Ζούμε στην εποχή που τα social media βρίσκονται στο άνθος τους, με εκατομμύρια ανθρώπων να ‘χουν λογαριασμούς σε Facebook, Instagram κ.α. Με άλλους να ανεβάζουν κάθε παραμικρή λεπτομέρεια της ζωής τους, άλλους να ανεβάζουν πιο σπάνια και μερικούς σχεδόν καθόλου. Όλοι έχουμε ποστάρει κάτι με κάποιο σκοπό, για να το δει κάποιος ή κάποιοι, για να κοκορευτούμε για τα κατορθώματά μας, για να μάθουν ότι περνάμε καλά.

Από εκεί προήλθε, σχετικά πρόσφατα, κι ένας μικρός διχασμός. Μπορώ να ανεβάσω μια φωτογραφία με τον σύντροφό μου; Είναι σωστό να προβάλλω την προσωπική μου ζωή δημόσια; Σε αυτές τις ερωτήσεις δεν υπάρχει μία σωστή απάντηση. Η απάντηση κρίνεται ανάλογα με το ζευγάρι. Ποια είναι τα όρια του ενός και του άλλου όσον αφορά την ιδιωτική τους ζωή και το τι είναι διαθέσιμοι να προβάλλουν.

Υπάρχουν περιπτώσεις, αρκετές θα λέγαμε, που οι γνώμες των ζευγαριών συμπίπτουν. Υπάρχουν τα lovebirds που μας κατακλύζουν με φωτογραφίες, stories, καρδούλες, φιλάκια κ.α. (που μεταξύ μας δεν είναι κι ό,τι καλύτερο, μιας και μετά από 607 stories γίνεστε λίγο κουραστικοί). Υπάρχουν τα απλά, διακριτικά, κάποιοι θα έλεγαν νορμάλ ζευγάρια, που θα ανεβάσουν καμιά φωτογραφία τους αλλά όχι σε συχνότητα τέτοια που να ξέρεις πώς πίνουν τον καφέ τους. Τέλος, υπάρχουν οι ανύπαρκτοι, οι αθόρυβοι, το ζευγάρι που ξέρεις ότι υπάρχει, έχουν κι οι δύο λογαριασμούς, αλλά δεν έχουν αφήσει ίχνος διαδικτυακής συνύπαρξης, λες και κανονίζουν το τέλειο έγκλημα. Κι όμως, όλες αυτές είναι οι εύκολες περιπτώσεις.

Οι δύσκολες περιπτώσεις είναι αυτές που ο καθένας ανήκει σε άλλη κατηγορία. Κι όχι μόνο τα δύο άκρα, γενικά αν δεν έχεις την ίδια άποψη με το ταίρι σου, αρχίζει ένας έντονος διάλογος/ψιλό-τσακωμός για το ποιος έχει δίκιο. Όλοι έχουν δίκιο όμως, κι αυτό είναι το πιο σπαστικό από όλα. Γιατί ο καθένας έχει το δικαίωμα να προβάλλει κάτι απ’ τη ζωή του, μόνο όταν κι εφόσον το θελήσει εκείνος.

Συνήθως, αυτός που θέλει να προβάλλει παραπάνω, υποχωρεί. Στο τέλος σέβεσαι ότι ο άλλος δε θέλει να βροντοφωνάζει «Κοίτα πόσο καλά περνάω με τη σχέση μου».  Αλλά, αν συνεχίσουν οι καβγάδες με το επιχείρημα «Μήπως δε θες να ξέρουν ότι είσαι μαζί μου;» κάτι αρχίζει και βρομάει.

Η σεξολόγος Nikkie Goldstein εξηγεί ότι τα ζευγάρια που συνηθίζουν να αναρτούν στα social media την ευτυχία τους και την αγάπη που τρέφει ο ένας για τον άλλον, είναι πιο πιθανό να μην είναι ευτυχισμένα και να οδηγηθούν στον χωρισμό. Όπως η ίδια αναφέρει: «Πρόκειται για ανθρώπους που νιώθουν ανασφαλείς, που αναζητούν επιβεβαίωση για τη σχέση τους απ’ το περιβάλλον τους στα social media μέσα από συγκομιδή δεκάδων likes και comments.» Υποστηρίζει επίσης ότι η κίνηση αυτή, της ανάρτησης φωτογραφιών και status για το πόσο ευτυχισμένος είναι κάποιος με τον σύντροφό του, αποκαλύπτει και κάτι άλλο: «την ανάγκη του να δηλώσει δημοσίως  ότι αυτός  ο άνθρωπος είναι δικός μου και κανείς δεν τον αγγίζει.»

Πρόκειται, λοιπόν, για θέμα κτητικότητας κι όχι αυτοδιαφήμισης εδώ. Αυτό είναι κάτι που αργά ή γρήγορα θα έβγαινε στην επιφάνεια. «Πολύ όμορφος/η είσαι σήμερα (με επικριτικό βλέμμα κι ύφος), πολύ σε κοιτάνε, πολύ μιλάς στο τηλέφωνο και μήπως δε θες να ξέρουν ότι είσαι μαζί μου;» Εκεί η διαφορά είναι αγεφύρωτη και θα ‘πρεπε να ‘ναι. Αν δεν έχεις δώσει δικαιώματα για καχυποψίες, αυτού του είδους οι συμπεριφορές θέλουν να δείξουν ότι σου βάζω ταμπελάκι «δικό μου». Δεν είσαι κτήμα κανενός, είσαι άνθρωπος με το δικαίωμα της ιδιωτικότητάς σου και το τεκμήριο της αθωότητάς σου, μέχρι αποδείξεως του εναντίου.

Αν, όμως, η διαφωνία δεν προέρχεται από ζήλια και κτητικότητα αλλά από διαφορετικές απόψεις, μπορείς απλά να βάλεις και λίγο νερό στο κρασί σου. Να καταλάβεις τη μεριά του συντρόφου σου (και το αντίστροφο) και να ‘ρθετε σε μια συμφωνία, με αμοιβαίες υποχωρήσεις. Θα δηλώσετε ο καθένας τα όριά του και θα κινηθείτε περιμετρικά. Δεν πρόκειται δα για το “to be or not to be”, αλλά για κάτι που με λίγο συμβιβασμό και κατανόηση μπορεί να λυθεί. Κι αν υπάρχει σεβασμός στο πρόσωπο του άλλου, υπάρχει και κατανόηση. Αν δε σκεφτείτε εγωιστικά αλλά με ανοιχτό μυαλό και καρδιά, σίγουρα θα βρεθεί η λύση.

 

Συντάκτης: Ελένη Κοτσαμπάσογλου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη