Ας το βάλουν επιτέλους καλά στο μυαλό τους όλοι. Το ποδόσφαιρο δεν είναι απλώς ένα άθλημα. Δεν είναι απλώς δύο ομάδες ανθρώπων που κυνηγάνε μία μπάλα, δεν είναι οι «κόκκινοι» και οι «μπλε». Είναι τελετουργία, είναι συνάντηση, είναι συναίσθημα. Και θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα, αν έλειπαν ερωτήσεις του τύπου: «Εγώ ή ο Ολυμπιακός;». Μας φέρνετε σε δύσκολη θέση, ενώ η απάντηση είναι προφανής. Εννοείται ο Ολυμπιακός. Πολλά θα αλλάξουμε μέσα στα χρόνια, αλλά ποδοσφαιρική ομάδα έχουμε μόνο μία στην καρδιά μας.

Η υπόθεση είναι αμιγώς προσωπική. Επομένως, ούτε τα πολλά πάρε-δώσε, ούτε οι συνεχείς απορίες, ούτε η ενασχόληση των υπολοίπων με το άθλημα που γουστάρουμε μας πολυαρέσει. Αυτό που ζητάμε είναι η παρέα μας, δυο πίτσες, μια κάβα μπίρες και σκέτο πάθος. Αυτά συνιστούν την τελετουργία που λέγαμε.

Η ομάδα μας είναι μια πόρτα που μπαίνεις και πίσω δε γυρνάς. Άπαξ κι αποφασίσεις τι θα υποστηρίζεις, αυτό δεν αλλάζει. Το τοποθετείς καλά μέσα σου, το χτίζεις κι άμα χρειαστεί, δίνεις τα πάντα γι’ αυτήν. Καλά, μην υπερβάλλουμε κιόλας, αλλά είναι ιδιαίτερο πράγμα, ρε παιδί μου.

Περιμένεις τις Κυριακές να πας γήπεδο, μαθαίνεις τις κινήσεις προέδρων και προπονητών, βρίσκεις αφορμές μόνο και μόνο για να κάτσεις να δεις έναν αγώνα. Τι κι αν χωρίζεις, τι κι αν απολύεσαι, τι κι αν είσαι στενοχωρημένος, το αντίδοτο είναι ένα. Δυο κολλητοί και ένα καλό ματσάκι.

Πόσα διαφορετικά κουρέματα έχουμε κάνει; Πόσα στιλ έχουμε δοκιμάσει; Ακόμη κι από σπίτια θα περάσουμε από διάφορα, αμάξια θ’ αλλάξουμε κάμποσα και σε παρέες θα βρεθούμε σε πολλές. Η ομάδα μας, όμως, θα βρίσκεται μοναδικά χαραγμένη μέσα μας. Είναι κομμάτι μας. Μπορούμε ν’ αλλάξουμε τα πάντα άμα μας το ζητήσει το έτερον ήμισυ, μα την ομάδα μας δε θα την προδώσουμε ποτέ.

Θα μου πεις, υπήρχαν στο σχολείο και παιδιά που κάθε μέρα ήταν κι άλλη ομάδα. Ή υποστήριζαν την ομάδα του πατέρα τους, μα μετά άλλαζαν για να είναι μαζί με τους φίλους τους. Αυτό είναι το ποδόσφαιρο, όμως. Είναι ένταξη, είναι συλλογικότητα, είναι δύναμη. Όσο μεγαλώνεις, βέβαια, ξέρεις ότι δεν έχεις περιθώρια να μετακινηθείς σε άλλο στρατόπεδο. Πρέπει να κατασταλάξεις με αποφασιστικότητα, να πιστέψεις στην ομάδα σου, ν’ απαντάς με ετοιμότητα σε τυχόν πειράγματα φίλων σου.

Θα το έχετε νιώσει κι αυτόν τον καιρό με πολλή ένταση, φαντάζομαι, μιας και το Μουντιάλ έχει μπει δυναμικά πλέον στην καθημερινότητα όλων μας. Σίγουρα έχετε πιάσει τον εαυτό σας ν’ απορεί, γιατί τόση εμμονή με αγώνες και διοργανώσεις. Η απάντηση, δυστυχώς, δεν είναι μία αυτή τη φορά. Αντιθέτως, ο καθένας βλέπει κάτι διαφορετικό μέσα απ’ την ομάδα του ή ακόμη μέσα κι από μια εθνική ομάδα ξένης χώρας. Ταυτίζεσαι με κουλτούρες, σαγηνεύεσαι από προσωπικότητες και στιλ, τρελαίνεσαι με το παιχνίδι τους. Δεν είναι αστείο, παιδιά, υπάρχουν άνθρωποι που το καλοκαίρι δε θα έχουν να φάνε, αφού τους τα έχει φάει όλα το στοίχημα.

Λένε, ότι πριν πάρεις μια, σημαντική απόφαση για κάποιον άνθρωπο ―όπως το αν θες να είσαι μαζί του― οφείλεις να τον ζήσεις σε διάφορες στιγμές του. Να προσπαθήσεις, δηλαδή, να τον δεις κι απ’ την καλή, μα κι απ’ την ανάποδη. Ε, λοιπόν, αν νομίζεις ότι έχεις τον τέλειο σύντροφο, και θες να τον δοκιμάσεις, βάλε του να δει έναν αγώνα ποδοσφαίρου -να παίζει η ομάδα του όμως. Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα, πίστεψέ με, θα δεις όλα τα όνειρά σου να διαλύονται σιγά-σιγά. Μέσα στην ένταση και το πάθος (και με κλάματα απ’ τα γέλια), η πραγματική προσωπικότητά του θα φανεί -χωρίς κανένα περιορισμό.

Χαλάλι, όμως, κι οι απογοητεύσεις απ’ τις ήττες μπροστά στην τρέλα των νικών. Χαλάλι οι θυσίες σου κι οι φορές που το ταίρι σου θα σου λέει «να δούμε σήμερα τον Τιτανικό!», όταν ξέρεις πως την επόμενη μέρα έχεις κανονίσει να δεις αγώνα με τα φιλαράκια σου. Χαλάλι τα λεφτά που θα φας στο στοίχημα, μπροστά στη μαγεία του ποδοσφαίρου.

Όπως και να το κάνουμε, ο αθλητισμός προσφέρει συναισθήματα μ’ έναν τρόπο ξαφνικό, ανεξάντλητο, που σε κυριεύει. Αυτό κάνει και το ποδόσφαιρο, με το δικό του, ιδιαίτερο τρόπο. Γι’ αυτό, όσο προλαβαίνεις, βρες ποια ομάδα θα υποστηρίζεις -δε θα χάσεις. Ή μάλλον, το πολύ-πολύ να χάσεις το ταίρι σου, απ’ τα νεύρα!

Συντάκτης: Γιώργος Καραβιώτης
Επιμέλεια κειμένου: Αναστασία Νάννου