Τα τελευταία δέκα χρόνια της ζωής μου, τα πέρασα μαζί σου. Μαζί με εσένα και την κουνιστή ουρίτσα σου, κάθε φορά που έμπαινα σπίτι. Ακόμα κι αν έτρωγες, ακόμα και αν είχες ανάμεσα στα χεράκια σου τη λιχουδιά σου, πάντα τα άφηνες όλα στη μέση για να τρέξεις να μου κάνεις χαρές.
Δεν το έκανες αυτό σε όλους, είχες τη δική σου προσωπικότητα. Ήσουν επιλεκτικά χαδιάρης και δύσκολα πλησίαζες όποιον ήθελε να σε χαϊδέψει ή να σου κάνει χαρές. Εκτός, βέβαια, αν αυτός ο κάποιος, ξένος, σου έδινε κάποια λιχουδιά, τότε τα ξεχνούσες όλα και μέχρι να πάρεις αυτό που είχε να σου δώσει ήσουν ένα «κοινό θνητό» σκυλάκι.
Ήσουν τόσο έξυπνος, τόσο πονηρός, τόσο ανεξάρτητος, τόσο διαφορετικός από όλα τα κατοικίδια. Αν και για εμένα, δεν ήσουν ποτέ ένας σκύλος. Δε σε είδα ποτέ σαν κατοικίδιο, δε μου πέρασε ποτέ από το μυαλό ότι στο σπίτι είχα ένα σκυλάκι· για εμένα ήσουν πάντα ο μικρός μου γιος. Που ωριμάζαμε μαζί, απλά άργησα να καταλάβω ότι όσο εγώ μεγάλωνα, ταυτόχρονα μεγαλώνες κι εσύ και ας κρυβόταν πολύ καλά ο χρόνος πίσω από αυτή τη μικρόσωμη φιγούρα.
Ώσπου με τον καιρό, μέσα στο μεγάλωμά σου αυτό, δεν μπορούσες να περπατήσεις, να σταθείς στα δύο πόδια σου κάθε φορά που παίζαμε με το κουκλάκι σου. Μεγάλωσες και δεν άκουγες το πόσο σου έλεγα ότι σ’ αγαπάω, ώστε να μου κουνήσεις τη φουντωτή τρίχρωμη ουρίτσα σου. Μεγάλωσες κι έχασες τα δόντια σου, αλλά ποτέ την αρχοντιά σου. Τα μάτια σου, παρέμεναν τα πιο όμορφα και καθαρά μάτια που είχα δει ποτέ μου. Με κοιτούσες και καταλάβαινες από τις κινήσεις μου πότε θα πας βόλτα, πότε θα φας τη λιχουδιά σου, πότε θα τρέξω κατά πάνω σου ώστε να αρχίζεις να σπινιαρεις μέσα στο σπίτι, από δωμάτιο σε δωμάτιο. Με έβλεπες να ανάβω τον θερμοσίφωνα και ήξερες ότι ήρθε εκείνη η κακή στιγμή για εσένα. Το μπάνιο.
Δεν ξέρω αν σε διάλεξα ή αν εσύ διάλεξες το σπίτι μας, ξέρω σίγουρα ότι είμαι ευγνώμων για όλες τις στιγμές μαζί σου. Ξέρω πως ανάμεσα σε όλα τα κατοικίδια του κόσμου αυτού, θα σε διάλεγα ξανά και ξανά. Μαζί σου έμαθα να αγαπάω και να υπολογίζω, να βλέπω πέρα από τον εαυτό μου. Δίπλα σου κατάλαβα πόση σημασία έχει η ευθύνη. Πως η χαρά βρίσκεται στις βόλτες στον ήλιο και πως τίποτα δεν είναι πιο όμορφο από το να χαίρεσαι να γυρνάς στο σπίτι, γιατί σε περιμένει κάποιος που αγαπάς. Κι όλα αυτά μου τα έμαθες εσύ.
Χθες το βράδυ, μαζί με τα υπόλοιπα βράδια που θα ακολουθήσουν, ήταν κενό, επίπονα άδειο, όπως το σπίτι μας. Κι αυτό, είναι το αποχαιρετιστήριο δώρο μου σε σένα. Σε ευχαριστώ που μου δίδαξες την ανιδιοτελή αγάπη, την υπομονή και την αξία των απλών στιγμών. Θα σου είμαι αιώνια ευγνώμων.
Δε θα σε ξεχάσουμε ποτέ Εζελ μου. Αυτό το σπίτι θα έχει για πάντα τη γωνιά σου.
Συντάκτης: Μαίρη Ροβίθη
