Κυλώντας στις πρώτες μέρες του Αυγούστου, του τελευταίου μήνα του καλοκαιριού, αναλογιζόμαστε όσα πέρασαν, όσα -ίσως- έρθουν και όσα θα θέλαμε να συμβούν. Υπάρχει κάτι σιωπηλό και σχεδόν τρυφερό στον Αύγουστο, μια μελαγχολία που δε φωνάζει αλλά απλώνεται αθόρυβα σε κάθε τι· από το φως που γίνεται πιο απαλό μέχρι τον αέρα που κουβαλά μέσα του μια υπόσχεση αλλαγής— κάτι τελειώνει, το νιώθεις, αλλά δεν ξέρεις αν σε λυπεί ή αν σε γαληνεύει.
Ο Αύγουστος δεν έχει τον ενθουσιασμό των πρώτων ημερών του καλοκαιριού, δε σε καλεί να προλάβεις ούτε να γεμίσεις τον χρόνο σου με βιαστικά «να ζήσω όσο προλαβαίνω το καλοκαίρι», αλλά μοιάζει να σου λέει ότι τώρα είναι η στιγμή να σταθείς, να κοιτάξεις γύρω και να παρατηρήσεις όσα συνήθως προσπερνάς. Το χρώμα του ουρανού σε όλες τις ώρες· το πρωί, στο γαλάζιο που σου δίνει την ώθηση να χαμογελάσεις· το απόγευμα, στα μαγευτικά χρώματα του σούρουπου που αποπνέουν ρομαντισμό σε κάθε του μορφή· και στη στέψη τους, τα αυγουστιάτικα βράδια, με το φεγγάρι να φωτίζει όλα μας τα όνειρα.
Ο μήνας αυτός μοιάζει σαν να σε καλεί να αποχαιρετήσεις το καλοκαίρι με ευγνωμοσύνη, όχι με λύπη· όχι γιατί τέλειωσε κάτι μεγάλο, αλλά γιατί έζησες κάτι αληθινό μέσα από μικρές στιγμές· εκείνο το τελευταίο μπάνιο που δεν ήθελες να κάνεις και τελικά δεν ήθελες να τελειώσει, τον ήλιο που φώτισε το πρόσωπο κάποιου αγαπημένου σου λίγο διαφορετικά, εκείνο το παγωμένο ποτήρι με μπίρα που σε δρόσισε στο τραπέζι περιμένοντας το γεύμα μετά τη θάλασσα, το καρπούζι στο ψυγείο, τα ανακατεμένα μαλλιά που στέγνωσαν από τον ήλιο, τις γρίλιες που άφηναν το φως να πέσει στα πόδια σου, το αλάτι στα χείλη μετά από ένα φιλί, σαν υπόσχεση πως όλα είναι ακόμα εδώ.
Και κάθε φορά που λες «τελείωσε το καλοκαίρι», στην πραγματικότητα εννοείς πως κάπου μέσα σου νιώθεις γεμάτος— όχι από πράγματα, αλλά από στιγμές που έγιναν μνήμη, εικόνες που έγιναν κομμάτι σου. Το τέλος είναι αυτό που δίνει νόημα σε ό,τι προηγήθηκε. Και ο Αύγουστος, με όλη του τη μελαγχολία, είναι ένας ήσυχος τρόπος να πεις ευχαριστώ σε όσα έζησες. Να αποχαιρετήσεις με τρυφερότητα όλη την καλοκαιρινή αύρα που γέμισε τις μπαταρίες σου, μαύρισε το δέρμα σου, ξάνθυνε τα μαλλιά σου, ικανοποίησε τις γεύσεις σου, φωτογράφισε τις στιγμές σου— μικρές και μεγάλες.
Ο Αύγουστος, όσο κι αν κουβαλά μέσα του το τέλος, δε σε σπρώχνει στη βιασύνη ή στη θλίψη, αλλά σε προσκαλεί να εκτιμήσεις την εκπνοή ως κάτι όμορφο· όχι ως απώλεια, αλλά ως ολοκλήρωση. Και ίσως αυτό να είναι το νόημά του τελικά: να σε μάθει να ζεις και τις τελευταίες στιγμές με την ίδια τρυφερότητα που ζεις τις πρώτες· να σε συμφιλιώσει με το ότι δεν κρατάει τίποτα για πάντα, αλλά όσο κρατάει, μπορεί να είναι βαθιά και ήσυχα πολύτιμο.
Αν σταθείς για λίγο, χωρίς βιασύνη, θα δεις πως ο Αύγουστος δε σου ζητά να τον εκμεταλλευτείς, αλλά να τον νιώσεις — χωρίς σχέδια, χωρίς μεγάλες προσδοκίες, μόνο με εκείνη την αίσθηση πως έζησες το καλοκαίρι σου, όσο κράτησε, όπως μπορούσες.
Κι αυτό, ίσως, αρκεί.
Γιατί, τελικά, η ομορφιά δεν είναι στις μεγάλες αρχές.
Είναι στις ήσυχες εκπνοές.
Συντάκτης: Σταματούλα Ψυχιά
