Αν κάτσουμε και σκεφτούμε πότε έχουμε περάσει τις πιο όμορφες στιγμές μας, σίγουρα ανάμεσα στις κορυφαίες θα ‘ναι κι οι άκυρες βραδιές που μαζευόμαστε με την παρέα στο σπίτι και καθόμαστε με τις ώρες χαζολογώντας, παίζοντας επιτραπέζια, βλέποντας καμιά ταινία ή σειρά και φυσικά γελώντας. Όλα αυτά βέβαια γίνονται ακόμα πιο όμορφα όταν κάποιος ντελιβεράς χτυπήσει την πόρτα και φέρει τη μαγική του σακούλα.

Πριν απ’ αυτό το σημείο, όμως, πριν την παραγγελία μας πρέπει να τεντώσουμε τις κεραίες μας και να προσέξουμε πολύ, αν δε θέλουμε να μπλέξουμε σ’ εντάσεις και καβγάδες απ’ το πουθενά. Όχι μόνο σε φιλικές μαζώξεις, αλλά και με συγγενείς ή έρωτες. Όπου υπάρχει πείνα υπάρχουν και νεύρα κι όπου υπάρχει οικειότητα, υπάρχουν και ξεσπάσματα.

Ας το πάρουμε απ’ την αρχή, λοιπόν. Είσαστε μαζεμένοι όλη η παρέα σε κάποιο φιλικό σπίτι ή στο δικό σου. Κάποιο στομαχάκι θα γουργουρίσει πρώτο, κάποιος θα προτείνει να παραγγείλετε κάτι απ’ έξω, μιας κι η λιγούρα έχει τη συνήθεια να εμφανίζεται πάντα σε τέτοιου είδους συναντήσεις. Όποιος, λοιπόν, κάνει την αρχή και ρίξει την πρόταση, αρχίζει να ρωτάει και τους υπόλοιπους, ποιος άλλος θέλει να φάει, μήπως και καταλήξουν και στο τι.

Σπάνια θα συμφωνούν όλοι με την επιλογή μαγαζιού, αλλά τα βρίσκετε κι εκεί. Ο τάδε πεινάει, η τάδε επίσης, ο άλλος ναι, οκ. Όλο και κάποιος, όμως, θα κάνει δίαιτα, θα θεωρεί πως είναι αργά για γουρουνιές, θα πει πως έφαγε αργά κι ακόμα δεν έχει προλάβει να χωνέψει και κάπου εκεί ξεκινάνε οι λάθος κινήσεις να διαδέχονται η μία την άλλη σαν ντόμινο.

Πρώτη λάθος κίνηση. Παραγγέλνετε ακριβώς όσα θέλετε, χωρίς να προνοήσετε για περίσσευμα. Πιστεύετε ότι όσοι δήλωσαν πως δεν πεινάνε, έλεγαν και την αλήθεια κι έτσι περιμένετε με χαρά να ‘ρθει το φαγητό σας και να το απολαύσετε με την ησυχία σας. Μπορεί κι έτσι να ‘ταν, να μην πεινούσαν ή να ήθελαν να συγκρατηθούν, η λιγούρα όμως που θα ξεσπάσει μόλις δουν και μυρίσουν ό,τι πήρατε, περιμένει και χαμογελά πονηρά.

Δεύτερη λάθος κίνηση: Ρωτάτε αν κάποιο απ’ τα άτομα που δεν παρήγγειλαν, θέλουν να δοκιμάσουν. Είστε, λοιπόν, ευγενικοί και θεωρείτε ότι είναι πρέπον να ρωτήσετε αν θέλουν να πάρουν μία γεύση όσοι δεν έχουν μπροστά τους κάποιο φαγητό. Η διαγωγή σας δε σας επιτρέπει να αφήνετε το συνάνθρωπό σας να κοιτάει τις πατάτες σας σαν κουτάβι όσο εσείς απολαμβάνετε τον οργασμό του ουρανίσκου σας.

Μπράβο σας, παιδιά, αλλά μήπως, τελικά, στην πορεία μετανιώσετε γι’ αυτή σας την πρωτοβουλία; Πότε ακριβώς; Όταν ο άλλος δεχτεί να δοκιμάσει κι ακονίζει τα δόντια του για να σπάσει το ρεκόρ μεγαλύτερης μπουκιάς που χώρεσε ποτέ σ’ ανθρώπινο στόμα.  Εκεί έρχεται το πρώτο σφίξιμο στο στομάχι, που το ολοκληρώνει η δεύτερη αντίστοιχα τεράστια μπουκιά, συνοδευμένη μάλιστα από σχόλια του στιλ «ρε συ, αυτό είναι πολύ νόστιμο, φέρε λίγο ακόμα».

Κάπως έτσι, εξαφανίζεται μέσα απ’ τα χέρια σου το φαγητό που περίμενες με τόση πείνα και λαχτάρα. Κι ό,τι μείνει, ό,τι σου αφήσει ο άλλος δηλαδή, απ’ τα νεύρα σου δε θες να το φας. Οι πιο ευέξαπτοι αρχίζουν τα καντήλια και κάπως έτσι, για ένα μπέργκερ, αρχίζει ο καβγάς. Εν μέρει κι οι δύο αθώοι είναι, ας καταδικαστεί το μπέργκερ.

Για να αποφευχθούν, λοιπόν, οι συγκρούσεις κι οι παρεξηγήσεις και να μπορέσετε να απολαύσετε το υπέροχο φαγητό σας, χωρίς να τρώτε σε θέση μάχης για να μη σας επιτεθούν οι άλλοι, που άργησαν να καταλάβουν πως τελικά πεινούσαν, ακολουθήστε την απλή κι άκρως αποτελεσματική τακτική: Μην τους πιστεύετε ποτέ μα ποτέ όταν λένε πως δεν πεινάνε!

Οι λιχούδηδες είναι πολλοί σ’ αυτόν τον κόσμο, κι εμείς μέσα σ’ αυτούς, η ιδέα απ’ την πράξη διαφέρει, στη θεωρία λες εύκολα «όχι» σε μια πίτσα, στην πράξη –όταν την έχεις απέναντί σου– ποτέ! Γι’ αυτό να παραγγέλνετε και για εκείνους. Πεινάνε και δεν το ξέρουν. Ακόμα και στην απίθανη περίπτωση που λένε την αλήθεια και, όντως, δε θέλουν, θα μείνει περισσότερο για σας και προπάντων δε θα χαλάσετε τις καρδιές σας για δυο μπουκιές. Ας παραγγείλουμε, λοιπόν!

Συντάκτης: Μαρία Βίγλα
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη