Θερμοπαρακαλώ όσους δεν έχουν σταθεί πίσω από ταμείο περιπτέρου να σταματήσουν να διαδίδουν τα συνηθισμένα τους πικρόχολα σχόλια και να βάλουν ένα χεράκι στο γέμισμα του ψυγείου, τουλάχιστον αυτό! Και μπορεί εσύ να θεωρείς ότι το γέμισμα του ψυγείου είναι δουλειά των 5 λεπτών, αλλά μάντεψε πόσο έξω πέφτεις -δε σε αδικώ κι εγώ αυτή τη γνώμη είχα πριν δηλωθώ κι επίσημα περιπτερού.
Λοιπόν, έχουμε διαβάσει ένα εκατομμύριο φορές για τους κακόμοιρους τους σερβιτόρους, οι οποίοι ανέχονται όλες τις ιδιοτροπίες και τις παραξενιές των άλλων, άλλες τόσες ήταν κι οι φορές που διαβάσαμε για τους bartenders, οι οποίοι έβγαλαν πτυχίο ψυχολογίας με τον κάθε μεθύστακά και τα ψυχολογικά του, αλλά δεν έχω διαβάσει πουθενά για τους υπαλλήλους στα περίπτερα. Να που τώρα ήρθε η ώρα να βγάλουμε στη φόρα τα παράπονα και το σκόρσο που τραβάμε κι εμείς για αυτό το ένα πακέτο τσιγάρα που ήρθες να αγοράσεις.
Σε μiα τυπική μέρα έχω απ’ το πρωί σφουγγαρίσει 12 φορές και πάει 10 η ώρα, συγγνώμη βρε παιδιά δεν βλέπετε την ταμπέλα που γράφει wet floor; Γιατί ντε και καλά να θέλεις να κάνεις πατινάζ αφού ολόκληρο οικόπεδο διαδρόμου έχεις δίπλα σου για να περάσεις. Ξανά πάλι απ’ την αρχή, σφουγγαρίστρα στο αριστερό και το νερό απ’ την άλλη.
Η ερώτησή σας θα είναι «Γιατί να ξανασφουγγαρίσω αφού θα ξαναπατήσουν μέσα;» Επειδή το καλό μου αφεντικούλη, θέλει να μοστράρετε στα πλακάκια του διαδρόμου και κάθε ίχνος πατημασιάς τον χτυπάει στον εγκέφαλο! Και όχι, δεν έχεις το δικαίωμα να του δικαιολογήσεις το τσούρμο πελατών που μπουκάρουνε κάθε ένα λεπτό.
Το ψυγείο τώρα, θα γέμιζε σε 10 λεπτά αν δεν ήταν στην άλλη άκρη του περιπτέρου, αν σταματούσαν να μπαινοβγαίνουν πελάτες κι αν σταματούσε να χτυπάει το τηλέφωνο απ’ το αφεντικό σου για να μάθει το ποσό που βγάζεις κάθε πέντε λεπτά.
Επίσης θα ήταν συγυρισμένο αν εσύ, αναποφάσιστε μου πελάτη, δε μετακινούσες όλα τα ποτά γιατί βαριόσουνα να τα βάλεις στη θέση τους -που υπολόγισε ότι μπορεί το αναψυκτικό με τον καφέ να απείχαν 1cm διαφορά.
Είχα πετύχει βάρδια που μαζεύτηκαν όλοι οι αλκοολικοί της πόλης, τα ράφια της μπίρας είχαν κλάψει, το ίδιο και τα χέρια μου. Παιδιά, τα παγωμένα είναι μπροστά, σταματήστε να ψαχουλεύετε και να κάνετε ανασκαφές στα πίσω, θα αρπάξετε κανένα ληγμένο προϊόν και θα τρέχουμε.
«Δώρο με το κρασί δίνουμε δύο ωραιότατα ποτήρια κρασιού», είχα αναφέρει στον πελάτη. «Μπορώ να το αλλάξω με εσένα;», μου απαντάει. Θα σου απαντούσα, βρε παππούλη, αλλά είχα σεβαστεί τα χρόνια που κουβαλάς. Αυτά τα χαζά να μην άκουγα και θα είχα αναθεωρήσει για τη σημερινή κοινωνία, αλλά δε με βοηθάει.
Επιστρέφουμε στο θέμα μας τώρα, τα παράπονά σας για τις τιμές των αλλαντικών και των ζυμαρικών στο αφεντικό μου. Δεν είμαι εγώ που αποφασίζω κάθε φορά την τιμή του σαλαμιού, αλλά ο ιδιοκτήτης. Πόσες φορές είχα επιστρέψει προϊόντα στα ράφια, μόνο και μόνο γιατί οι κυρίες δεν είχαν προσέξει τις ταμπέλες. Ολόκληρο 3.49 αναγράφεται κάτω απ’ το χαλούμι κι όχι δεν είναι η τιμή του κάτω προϊόντος.
Τσούζουνε λιγάκι οι τιμές σε ένα περίπτερο, το αναγνωρίζω, να προλαμβάνεται τις υπεραγορές άλλη φορά, δεν είμαι κουτί παραπόνων για το κόστος ζωής, όταν εσύ θυμήθηκες να ψωνίσεις η ώρα 12 τα μεσάνυχτα!
Σεβαστείτε, βρε παιδιά, και λίγο τον περιπτερά της γειτονιάς κι η καλημέρα απ’ τον Θεό είναι. Δε σου κάνει κόπο να την πεις.
Επιμέλεια Κειμένου Χρυσώς Καλούδη: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Χρυσώ Καλούδη
