Η μοιρασιά των φίλων μετά τον χωρισμό είναι ένα αόρατο πεδίο μάχης

Ένας χωρισμός σπάνια αφορά μόνο δύο ανθρώπους. Όταν μια σχέση τελειώνει, οι συνέπειες απλώνονται και στο περιβάλλον τους, ειδικά όταν υπάρχουν κοινοί φίλοι ή παρέες που δημιουργήθηκαν εξαιτίας αυτής της σχέσης. Τότε ξεκινά μια διαδικασία που μοιάζει με σιωπηλή μοιρασιά ποιος θα μείνει με ποιον, ποιος θα κρατήσει ίσες αποστάσεις και ποιος θα απομακρυνθεί εντελώς. Η κατάσταση αυτή συχνά προσθέτει ένα ακόμα επίπεδο πόνου και δράματος σε μια ήδη δύσκολη περίοδο για το πρώην πλέον ζευγάρι.

Οι κοινοί φίλοι βρίσκονται σε μια θέση ιδιαίτερα δυσάρεστη. Σαν να ισορροπούν σε ένα σχοινί.  Από τη μία, υπάρχει η επιθυμία να διατηρηθούν οι σχέσεις και με τα δύο άτομα από την άλλη, οι εντάσεις που δημιουργούνται μετά από έναν χωρισμό κάνουν αυτή την ισορροπία σχεδόν ανέφικτη. Πολλοί φίλοι νιώθουν ότι καλούνται να πάρουν θέση, ακόμη κι αν δεν το επιθυμούν. Κάθε επιλογή κρύβει και ένα ενδεχόμενο κόστος. Δηλαδή, αν συνεχίσουν να βλέπουν και τους δύο, υπάρχει ο κίνδυνος να κατηγορηθούν για διπροσωπία αν στηρίξουν περισσότερο τον έναν, ο άλλος θα νιώσει προδομένος. Θα δημιουργηθεί ένα συναίσθημα δυσάρεστο ακόμα και αν δεν το επιδιώκει κάποιο άτομο, είτε δεν έχει κατηγορηθεί άμεσα για αυτό.

Η μοιρασιά των φίλων δε γίνεται πάντα συνειδητά. Μπορεί να προκύψει από την ίδια τη ροή της καθημερινότητας. Όταν οι δύο πρώην σύντροφοι δεν μπορούν να βρεθούν στον ίδιο χώρο, οι παρέες κατακερματίζονται. Ένα γκρουπ διασκεδάζει με τον έναν, ένα άλλο με τον άλλον όχι όμως πάλι σε κοινό. Σιγά σιγά, οι δρόμοι που μέχρι χθες συνέπιπταν, χωρίζουν και αυτοί, όπως ακριβώς και η σχέση.

Για τους φίλους, η κατάσταση αυτή είναι φορτωμένη με συναισθήματα ενοχής και αμηχανίας. Συχνά αναρωτιούνται: «Μήπως τον/την προδίδω;», «Μήπως θα έπρεπε να διαλέξω;». Η πίεση δεν έρχεται μόνο από μέσα τους αλλά και από το ίδιο το περιβάλλον. Σε μια κοινωνία όπου ο κόσμος συχνά επιλέγει “πλευρές” σε κάθε διαμάχη, η ουδετερότητα μοιάζει σπάνια επιλογή.

Κι όμως, η θέση των φίλων δε θα έπρεπε να είναι εκείνη του κριτή ή του διαιτητή. Ο ρόλος τους είναι να στηρίζουν χωρίς να αναλαμβάνουν βάρη που δεν τους αναλογούν. Το να παραμείνει κάποιος κοντά και στους δύο, ή να επιλέξει να κρατήσει μια διακριτική απόσταση, δεν είναι ένδειξη προδοσίας αλλά προσπάθεια προστασίας της δικής του ψυχικής ισορροπίας.

Η πραγματική πρόκληση βρίσκεται στην επικοινωνία. Όταν οι φίλοι εξηγούν καθαρά τις προθέσεις τους αναφέροντας και στους δύο πρώην συντρόφους  ότι δε διαλέγουν πλευρές, ότι αγαπούν και τους δύο αλλά δεν μπορούν να συμμετέχουν σε εντάσεις  οι πιθανότητες για  διαφωνίες μεταξύ των ενδιαφερόμενων μειώνονται. Η ειλικρίνεια λειτουργεί ως ασπίδα απέναντι σε προσδοκίες που δεν μπορούν να ικανοποιηθούν.

Ωστόσο, υπάρχουν και περιπτώσεις όπου η μοιρασιά των φίλων είναι αναπόφευκτη. Ειδικά όταν ο χωρισμός έχει προκύψει από προδοσία ή έντονη σύγκρουση, τότε οι φίλοι, ακόμη κι αν δεν το επιδιώκουν, τείνουν να συσπειρώνονται γύρω από τον έναν. Εκεί, η απώλεια δεν αφορά μόνο τον σύντροφο αλλά και ένα κομμάτι της παρέας, δημιουργώντας ένα δεύτερο στρώμα θλίψης. Σαν μια τούρτα που ένα κομμάτι που θα κοπεί, ακόμα και αν δεν το επιθυμεί το άτομο  που το κόβει, το κομμάτι διαλύεται όμως η υπόλοιπη τούρτα παραμένει ατόφια.

Σε κάθε περίπτωση, η μοιρασιά των φίλων μετά από έναν χωρισμό φέρνει στην επιφάνεια μια μεγάλη αλήθεια. Ότι οι φιλίες, όπως και οι σχέσεις, δοκιμάζονται, έμμεσα και άμεσα. Όσες είναι πραγματικά και ουσιαστικές αντέχουν, προσαρμόζονται και βρίσκουν νέους τρόπους να υπάρξουν. Οι υπόλοιπες, ίσως, ήταν ήδη εύθραυστες και απλώς ο χωρισμός έγινε η αφορμή να αποκαλυφθεί η εύθραυστη βάση τους. Σαν να πέφτουν οι ‘’ μάσκες’’ και να αποκαλύπτονται πρόσωπα στον περίγυρο που υπήρξε αμοιβαία στήριξη σε ποικίλα θέματα.

Οι φίλοι δε χρειάζεται να γίνονται κριτές ή θεατές ενός χωρισμού. Ο ρόλος τους είναι να παραμένουν δίπλα στους ανθρώπους που αγαπούν, με τον τρόπο που μπορούν. Χωρίς να κρίνουν ή να ζηλεύουν, αλλά δημιουργώντας γερά θεμέλια ώστε να χτίσουν οι φίλοι τους ένα νέο τρόπο ζωής. Γιατί η φιλία, όπως και κάθε σχέση, δε μετριέται στο ποιος διάλεξε ποια πλευρά, αλλά στο ποιος στάθηκε αληθινά εκεί όταν όλα γύρω άλλαζαν.

Στο τέλος, η φιλία δεν είναι μοιρασιά, είναι παρουσία. Και εκείνοι που μένουν, χωρίς να διαλέγουν πλευρά, είναι όσοι αποδεικνύουν τι θα πει πραγματική φιλία.