Αυτοί που στην παρέα έχουν διαρκώς το ρόλο του διαιτητή

Αν τόσο καιρό νόμιζες ότι οι αισθηματικές σχέσεις είναι το προβληματικό πεδίο κι αυτό που χρειάζεται ιδιαίτερη προσπάθεια στη ζωή σου, έλα να συζητήσουμε για τις φιλικές. Φίλοι είναι κάποιοι άγνωστοι άνθρωποι που ήρθαν στη ζωή μας κι επιλέξαμε ο ένας τον άλλον για να κάνουμε παρέα,να μοιραζόμαστε μυστικά, να αποτελούμε βράχο και σανίδα σωτηρίας ο ένας για τον άλλον. Δε λέμε συχνά άλλωστε ότι οι φίλοι είναι η οικογένεια που διαλέγουμε;

Ωστόσο, ακόμα και στα καλύτερα τα σπίτια υπάρχουν προβλήματα, πόσο μάλλον στις καλύτερες παρέες. Όταν περνάς πολύ χρόνο με κάποιον σε καθημερινή βάση ή περάσουν τα χρόνια κι έχετε διαφορετική οικειότητα από ό, τι στην αρχή, είναι λογικό να υπάρξουν κάποιες τριβές και διαφωνίες- αν δε διαφωνείτε ποτέ, αναρωτήσου αν είναι αληθινή φιλία.

Όταν δυο άτομα που διατηρούν μια φιλία διαφωνήσουν ή ακόμη, μαλώσουν για κάτι, τα πράγματα είναι απλά γιατί το λύνουν αποκλειστικά εκείνα τα δύο εμπλεκόμενα άτομα. Όταν, όμως, αυτό μεταφερθεί στο πλαίσιο της παρέας περιπλέκονται τα πράγματα καθώς χώνονται και περισσότερα από δύο άτομα στο ζήτημα.

Όταν λέμε ότι με την παρέα μας είμαστε μια γροθιά, συνήθως το εννοούμε. Παραλείπουμε όμως να πούμε ότι όταν αυτή η γροθιά ανοίξει και τσακωθούμε μεταξύ μας, γίνεται χαμός μιας και χωρίζουμε την παρέα μας στα δύο. Φαντάσου κάτι σαν ένα στρατόπεδο στο οποίο πρέπει να πραγματοποιηθεί μια άσκηση, πρέπει ο καθένας να διαλέξει σε ποια από τις δύο πλευρές θα πολεμήσει. Εκεί όμως είναι πιο απλά τα πράγματα γιατί όταν τελειώσει η άσκηση, θα είναι ξανά όλα όπως πριν.

Στις ανθρώπινες σχέσεις και ιδιαιτέρως στις φιλικές, δε συμβαίνει αυτό. Άπαξ και διαλέξεις στρατόπεδο, δεν υπάρχει γυρισμός. Δεν έχεις σκορπίσει καπνογόνα αλλά γέμισες τους ανθρώπους σου- γιατί δικοί σου είναι- βαθιές πληγές που δεν κλείνουν με μια συγγνώμη ή με μια αγκαλιά.

Ευτυχώς για όλους μας, σε κάθε παρέα υπάρχει και ο άνθρωπος- πυροσβεστήρας. Τι είναι αυτό; Είναι εκείνος ο σωτήριος άνθρωπος που έρχεται πάντα ως μάνα εξ ουρανού να κατευνάσει τα πνεύματα και να μας πει να χαλαρώσουμε λίγο γιατί ξεφύγαμε.

Αυτός είναι λίγο παραπάνω ο άνθρωπος όλων μας γιατί σ’ αυτόν θα απευθυνθούμε για να βρούμε το όποιο δίκιο θεωρούμε ότι έχουμε, θα πάμε να παραπονεθούμε σαν μωρά που μας έκλεψαν το γλειφιτζούρι ή που δε μας παίζει ο Γιωργάκης ή η Δημητρούλα, θα του εξηγήσουμε πώς νιώθουμε και γιατί, θεωρώντας ότι παράλληλα με τη σχολή του, σπούδασε και ψυχολογία. Αυτός είναι ο άνθρωπος που θα μας πάρει μια αγκαλιά και θα μας πει «θα το διορθώσουμε» κι όντως το κάνει αλλά συνήθως το κάνει μόνος του.

Θα αναλάβει ρόλο διαιτητή και σαν σωστός επαγγελματίας θα μπει στη μέση και θα ρίξει κόκκινη κάρτα σε όποιον ξεπεράσει τα όρια της απλής διαφωνίας, θα μας βάλει όλους στον πάγκο και θα παλέψει πάση θυσία για να μη δει την ομάδα του να διαλύεται, για να μη μας δει να γεμίζουμε πληγές που δε θα μπορέσουμε εύκολα να κλείσουμε.

Ε, αυτόν να τον αγαπάμε και λίγο παραπάνω γιατί σβήνει φωτιές όταν εμείς απειλούμε να κάψουμε το σύμπαν από τα νεύρα μας- ποιος είπε ότι είχαμε νεύρα; Χριστέ και Κύριε, το φυσικό μας είναι να τσιρίζουμε και να ουρλιάζουμε.

Έλα λίγο να το δούμε ανάποδα το θέμα τώρα, έχει έρθει ποτέ κανείς από εμάς στη θέση του; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ πώς νιώθει που προσπαθεί να το παίξει Ελβετία και να κρατήσει την ουδετερότητά του; Προσπαθεί να μη χαλάσουμε όλοι οι υπόλοιποι τις σχέσεις μας μεταξύ μας αλλά ίσως στο τέλος χαλάμε τη σχέση μας μαζί του. Δε θα αντέξει να ακούσει άλλα παράπονα, δε θα θέλει ξανά να κακολογούμε τους φίλους του- ακόμα κι αν εμείς μαλώσαμε μαζί τους, γι’ αυτόν είναι ακόμα κολλητοί- δε θα αντέξει άλλο την αδιαφορία μας για τα δικά του συναισθήματα.

Μια φιλία, όπως και μια σχέση, θέλει πολλή προσπάθεια και αμοιβαίες υποχωρήσεις για ν’ αντέξει στον χρόνο. Δε λύνονται όλα με μια αγκαλιά και μια συγγνώμη ούτε μπορούμε να πάρουμε πίσω τα λόγια που είπαμε, να το θυμάσαι.