Γράφει η Αλεξάνδρα.
Επένδυσα στο θάρρος μου, γιατί μόνο έτσι θα εξασφάλιζα την ηρεμία μου και θα κέρδιζα εμένα. Ήμουν λίγο πριν τα παρατήσω κι αφήσω τον εαυτό μου να μείνει πίσω. Χιλιοστά από το σημείο μηδέν, εκείνο που έλεγα αλαζονικά πως ποτέ δε θα βρεθώ. Έμεινα εκεί κι αιωρούμουν ανάμεσα στην απόφαση να μείνω και στην άλλη, αυτήν που με ήθελε ήδη μακριά από όσα μαζί φτιάξαμε με τον πιο χαλασμένο τρόπο. Αυτά παθαίνεις όμως όταν πιστεύεις πως ξέρεις να χειρίζεσαι τα πάντα.
Κι αφού βρέθηκα όντως αλλού, αναρωτιόμουν κάθε μέρα πώς τα καταφέραμε έτσι κι έψαχνα μια δικαιολογία να αλλάξω απόφαση. Αναζητούσα συνεχώς να βρω πρόσχημα για μια πιθανή επαναφορά μου, μέσα σε αμέτρητες εικόνες, λόγια κι ακατάληπτες κουβέντες. Ξυπνούσα κι ο εγκέφαλός μου είχε προγραμματιστεί να ψάχνει κι άλλες δικαιολογίες· μάταιο, γιατί πριν πάω για ύπνο ήξερα πως πήρα τη σωστή απόφαση. Είχα προγραμματίσει το λογισμικό του εγκεφάλου μου από την αρχή και δε λειτουργούσε υπέρ μας.
Ο χρόνος επιβεβαίωνε την τελική μου απόφαση, αλλά υπήρχαν στιγμές που η αμφιβολία ερχόταν κι έφευγε σαν ηλεκτροσόκ στις σκέψεις μου. Εκείνες, που για δευτερόλεπτα νομίζεις πως πέρασαν ώρες. Ίσως και να ήταν κι εκείνες οι οποίες εξέφραζαν τη βαθύτερη επιθυμία μου. Απ’ όποια οπτική γωνία κι αν προσπαθούσα να τις εξετάσω όμως, η τελική οδός ήταν η πόρτα που μόλις είχα αφήσει πίσω μου. Το τέλος ήταν ένα, μοναδικό κι ίδιο γιατί όσες φορές κι αν προσπαθούσα να το σκηνοθετήσω, πάλι εκεί κατέληγε. Μας ήθελα για φινάλε, πώς το λένε; Δεν έκατσε, δεν πειράζει.Ήθελα όμως το γνώριμο χάδι που γνώρισα, την αγκαλιά που ερωτεύτηκα και ναι, όταν πήρα αυτήν την απόφαση ήμουν ακόμα ερωτευμένη.
Ήταν άνιση μάχη, συναίσθημα εναντίον λογικής. Ήταν κάτι σαν τιμωρία προς τον εαυτό μου, που δεν αντιλήφθηκε τα λάθη του νωρίτερα. Γιατί γνώριζα την αλήθεια, αλλά είχα αναβάλει τόσες φορές το αντίο μου που δεν ήθελα να το δεχτώ ως μοναδική λύση στη δική μας περίπτωση. Δεν ήμουν έτοιμη -ίσως ούτε και τώρα είμαι-, αλλά το δέχτηκα, όπως απλόχερα δέχεσαι κάθε βροχερή μέρα του Νοέμβρη. Γιατί ό,τι λύση και να σκεφτόμουν θα έκανε την ίδια δουλειά με μια ομπρέλα. Η βροχή θα ήταν εκεί· απλώς εγώ θα κρυβόμουν.
Η δική σου αντίδραση γνώριζα εξαρχής ποια θα ήταν. Φαντάζομαι πως μόλις ανοίξαμε διαφορετικές πόρτες, φόρεσες εκείνο το δήθεν ευπαρουσίαστο και κολλαριστό κουστούμι. Ελπίζω μια μέρα να καταλάβεις πως αυτή η μάσκα δεν αξίζει τόση σημασία και ενδιαφέρον. Όταν δεν ήθελες να φανείς, να δείξεις τον εσωτερικό σου κόσμο κι η συναισθηματική σου αδυναμία να γίνει αιτία εκμετάλλευσης, οι περιστάσεις σου αγόρευαν να το φορέσεις πάλι. Εσύ υπέκυπτες και κλεινόσουν, εγώ το δεχόμουν κι αντιδρούσα πάντα με λάθος τρόπους. Πάντα η ίδια ιστορία. Ξέρω όμως πως δε θα γεμίζεις πάντα τα κενά σου με κοστούμια και δε θα δέχεσαι τη γεύση της νικοτίνης ως αντικατάσταση των «θέλω» σου. Δε θα κλείνεσαι για πάντα στα κουτάκια σου και δε θα τα ταιριάζεις παστρικά χάνοντας την ουσία όσων μετράνε. Τόσες φορές διέσχισες τον ίδιο φαύλο κύκλο, δε θέλεις να γνωρίσεις άλλο σχήμα;
Εγώ από την πλευρά μου, ξέρω πως δε θα ψάχνω μια ζωή δικαιολογίες και δε θα στολίζω ξένα κουτάκια με κορδέλες. Θα στηρίζομαι περισσότερο σε μένα γιατί μόνο μαζί μου θα κοιμάμαι κάθε βράδυ της ζωής μου. Δε θα κοιτάζω υπεροπτικά τους γύρω μου, γιατί εν τέλει κι εγώ τα ίδια λάθη με εκείνους κάνω.
Είναι αλήθεια λοιπόν, δε θέλω να θυμάμαι τις ευχάριστες στιγμές που ζήσαμε. Αρνούμαι κατηγορηματικά, γιατί δεν πιστεύω πλέον σε επιστροφές, πιστεύω στην επανεκκίνηση του δικού μου λογισμικού. Στη στιγμή που οι άχρηστες πληροφορίες θα πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων και τα προγράμματα θα επανεγκατασταθούν όπως χρειάζεται. Μια νέα έκδοση ανανεωμένη, απ΄το μηδέν, χωρίς τη δική σου παρουσία, που θα συμβάλει ενεργά στη δική μου ανθρώπινη υπόσταση. Ένας άλλος εαυτός, με τη διαφανή του ζελατίνα και τη χαρακτηριστική μυρωδιά του καινούριου, που δίνει απεριόριστη χαρά για το νέο απόκτημα. Ξέρω πως μια μέρα θα το κάνεις κι εσύ και θα σταματήσεις να φοράς μάσκες.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Επιμέλεια κειμένου: Ζηνοβία Τσαρτσίδου
