Γράφει ο Γεράσιμος Παυλάτος.
Σε σένα, που προσπαθείς να κλέψεις την καρδιά μου.
Θέλω να σε ενημερώσω για κάποια πράγματα. Ας ξεκινήσουμε με το ότι μου αρέσεις. Μ’ αρέσει η παρέα σου, μ’ αρέσουνε τα μάτια σου, μ’ αρέσει ο τρόπος που παίζεις με τα μαλλιά σου όσο με παρακολουθείς. Όμως υπάρχει ένα πρόβλημα. Μόλις βγήκα από έναν πόλεμο. Έναν μεγάλο πόλεμο που με κατέστρεψε ολοσχερώς και εξαιτίας του οποίου θρήνησα πολλά θύματα σε σύντομο χρονικό διάστημα.
Όπως γίνεται πάντα σε τέτοιες περιπτώσεις, η περίοδος που διανύω είναι καθοριστική. Πρέπει να ζυγίσω τις δυνάμεις μου, να ανασυνταχθώ. Να αφιερώσω λίγο χρόνο στην επούλωση των πληγών μου, να οργανώσω τις επόμενες κινήσεις μου –και το κυριότερο– να βεβαιωθώ ότι έδιωξα οριστικά τον εχθρό από κοντά μου κι ότι δε θα δεχθώ άλλες απειλές στο μέλλον. Όχι, μην ανησυχείς. Δεν έχω καμία απολύτως ένδειξη ότι ο κίνδυνος είναι ακόμη υπαρκτός. Απλώς είμαι τελειομανής και θέλω οι στρατηγικές μου να είναι αλάνθαστες, αψεγάδιαστες. Πάνω από όλα όμως, θέλω να εξαλείψω την περίπτωση περαιτέρω ζημιών από αυτή τη μάστιγα που με περιτριγυρίζει τον τελευταίο καιρό.
Όπως είπα και πιο πάνω, τα θύματα ήταν πολυάριθμα. Δε θα ρισκάρω σε καμία περίπτωση ούτε ένα παραπάνω. Ίσως με πεις υπερβολικό, ίσως ξενερώσεις κιόλας. Δε με ενδιαφέρει καθόλου. Ξέρω κάτι παραπάνω από σένα κι έχω την υποχρέωση να φροντίσω και για τους δυο μας. Κι αυτή η αντιμετώπιση της κατάστασης στοχεύει τόσο στο δικό μου, όσο και στο δικό σου καλό.
Ας γυρίσουμε όμως σε σένα. Για κάποιο λόγο σου τράβηξα το ενδιαφέρον, σου άρεσα, με προσέγγισες. Δεν έχω ιδέα πώς έγινε αυτό. Στην έξαλλη κατάσταση που βρίσκομαι, πίστευα ότι αυτόματα απωθώ κάθε κοπέλα που υπό άλλες συνθήκες θα με έβλεπε ερωτικά. Και ήμουν ευχαριστημένος με αυτό. Βλέπεις, μετά από την πανωλεθρία μου, έχω ανάγκη από ησυχία. Ίσως κι από μοναξιά. Ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα. Βέβαια, εσύ με τη συμπεριφορά σου, με τη συντροφικότητά σου, αλλά και με τη διακριτική επιμονή σου, με έκανες να συνειδητοποιήσω πολλά.
Πρώτα από όλα, κατάλαβα ότι μου λείπουν πολλά πράγματα που ο άνθρωπος απολαμβάνει σε περιόδους ειρήνης και καταριέται ασταμάτητα στις περιόδους πολέμου που τη διαδέχονται. Μου λείπει να ξυπνάω δίπλα σε έναν άνθρωπο που ξέρω ότι με νοιάζεται και είναι εκεί για μένα. Μου λείπει ένα απαλό, αυθόρμητο φιλί, που κρύβει την υπόσχεση ότι όλα θα πάνε καλά. Αλλά περισσότερο απ’ όλα, μου λείπει η όμορφη καθημερινότητα ενός χαρούμενου ζευγαριού, που έχει επιλέξει να αντιμετωπίζει τον υπόλοιπο κόσμο σαν ομάδα.
Μη με παρεξηγήσεις και γεμίσεις ελπίδες που στην πραγματικότητα δεν υπάρχουν. Δυστυχώς δεν είμαι σε καμία περίπτωση έτοιμος να ξαναερωτευτώ. Είναι πολύ νωρίς, τα σημάδια του προηγούμενου έρωτα είναι βαθιά χαραγμένα πάνω μου και αν δε φύγουν τελείως δεν μπορώ να προχωρήσω. Ίσως και να μη φύγουν ποτέ, τώρα που το ξανασκέφτομαι. Δεν ξέρω πώς θα το πάρεις αυτό, δεν ξέρω καν πώς θα το έπαιρνα εγώ στη θέση σου. Υποθέτω ότι ένα κομμάτι μου θα θύμωνε, θα ένιωθε απογοήτευση, ίσως και λίγο θυμό και ζήλια για την προηγούμενη που πήρε τόσα πολλά. Τα πράγματα όμως είναι έτσι ακριβώς και θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου.
Αν θες κι εσύ, θέλω να το προσπαθήσουμε. Να δούμε μέχρι πού μπορώ να φτάσω, πόσον καιρό θα μου πάρει. Ήδη νοιάζομαι για σένα, χαμογελάω όταν σε σκέφτομαι. Μέρα με τη μέρα ξεχνάω τη φρικαλεότητα του πολέμου που έζησα, τις σκληρές εικόνες που αντίκρυσα, τις λάθος επιλογές που πήρα. Μέρα με τη μέρα ξαναγεννιέμαι, καινούριος άνθρωπος, και το μόνο που κρατάω από το παρελθόν είναι η εμπειρία. Και ίσως και ο τρόπος να αποτρέψω έναν ακόμα τέτοιον πόλεμο στο μέλλον. Σου υπόσχομαι ότι, αν θέλεις κι εσύ, θα βάλω τα δυνατά μου να το καταφέρουμε.
Ας ξεκινήσουμε δειλά-δειλά κι όπου μας βγάλει.
Τι λες;
