρίζουμε, προσπαθούμε να κατανοήσουμε και να οργανώσουμε στο μυαλό μας όλους εκείνους τους λόγους που οδήγησαν τον άλλον να θέσει το οριστικό τέλος στη σχέση μας. Θυμίζει λίγο της πίτα ευθύνης που χρησιμοποιούν συνήθως οι ψυχολόγοι προκειμένου να υποδείξουν στους πελάτες τους, όλους εκείνους τους παράγοντες που συνετέλεσαν στη δημιουργία και ύπαρξη του τωρινού προβλήματός τους. Κάπως έτσι κι εμείς λοιπόν, σαν άλλοι ψυχολόγοι, φτιάχνουμε τη δική μας πίτα ευθύνης, προσθέτοντας ένα-ένα τα δικά μας κομμάτια, με μοναδικό στόχο να καταφέρουμε να αντιμετωπίσουμε την όλη κατάσταση με λογική κι αξιοπρέπεια.
Κι εκεί που πιστεύαμε πως τα έχουμε καταφέρει, έχοντας υπολογίσει όλα τα κομμάτια σωστά, κι είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε το παρελθόν στην άκρη, κάπου σπάει ο διάβολος το ποδάρι του κι έρχονται ξανά στη ζωή μας τα πάνω κάτω. Μα γιατί αυτό; Επειδή είτε κάποιος γνωστός μας μας ενημέρωσε, είτε εμείς οι ίδιοι ψαχουλεύοντας το προφίλ του πρώην μας ανακαλύψαμε, πως λίγες μόνο μέρες μετά τον χωρισμό μας, όχι μόνο δεν κλαίει και δε σέρνεται στα πατώματα για εμάς, αλλά ίσα-ίσα είναι πολύ καλά μαζί με την καινούρια του σχέση.
«Μα πώς τόλμησε να μου φερθεί έτσι και να πει ψέματα σε εμένα που του συμπεριφέρθηκα με τον καλύτερο τρόπο» αναρωτιέσαι, νιώθοντας το κεφάλι σου έτοιμο να εκραγεί από την ένταση που βιώνεις. Τότε είναι που λογική και αξιοπρέπεια παραμερίζονται μονομιάς κι εσύ σαν φρενήρης αρχίζεις να παίρνεις γνωστούς και φίλους, ακόμη και τον πρώην σου, εκτοξεύοντας βρισιές και κατηγόριες τόσο για εκείνον, όσο και για το νέο του αμόρε. Είσαι πλέον απόλυτα πεπεισμένος, πως εκείνο το τρίτο άτομο ήταν που οδήγησε στη διάλυση της σχέση σας και όλοι οι άλλοι λόγοι που φρόντισε να σου αραδιάσει πριν φύγει, δεν ήταν τίποτα άλλο παρά φθηνές δικαιολογίες.
Αλήθεια, όμως, πόσο σωστό είναι να θεωρούμε ότι ένα τρίτο άτομο είναι η βασική αιτία κι όχι απλά η αφορμή για το τέλος της σχέσης μας; Σε τι μας ωφελεί μια τέτοια λανθασμένη διαπίστωση; Μα και βέβαια να περιορίσουμε το δικό μας μερίδιο ευθύνης και να το μετατοπίσουμε σε εκείνο το άλλο άτομο που τόλμησε να διαλύσει τη μέχρι τώρα ιδανική, για εμάς, σχέση. Μέσα στην αυταπάτη που ζούμε, εθελοτυφλούμε και αδυνατούμε να κατανοήσουμε ότι κανείς δεν μπορεί να διαλύσει κάτι όταν αυτό από μόνο του δεν είναι ήδη χαλασμένο.
Τις περισσότερες φορές κι εμείς οι ίδιοι ξέρουμε πως η σχέση μας έχει τελματώσει, αλλά παρόλα αυτά συνεχίζουμε να την τραβάμε από τα μαλλιά, είτε λόγω συνήθειας ή επειδή φοβόμαστε να μείνουμε μόνοι. Είναι πολύ πιο εύκολο να κατηγορήσουμε κάποιον τρίτο, παρά να παραδεχτούμε στον εαυτό μας ότι υπήρχαν σοβαρότεροι λόγοι προκειμένου αυτή να τελειώσει. Μάλλον συμβαίνει, επειδή τότε θα αναγκαζόμασταν να παραδεχτούμε τις δικές μας ατέλειες και τα δικά μας λάθη. Ωστόσο γνωρίζουμε πολύ καλά μέσα μας, ότι κι εμείς αν μας είχε δοθεί η ευκαιρία να γνωρίσουμε κάτι καλύτερο, θα κάναμε ακριβώς το ίδιο.
Μερικές φορές απλά χρειάζεται μια αφορμή που θα κάνει τον άλλον να δει τα πράγματα ξεκάθαρα και να πάρει την απόφαση να φύγει. Και καλώς ή κακώς η αφορμή αυτή, ίσως, είναι ένα τρίτο άτομο που θα τον κάνει να δει όλα αυτά που χάνει, αντί να κερδίζει, μένοντας σε μια βαλτωμένη σχέση. Οπότε αντί να βιαστούμε να επιρρίψουμε ευθύνες, μήπως θα ήταν προτιμότερο να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες που τελείωσε κάτι; Άλλωστε είναι ο μόνος τρόπος για να δείξουμε ότι έχουμε ωριμάσει συναισθηματικά κι όντως κερδίσαμε κάτι από τη σχέση που μόλις τελείωσε.
Επιμέλεια Κειμένου Κατερίνας Τσαμπίκα Ρόγγα: Κατερίνα Κεχαγιά.
Συντάκτης: Κατερίνα Τσαμπίκα
