Ζουν τα παιδιά σήμερα την πραγματική τους ηλικία;

Δε θα ακούσεις μεγαλύτερο παράπονο απ’ τους αθεράπευτα ρομαντικούς, απ’ το να αναπολούν τη χαμένη τους παιδικότητα. Την κατάσταση αυτή της ανέμελης ζωής, δίχως έγνοιες και σκοτούρες, δίχως πόνους πραγματικούς ούτε προβλήματα σοβαρά. Μια κατάσταση όπου τα συναισθήματα βρίσκονται στο ζενίθ και τα λόγια κρύβουν κι εκφράζουν πάντα την αλήθεια.

Έχει σκεφτεί πραγματικά κανείς ποια είναι η κατάσταση της σημερινής παιδικής ηλικίας; Έχει αναρωτηθεί αληθινά κάνεις αν τα σημερινά παιδιά είναι όντως παιδιά; Αν αυτό που όλοι οι μεγάλοι αναπολούν ταιριάζει με τα σημερινά πρότυπα παιδικότητας; Μην κοιτάς με απορία και μη βιάζεσαι να κρίνεις.

Έχουν αλλάξει οι καιροί και τα πράγματα δεν είναι πλέον τα ίδια. Πάει πολύς καιρός από τότε που ήσουν παιδί κι η γνώμη σου έχει αλλάξει. Το να είσαι παιδί πια φέρει μεγαλύτερη δυσκολία. Τα πράγματα δεν είναι τόσο ανέμελα όσο κάποτε. Δεν είναι η ζωή τους ένα μεγάλο παιχνίδι στις αλάνες ούτε χάνονται όλα στο αίσθημα της ομαδικότητας. Αλλάξανε τα πρότυπα, αλλάξανε οι καιροί και τα πράγματα γίνανε απρόσωπα. Μοναχικά και με έντονο το αίσθημα της πρόωρης ενηλικίωσης.

Γίνανε όλοι μικρομέγαλοι σε μια κοινωνία παιδιών. Βιάζονται όλα να μεγαλώσουν και να προλάβουν να αποδείξουν τα αυταπόδεικτα. Δεν μπορούν να κάνουν διαφορετικά, τα πρότυπα της σημερινής κοινωνίας δε βοηθούν πραγματικά την ήπια και κλασική παιδικότητα. Τα νέα μέτρα και σταθμά ορίζουν ένα παιδί με πρόγραμμα ενήλικα, ένα παιδί με φόρτο εργασίας που του δίνει βάσεις γερές για ένα καλύτερο δυνατό μέλλον κι εφόδια για σίγουρη επιτυχία.

Ο χρόνος τους πλέον ξοδεύεται ανάμεσα σε ξένες γλώσσες, αθλητικές δραστηριότητες και πάσης φύσεως άλλες ασχολίες. Εφόδια που θα κάνουν ένα παιδί να ξεχωρίσει. Κατάλοιπα μιας κοινωνίας που έχει ως κύριο στόχο την ανέλιξη και πρότυπο το θεαθήναι. Μιας κοινωνίας που βγάζει τα σπασμένα της κι όλα τα απωθημένα της, όλα τα θέλω της που ποτέ δε γίνανε πράξη πάνω στα παιδιά της, μην αφήνοντας χώρο για ελεύθερη επιλογή σε αυτά. Φαντάζει η ηλικία τους σαν μια προετοιμασία στρατιωτικής κατάταξης.

Μεγαλώνουν στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ιντερνετικής ζωής, των social media και της πλήρους τεχνολογικής εξέλιξης. Έχουν πλέον πρόσβαση σε οτιδήποτε χρειαστούν απ’ τους υπολογιστές τους, κατάλληλο ή μη για την ηλικία τους, σε εικόνες κι αλήθειες σκληρές υπερβολικές πολλές φορές γι’ αυτά κι ακατάλληλες.

Έχουν ως πρότυπα ανθρώπους αυτοκαταστροφικούς, μπλεγμένους με ναρκωτικά κι αλκοόλ, με εγκληματικές συμπεριφορές και καμιά συναίσθηση του κινδύνου. Πρότυπα που παίζουν ρόλο καταλυτικό για αυτά. Που δημιουργούν χαρακτήρες και συμπεριφορές κι όλο αυτό τη στιγμή που η εποχή μας προτάσσει το κυνήγι της επαγγελματικής καταξίωσης για τους γονείς μην επιτρέποντάς τους να είναι πραγματικά ενεργοί στο χτίσιμο του χαρακτήρα του παιδιού τους.

Παιδιά που μεγαλώνουν με babysitters και παιδικούς σταθμούς και γονείς τόσο εξαντλημένοι που αδυνατούν να αντεπεξέλθουν. Μην αφήσουμε τα πράγματα να πάνε παραπέρα. Ας ξυπνήσουμε, ας γίνουμε εμείς ξανά παιδιά κι ας τους δείξουμε τη φυσική εξέλιξη των πραγμάτων. Πρέπει να τα φροντίσουμε, γιατί μέσω των παιδιών φροντίζουμε το μέλλον μας.

Ξυπνήστε και ξεκινήστε το παιχνίδι. Πριν χάσουμε τελείως την μπάλα.