Γράφει η Νανά.
Κοινοί παρονομαστές σε ένα πάρτι. Με είχες δει εκείνη τη φορά. Τη μία και μοναδική. Εγώ η χαζή, όμως, δε σε είχα προσέξει. Βλέπεις, είχα το βλέμμα μου στραμμένο σε κάτι λάθη που πήρα για σωστά.
Αμυδρά έχω την εικόνα σου από ‘κείνο το βράδυ στο μυαλό μου. Δεν ξέρω πόσες ματιές μου έριξες. Εγώ πάντως δε σου έριξα καμία. Και τώρα –τι ειρωνεία– δε λες να φύγεις απ’ τη σκέψη μου. Δεν ανταλλάξαμε ούτε μια κουβέντα. Δε θυμάμαι καν αν συστηθήκαμε.
Αυτό που ξέρω τώρα, όμως, είναι πως αν μπορούσα να γυρίσω τον χρόνο πίσω θα σε ‘βλεπα. Θα προσπαθούσα να σε ακούσω. Να διαβάσω έστω τα μάτια σου. Γιατί έχεις κάνει κάτι σε ‘μένα που δεν μπορώ να το εξηγήσω. Να, μωρέ, είναι από εκείνες τις φορές που το τυχερό σου ίσως να ‘ναι αυτό που έχεις αρχικά γραμμένο για χίλιους δύο λόγους. Το αγνοείς σε σημείο αηδίας και μετά τρέχεις να προλάβεις το ρολόι σαν μετανιωμένος. Έτσι νιώθω κι εγώ για ‘σένα. Δε σε ξέρω. Δε με ξέρεις. Αλλά έχεις κάνει κατάληψη στο μυαλό και δε λες να κάνεις ένα διάλειμμα από ‘κει.
Πώς μπορεί να ερωτευτείς κάτι που δεν ξέρεις; Κάτι που δεν άγγιξες, που δε μύρισες, που δε γεύτηκες; Καμία αίσθησή μου δεν ήταν αρκετή εκείνο το βράδυ. Ούτε καν εκείνη της όρασης. Δεν ξέρω τι ένιωσες εσύ ή αν με θυμάσαι ακόμη, αλλά εγώ ξέρω πώς νιώθω αυτή τη στιγμή.
Στο μυαλό μου είσαι ήδη δικός μου. Με ‘χεις κερδίσει πριν καν μου μιλήσεις. Έλα. Πλησίασε κι όπου βγει. Περιμένω πώς και πώς μια τυχαία συνάντηση με ‘σένα και ‘μένα μαζί στον ίδιο χώρο. Τότε είναι που θα καταλάβω πόσο λάθος είχα κάνει εκείνο το βράδυ. Στο μυαλό μου είμαι ήδη δική σου. Πώς τα ‘χεις καταφέρει έτσι δεν ξέρω. Πες μου το μυστικό της επιτυχίας σου, ή καλύτερα πες μου τι νιώθεις εσύ. Καταρχάς, νιώθεις; Πες «ναι». Μη μου το χαλάς.
Στο μυαλό μου έχω ήδη γράψει το σενάριο του «μαζί». Πες με τρελή. Πες με επιπόλαια. Δε με νοιάζει. Το ένιωσα, το ήθελα, το έκανα. Μου μένει μόνο να το βιώσω. Μα για να γίνει αυτό πρέπει να βρω τον πρωταγωνιστή. Κι εσύ είσαι άφαντος και δύσκολα αντέχεται αυτό. Έλα, κάνε την εμφάνισή σου, έτσι κι αλλιώς ο ρόλος είναι ήδη δικός σου. Το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να με βγάλεις σωστή. Σε παρακαλώ, μην πεις ότι κάνω λάθος. Εξάλλου, έκανα αρκετά. Δεν θέλω άλλα. Εσύ αυτή τη στιγμή μοιάζεις το πιο σωστό. Ίσως και να ‘σαι το σωστότερό μου λάθος. Έλα απλά να με επιβεβαιώσεις. Μη διστάσεις. Αυτά είναι για τους δειλούς και ποντάρω ότι δεν είσαι ένας απ’ αυτούς.
Μες στον νου μου αντιφάσεις. Με ακυρώνω και με σιγοντάρω την ίδια στιγμή. Βλέπεις, καμιά φορά το μυαλό αυτών που θέλουν να ονειρεύονται το μέλλον τρέχει με περισσότερα χιλιόμετρα από ό,τι αντέχει, ίσως γι’ αυτό τρώμε τα μούτρα μας. Όλο και κάποιος θα ταυτίζεται, όμως. Πόσες φορές είπες πως αυτή η φορά είναι η τελευταία που προτρέχεις, που έχεις προσδοκίες για κάτι αβέβαιο; Πολλές μάλλον. Δε μαθαίνουμε ποτέ μας. Μα αυτό είναι το γοητευτικό σε μας. Παλεύουμε για κάτι που δεν ξέρουμε αν βγάζει πουθενά. Το ζούμε στο 100% του κι αν κάτι δεν πάει σύμφωνα με τα σενάρια του μυαλού μας, το μαξιλάρι κι ο κολλητός μας είναι πάντα εκεί ν’ ακούσουν το παράπονό μας.
Αμφιβάλλω αν με διαβάζεις αυτή τη στιγμή, απλά έτσι, σε περίπτωση που φτάσει ποτέ αυτό στα μάτια σου ή στα αφτιά σου, έλα όπως είσαι κι όλα τ’ άλλα θα ‘ρθουν με τον καιρό.
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη
