Για τα παιδιά μπορούν να γραφτούν τόμοι και τόμοι βιβλίων. Είναι η ελπίδα του καθενός, είναι η αθωότητα, είναι η αγνότητα, είναι η αρχή και το τέλος όλων μας. Μπορεί να μην είναι όλοι τυχεροί να γίνουν γονείς, αλλά ίσως έχουν βαφτιστήρι, ένα μικρό αδερφάκι, ένα ξαδελφάκι. Όλοι έχουν ζήσει λίγο-πολύ κοντά σε παιδιά και μπορούν να πιστέψουν στην αγνότητά τους.
Είναι ο τρόπος που σε κοιτάζουν αυτά τα καθαρά ματάκια και περιμένουν μια κουβέντα σου, μιας και δεν ξέρουν τίποτα γι’ αυτόν τον κόσμο. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σε ρωτούν όλα αυτά τα πράγματα, που δεν ξέρεις τι να απαντήσεις.
Είναι ο τρόπος με τον οποίο κλαίνε, όταν δεν τους αρέσει κάτι, ο τρόπος με τον οποίο φοβούνται και πανικοβάλλονται, όταν δε νιώθουν ασφάλεια. Είναι ο τρόπος με τον οποίο σε κάνουν να θυμάσαι τα παιδικά σου χρόνια και να εύχεσαι να υπήρχε φάρμακο να μένεις πάντα παιδί.
Υπάρχει γλύκα σ’ όλη την ατμόσφαιρα, όταν είναι τα παιδιά εκεί. Και το πιο γλυκό; Το πιο γλυκό σημείο είναι όταν τους λες ότι τους αγαπάς πολύ και δείχνουν αυτή τη γλυκιά ντροπή. Αυτή, που προσπαθούν να κρύψουν κιόλας, κι ύστερα γίνεται ακόμη πιο γλυκιά η φάση.
Αφού έτσι αθώα και γλυκά που τα βλέπεις, νιώθεις πως όσες φορές κι αν τους πεις ότι τα αγαπάς είναι λίγες. Άσε που αισθάνεσαι ότι όταν εκφράζεις την αγάπη σου σ’ αυτά, είναι τα μόνα που σου δίνουν την κατάλληλη προσοχή κι έχεις την καλύτερη ανταπόκριση που θα μπορούσε να υπάρξει.
Να εκφράζεις την αγάπη σου στις μέρες μας φαίνεται λίγο δύσκολο. Αλλά τα παιδιά το χρειάζονται για ν’ αναπτυχθούν σωστά. Έχουν την ανάγκη και συγχρόνως την επιθυμία να ακούν ότι τα αγαπούν συνεχώς. Νιώθουν μια σιγουριά και μια στήριξη μ’ αυτήν την ανιδιοτελή έκφραση αγάπης. Και σίγουρα, τους αρέσει να νιώθουν ότι είναι κάτι σημαντικό για σένα. Είναι κίνητρο για να μεγαλώσουν σωστά.
Καταλαβαίνουν τη σημασία της λέξης «σ’ αγαπώ», γι’ αυτό εκφράζουν τη γλυκιά ντροπή τους με νάζι. Επειδή μπορούν να αντιληφθούν πόσο ωραίο και δυνατό συναίσθημα είναι. Μπορούν να καταλάβουν ότι είναι η κινητήριος δύναμη ολόκληρου του πλανήτη. Αυτός είναι κι ο ουσιαστικός λόγος που αποζητούν την αγάπη και την ξεκάθαρη έκφρασή της προς το πρόσωπό τους. Εκείνο το προσωπάκι που στο χαμόγελό του βρίσκεται όλο το νόημα αυτού του κόσμου.
Να λες εσύ «άγγελέ μου, σ’ αγαπώ πολύ» και να βλέπεις αυτά τα γυαλιστερά ματάκια να κοιτούν το έδαφος, ή να χαμογελάνε κρυφά, ή να κοκκινίζουν τα μαγουλάκια τους. Είναι φορές που θα τα δεις να προσπαθούν να φύγουν από κοντά σου αμέσως για να πάνε στο διπλανό δωμάτιο. Κι αν πας να κρυφοκοιτάξεις, τα βλέπεις να χαμογελάνε σαν χαζά ή να κυλιούνται στα σεντόνια που νομίζουν ότι εκεί «δεν τους βλέπει κανένας».
Είναι αυτή η γλυκιά ντροπή που σου βγάζουν τα παιδιά. Εκείνη που εμείς οι μεγάλοι χάνουμε, όσο μεγαλώνουμε. Είτε γιατί πληγωθήκαμε, είτε γιατί πρέπει να σοβαρευτούμε. Ένα είναι το σίγουρο όμως. Όλοι θα θέλαμε σε κάποια φάση, ίσως και κάθε μέρα, να ήμασταν ξανά παιδιά. Με την αθωότητα και την γλυκιά ντροπή τους που δίνουν νόημα σε διάφορες μικρές στιγμές της ζωής.
Επιμέλεια κειμένου Μαρίας Χρυσοστόμου: Νάννου Αναστασία.
Συντάκτης: Μαρία Χρυσοστόμου
