Ξεσπάμε στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους

Πάλι γύρισες φορτωμένος απ’ τη δουλειά κι έτοιμος να ξεσπάσεις σε όποιον βρεις μπροστά σου -και να ‘ταν μόνο η δουλειά. Και τι σύμπτωση που πάλι θα την πληρώσει ο καημένος που σε περιμένει σπίτι. Μια μικρή αφορμή κι η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι. Άσε που ξαφνικά θυμήθηκες όλα εκείνα που προχθές έμοιαζαν μικρά κι ασήμαντα, αλλά σήμερα χρήζουν σφοδρού σχολιασμού.

Βιάζεσαι να βγάλεις από μέσα σου όλον αυτόν το θυμό που ώρες ή και μέρες τώρα έχει συσσωρευτεί κι ειλικρινά δεν πάει άλλο. Η αμεροληψία παύει για λίγο να συνοδεύει τις πράξεις σου, ο θυμός παίρνει τη θέση της ηρεμίας κι ο λόγος κι ο αντίλογος δίνουν τις πρώτες τους παραστάσεις. Άλλωστε, μεταξύ μας, αυτό περίμενες, να φτάσει η στιγμή που θα ξεφορτωθείς όλο αυτό το τοξικό απόβλητο.

Έτσι κι εσύ –όπως και τόσοι από εμάς– μες στη φρενίτιδα της καθημερινότητας και την προσπάθεια να τα προλάβεις όλα και να τα κάνεις όσο πιο σωστά μπορείς κάπου, κάποιοι χάνουμε για λίγο την μπάλα. Και μαζί με την μπάλα χάνεται κι η ψυχολογική μας ισορροπία.

Και σ’ αυτήν ακριβώς τη φάση χρειαζόμαστε ένα χέρι. Ένα χέρι να μας δείξει το δρόμο, να μας σηκώσει, να μας χαστουκίσει, να μας αγκαλιάσει, να μας ηρεμήσει ή να μας χτυπήσει τον ώμο κερνώντας μας ένα σφηνάκι δύναμης κι αισιοδοξίας, αυτό δηλαδή που έχουμε ανάγκη εκείνη τη στιγμή. Αυτό το χέρι είναι συνήθως οι άνθρωποί μας. Αυτοί που οικειοθελώς καθημερινά βρίσκονται δίπλα μας σε κάθε όμορφη ή δύσκολη στιγμή.

Η όλη όμως αυτή αμοιβαιότητα συναισθημάτων που χτίζει τις ανθρώπινες σχέσεις δεν αποκλείει συναισθήματα αρνητικά, όπως αυτά του θυμού ή της οργής. Αντιθέτως, όταν νιώθουμε άνεση με κάποιους ανθρώπους, τότε εκφραζόμαστε ελεύθερα και χωρίς αναστολές. Οι ίδιοι, λοιπόν, αυτοί άνθρωποι που μαζί τους μοιραζόμαστε κάθε όμορφη στιγμή συχνά καταλήγουν να είναι οι λεγόμενοι «σάκοι του μποξ».

Κι ενώ απ’ τη μια πλευρά ο θυμός είναι ένα λογικό συναίσθημα το οποίο πρέπει να εκδηλώνεται για να είναι το άτομο υγιές, απ’ την άλλη όταν ξεσπάμε σε λάθος άτομα, είναι αδικία. Πληγώνουμε ανθρώπους που αγαπάμε χωρίς ουσιαστικά να φταίνε! Ω, ναι, το κάνουμε.

Και γιατί ξεσπάμε στα λάθος άτομα; Γιατί πολύ απλά δεν ξεσπάμε στα σωστά. Δεν έχουμε το θάρρος να το κάνουμε ή για να το θέσω καλύτερα δεν έχουμε την οικειότητα. Και κάπως έτσι τη νύφη την πληρώνουν οι «αθώοι», αυτοί που δε φταίνε, τουλάχιστον όχι εκείνη τη στιγμή.

Ο θυμός είναι ένα τόσο έντονο συναίσθημα το οποίο δεν μπορεί να εκφραστεί σε χαμηλούς τόνους. Είναι ένας τρόπος επικοινωνίας, όσο παράλογο κι αν ακούγεται σε κάποιους αυτό. Για να αποφορτιστείς απ’ αυτό το αρνητικό συναίσθημα χρειάζεται να δώσεις ένταση στο λόγο σου, στη συμπεριφορά σου κι αυτό συνήθως είναι εφικτό μόνο με τους ανθρώπους που νιώθουμε άνετα. Όσο κι αν εθελοτυφλείς και λες «Δεν είχα νεύρα, εσύ με νευρίασες» κι όλες αυτές τις συναφείς δικαιολογίες, μέσα σου ξέρεις ποιος σου προκάλεσε όλη αυτή την έκρηξη!

Γι’ αυτό μόλις καταλαγιάσει ο θυμός κι ηρεμήσεις λίγο, μία συγγνώμη είναι απαραίτητη. Δεν έχει «μα» ούτε και «μου». Έχει «συγγνώμη»! Ναι, καλά άκουσες, φίλε εγωιστή. Γιατί κι ο άλλος απέναντί σου, τι φταίει να ανέχεται κάθε δικό σου παραλήρημα; Σήμερα εσύ, αύριο αυτός, έτσι είναι αυτά μες στο παιχνίδι των σχέσεων!

Και στο κάτω-κάτω τι είναι μια συγγνώμη; Ένας άνθρωπος που έβαλες πιο πάνω απ’ τον εγωισμό σου! Ε, δεν ακούγεται και πολύ άσχημο αυτό, αν το σκεφτείς!