Οι καλύτεροι φίλοι λένε πως είναι αυτοί που δε σε αφήνουν να πιεις μόνος σου. Κι έχουν δίκιο, γιατί το να πίνεις με την παρέα σου είναι αξία ανεκτίμητη, ενώ ταυτόχρονα δημιουργείς τις πιο τρελές αναμνήσεις. Ποιος να ξεχάσει όλα εκείνα τα βράδια που βγήκατε για ένα ποτό και καταλήξατε να ξυπνήσετε την επόμενη μέρα σε άγνωστη τοποθεσία που θύμιζε σκηνές από τη γνωστή ταινία “Hangover”. Τέτοιες στιγμές γίνονται οι καλύτερες ιστορίες, τις οποίες θα μοιράζεσαι με την οικογένειά σου και τους γνωστούς σου μετά από πολλά χρόνια κλαίγοντας από τα γέλια.
Άλλοτε πίνεις με την παρέα για να γιορτάσεις επετείους, γενέθλια, γιορτές, άλλοτε βρίσκεις αφορμή για ακόμη ένα shot τεκίλας. Βγαίνουν οι πιο αστείες φωτογραφίες, με σένα να κάνεις γκριμάτσες που κανονικά δε θα έβλεπε ποτέ κανένας, οι φωνές γίνονται πιο δυνατές και καταλήγετε να τραγουδάτε αγκαλιά ύμνους για ποδοσφαιρικές ομάδες ή το τελευταίο pop χιτ του ραδιοφώνου. Το να πίνεις με την παρέα είναι καμιά φορά και ριψοκίνδυνο, καθώς στην προσπάθεια να αποδείξεις εσύ ότι αντέχεις ακόμη μια μπίρα δεν καταλαβαίνεις ότι θα κάνει τη διαφορά στο κεφάλι σου και συχνά μπορεί να θέσεις σε κίνδυνο ακόμα και τον εαυτό σου όταν πρόκειται να οδηγήσεις. Αυτό καμιά φορά πρέπει να το προσέχουμε -η λύση κρύβεται στο άτομο κλειδί που μας προσέχει- ,γι’ αυτό και πάντα καλό είναι να έχεις στην παρέα κάποιον που δε συμπαθεί ιδιαίτερα το ποτό και θα σας εξασφαλίσει μια ασφαλή επιστροφή στο σπίτι.
Από την άλλη όσο καλή είναι η παρέα και το ποτό, είναι άλλη η χάρη του να τα πίνεις μόνος σου κι αυτό γιατί καμιά φορά έχεις ανάγκη να μελαγχολήσεις. Να μείνεις σπίτι, να βάλεις την αγαπημένη σου μουσική και να χαθείς στις σκέψεις σου, γουλιά-γουλιά με το ουίσκι σου. Πόσα βράδια ξημεροβραδιαζόσουν ανάμεσα σε στίχους, πένες και χαρτιά, παρέα με ένα μπουκάλι κρασί -που στο τέλος μπορεί να έγινε και δύο και τρία. Η έμπνευση τέτοιων στιγμών κάνει τους καλύτερους ποιητές. Αξέχαστες προσωπικότητες παθιάζονταν και έγραφαν αριστουργήματα έχοντας πλάι τους το αγαπημένο τους ποτό όπως ο Έρνεστ Χεμινγουέι με το Mojito του. Το να τα πίνεις μόνος είναι απελευθερωτικό, γιατί δεν υπάρχει κάποιος να δει τον πιο αληθινό σου εαυτό απογυμνωμένο από κάθε στερεότυπο. Το να βάζεις στο πικ-απ ένα δίσκο από τα 70s, ένα ποτήρι κόκκινο κρασί και να ξαπλώνεις στον καναπέ με το αγαπημένο σου βιβλίο ένα απόγευμα Κυριακής είναι για πολλούς όνειρο σε αυτή την καθημερινότητα που ζούμε, των γρήγορων ρυθμών, της ψεύτικης ευτυχίας, του άγχους και του εθισμού στην τεχνολογία. Είναι μια προσωπική επανάσταση που κάποιες φορές χρειάζεται να γίνεται.
Ποιος δεν θέλει να ζήσει λίγο πιο χαλαρός, λίγο πιο ανέμελος/ Κι ας έχει παρέα στο ποτό και ας είναι μόνος. Σημασία έχει να μην είναι ακόμα μια εμμονή και να γίνει εθισμός, αλλά να πίνεις αργά για να το απολαμβάνεις περισσότερο. Να μη γίνει για να δείξεις πόσο ποτό αντέχεις, αλλά να πιεις για να δημιουργήσεις τις καλύτερες αναμνήσεις, για να χορέψεις λες και κανείς δε σε βλέπει. Όπως έλεγαν και οι παλιοί, παν μέτρον άριστον.
Συντάκτης: Ανδριάνα Χάρη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
