Η ζωή κάθε ανθρώπου έχει τα πάνω και τα κάτω της, δεν είναι ποτέ όλα τέλεια σταθερά και διαχρονικά κι αυτό είναι κάτι απολύτως φυσιολογικό. Ακολουθώντας λοιπόν αυτή τη ροή, δεν μπορείς να είσαι στεναχωρημένος όλη την ώρα, όπως αντίστοιχα δεν μπορείς να είσαι και χαρούμενος όλη την ώρα.
Ωστόσο, μπορεί να έχεις παρατηρήσει ότι σε κάποια φάση της ζωής σου όλα ενδέχεται να πήγαιναν κάπως στραβά κι έτσι, σε βρήκε αρκετός χρόνος να είσαι στα down σου, αποδεχόμενος την κατάσταση που επικρατούσε στη ζωή σου εκείνο το διάστημα. Κατά συνέπεια, έτσι ακριβώς είχαν συνηθίσει να σε αντιμετωπίζουν κι οι γύρω σου- είχαν αποδεχθεί να σε βλέπουν σε μια διάθεση πεσιμιστική κι είχαν προσαρμόσει την αντιμετώπισή τους με βάση αυτή τη διάθεση. Παγιώθηκε λοιπόν η αντίληψη ότι εσύ είσαι στα κάτω σου, όσο εσύ θεωρούσες ότι οι γύρω σου, οι δικοί σου άνθρωποι σε στηρίζουν με κάθε δυνατό τρόπο.
Τι γίνεται όμως όταν αυτή κατάσταση αλλάζει;
Μπορεί καμιά φορά να παίρνει λίγο περισσότερο χρόνο, όμως τα πράγματα πάντα αλλάζουν. Είτε γιατί εσύ ο ίδιος αποφασίζεις ότι θα βλέπεις τη ζωή λίγο πιο θετικά ακόμα κι αν όλα πάνε στραβά, είτε επειδή άρχισε να αλλάζει κάπως να σου χαμογελά η ζωή και να βαίνουν όλα όπως τα επιθυμείς. Τότε όμως είναι η στιγμή που θα δεις και τις αντιδράσεις των γύρω σου να αλλάζουν. Κι ίσως τότε να παρατηρήσεις ότι οι τόσο υποστηρικτικοί άνθρωποι της ζωής σου, δε σε στηρίζουν τελικά τόσο πολύ τώρα που γύρισε το παιχνίδι.
Είναι τρομακτικό να βλέπεις την αλλαγή των ανθρώπων που θεωρούσες στήριγμα, και τη μεταμόρφωσή τους σε ένα αποστασιοποιημένο, σχεδόν ενοχλημένο ον, όσο εσύ ανεβαίνεις και έρχεσαι στα ίσια σου. Βλέπεις, κάποιοι άνθρωποι βολεύονται με το να σε βλέπουν στα κάτω σου γιατί αυτό τους κάνει να νιώθουν ανώτεροι, ικανοποιεί το «εγώ’» τους κι ό,τι κι αν συμβαίνει στη δική τους ζωή το αντιμετωπίζουν καλύτερα εφόσον σκέφτονται ότι υπάρχουν και χειρότερα έχοντας στο νου τους ότι εσύ προσωποποιείς τα χειρότερα για εκείνους. Από την άλλη, είναι και η αίσθηση ότι μόνο έτσι νιώθει κανείς χρήσιμος, όταν υπάρχει κάποιος για να σώσει. Πώς λοιπόν θα αποκτήσουν νόημα στη ζωή τους, τώρα που σώθηκες μόνος;
Χρειάζεται κάποιος να έχει πολλή ειλικρίνεια κι αγάπη μέσα του για να μπορέσει να χαρεί με τη χαρά και την πρόοδο ενός άλλου ανθρώπου. Πρέπει να τα ‘χεις βρει με τον εαυτό σου για να μπορείς να στηρίξεις πραγματικά κάποιον άλλον, να μπορείς να νιώσεις πραγματικά χαρά στις χαρές του και λύπη στις δυσκολίες του. Είναι γνωστό από παλιά ότι είναι ευκολότερο να σε λυπούνται από το να χαίρονται μαζί σου, γιατί ενίοτε η ζήλια καταλαμβάνει τους ανθρώπους και νιώθουν πικρία, σκεπτόμενοι τι λείπει από τη δική τους ζωή. Κι είναι ανθρώπινο και μέσα στο παιχνίδι να ζηλέψει κανείς ή να νιώσει ανταγωνισμό, βλέποντας έναν άνθρωπο ευτυχισμένο, μα αυτή ακριβώς τη ματαιότητα και την αλαζονεία είναι που μάχονται οι πραγματικά δικοί μας άνθρωποι, στρεφόμενοι προς την ανιδιοτέλεια.
Παρατηρώντας αυτή την επίπονη αλλαγή στους γύρω σου, θα συνειδητοποιήσεις -κι όχι με πολύ βελούδινο τρόπο- ότι δεν μπορείς να περιμένεις από κανέναν να σε βγάλει από τον βάλτο της θλίψης σου, ούτε μπορείς μονίμως να στηρίζεσαι στους γύρω σου, γιατί αρκετοί είναι αυτοί που επιθυμούν να σε δουν να πέφτεις κι εκείνη υποκριτικά να κάνουν πώς σε στηρίζουν. Κι αφού φύγει ο θυμός, γιατί κι αυτός θα έρθει, ίσως αποφασίσεις μερικές συμπεριφορές να τις συγχωρήσεις, κι άλλες να είναι για σένα τα παντοτινά σου κόκκινα πανιά.
Όπως και να έχει, όμως, μην τους δώσεις το σόου που θέλουν να δουν. Μην κάνεις αυτή τη χάρη σε κανέναν, να αισθανθεί πως κλέβοντας τη δική σου χαρά, μεγαλώνει η αξία του. Γιατί στην πραγματικότητα, τότε είναι που εκμηδενίζεται.
Συντάκτης: Κατερίνα Μάρου
