Το κέρατο με πρώην μετράει στα αλήθεια για κέρατο;

Συνηθίζουμε να έχουμε στο μυαλό μας τις ανθρώπινες σχέσεις ως κάτι ειδυλλιακό που άπαξ κι υπάρξει έρωτας, αυτός δε φεύγει και μένει μια ζωή. Έτσι, υποκριτικά σοκαριζόμαστε όταν ακούμε ότι κάποιος απάτησε το έτερον ήμισύ του και τον κοιτάμε με στραβό μάτι, λες κι άνοιξε το κουτί της Πανδώρας. Γνωρίζουμε όλοι ότι μπορεί να συμβεί και γνωρίζουμε όλοι ότι μπορούμε κι οι ίδιοι να το κάνουμε, ακόμη κι αν βροντοφωνάζουμε ότι «εμείς ποτέ», εμείς θα ήμασταν πάντοτε πιστοί στον σύντροφό μας κι αν ποτέ νιώθαμε ότι η έλξη κι ο έρωτας είχαν τελειώσει θα λήγαμε τη σχέση μας, οπότε δε θα διαλύαμε την καρδιά ούτε του συντρόφου μας ούτε τη δική μας.

Ωστόσο, τα πράγματα δεν είναι πάντα τόσο ιδανικά. Η απιστία είναι κάτι που συμβαίνει συχνά στις ανθρώπινες σχέσεις κι ο καθένας σπεύδει να βρει μια πειστική δικαιολογία ώστε να μην έρθει κεραυνός εν αιθρία στο ταίρι του που ως τότε πίστευε πώς όλα πάνε καλά. Άλλοι θα πουν ότι είχαν πιεί πολύ -οι περισσότεροι, ας μη γελιόμαστε- άλλοι θα πουν ότι ήταν μια στιγμή αδυναμίας και θα ορκιστούν πώς δε θα συμβεί ξανά, κι άλλοι θα υποστηρίξουν ότι πήγαν με έναν πρώην έρωτα οπότε δε μετράει για κέρατο αλλά για δόση αναμνηστική. Η τελευταία δικαιολογία που μπορεί να πει κάποιος για να καλύψει το κέρατο που έδωσε με τόση ευκολία είναι κι αυτή που έχει φέρει τις περισσότερες αντιδράσεις, αφού κανείς δεν μπορεί να πει με σιγουριά αν το κέρατο με πρώην είναι κανονικό κέρατο ή μπορεί να θεωρεί κάτι πιο light. Σίγουρα δεν πρόκειται για κάτι καινούργιο που ήρθε και ξεσήκωσε αλλά για κάτι παλιό που ουσιαστικά δεν τελείωσε ποτέ.

Πώς ξαναέρχεστε κοντά αν το πράγμα σπάσει; Μάθε με ένα κλικ εδώ!

Οι σχέσεις με τους πρώην μας είναι ιδιαίτερες, ειδικά αν αυτές δεν έχουν ολοκληρωθεί ακριβώς όπως θα ήθελαν τα άτομα της σχέσης. Ο πρώην έρωτάς μας -ειδικά αν ήταν μεγάλος έρωτας- είναι ένας άνθρωπος που νιώθουμε δικός μας. Είναι λεπτή η γραμμή μεταξύ απιστίας και απιστίας με πρώην μεγάλο έρωτα. Κι ας είναι ο πόνος για τον άνθρωπο που θα μάθει ότι ο σύντροφός του τον απάτησε ο ίδιος, είτε εσύ πήγες με τη νέα σου κατάκτηση είτε με το άλλο σου μισό. Όσα δεν ολοκληρώθηκαν ποτέ, μας πνίγουν και λαχταρούν να βγουν στην επιφάνεια. Έχεις ακούσει σίγουρα για τα απωθημένα που δεν μπορείς να πνίξεις ποτέ και με τίποτα κι όταν τους δοθεί η ευκαιρία, θα διεκδικήσουν όσα δεν τους δόθηκαν.

Δεν μπορώ να κρίνω αν είναι δικαιολογημένη η απιστία με πρώην ή όχι, μπορώ όμως να πω ότι λογικά πονάει περισσότερο, γιατί συνειδητοποιείς ότι ο σύντροφός σου δεν ήταν ποτέ 100% δικός σου αλλά πάντα ζούσες στη σκιά του πρώην έρωτά του. Αν κάποιος νιώθει αυτήν την έλξη για το πρώην έτερον ήμισύ του, μάλλον δεν είναι απόλυτα ευτυχισμένος στην τωρινή του σχέση αλλά διστάζει να την αφήσει ώστε να ξανά προσπαθήσει με έναν άνθρωπο που για τον άλφα ή τον βήτα λόγο παλιότερα δεν τους βγήκε. Φόβος∙ αυτό που μας κάνει να χάνουμε τα πάντα.

Πριν ξεστομίσεις τη δικαιολογία του «ήταν πρώην μεγάλη μου καψούρα και δεν το ζήσαμε τότε αρκετά. Το συναίσθημα μας προκάλεσε» σκέψου μήπως τελικά δεν ήθελες κάτι να σε προκαλέσει, αλλά ήταν το γκρέμισμα του φόβου αυτό που σε εξίταρε. Και ίσως υποστηρίξεις τώρα ότι μπορεί να μην ήταν τόσο σοβαρό, αφού μετά από την απιστία γύρισες στην υπέροχη σχέση που ποτέ δεν ήθελες να πληγώσεις και μπλα-μπλα-μπλα και τι ωραίος ο γαλάζιος ουρανός. Αχ ρε φίλε, τι μας λες τώρα; Δε γύρισες σε καμία υπέροχη σχέση κι ούτε θέλεις πραγματικά να επιδιώξεις ευτυχία στη σχέση σου, να μείνεις στη βολή σου θέλεις.

Θέλει θράσος η απιστία, αν έχεις λοιπόν το απαιτούμενο για να την κάνεις, να έχεις το απαιτούμενο και για να την παραδέχεσαι. Να μην ψάχνεις δικαιολογίες, ούτε να ρίχνεις το φταίξιμο αλλού. Να μην κρύβεσαι πίσω από ένα «δεν ήταν ακριβώς απιστία, ήταν μια δόση αναμνήσεων», ποιον νομίζεις πως γελάς, τον άλλον ή εσένα; Να λες «ήθελα και το έκανα» και να δέχεσαι τις συνέπειές του.