Πόσες φορές έχεις πιάσει τον εαυτό σου να ζει πιο έντονα το «περιμένω» από το «έφτασε»; Η αναμονή έχει μια δική της μυρωδιά και μια δική της γεύση. Δεν είναι απλώς ένα κενό ανάμεσα στο «τώρα» και στο «μετά», αλλά είναι μια εμπειρία από μόνη της. Μια εμπειρία που σε τρώει, σε γαργαλάει, σε εξιτάρει.
Σκέψου πόσο δυνατά νιώθεις όταν περιμένεις ένα μήνυμα. Το τηλέφωνο δε χτυπάει, η οθόνη μένει σκοτεινή, κι εσύ φτιάχνεις στο μυαλό σου σενάρια. Τι θα γράψει; Πώς θα το πει; Θα είναι αυτό που θες να διαβάσεις; Εκείνη η μικρή προσμονή είναι που σε κρατάει ξύπνιο, που σου ανεβάζει παλμούς, που κάνει την καθημερινότητα πιο ζωντανή. Και στο τέλος, όταν έρθει το μήνυμα, η πρώτη ανατριχίλα ανήκει στη στιγμή που το είδες να εμφανίζεται, όχι στα λόγια που διάβασες.
Το ίδιο συμβαίνει και με τις συναντήσεις. Η καρδιά σου μπορεί να χτυπάει πιο δυνατά την ώρα που ετοιμάζεσαι, που διαλέγεις ρούχα, που βάζεις μουσική στο σπίτι, φτιάχνεις υποθετικούς διαλόγους στο κεφάλι σου και κοιτάς το ρολόι. Η γεύση της αναμονής είναι στην προετοιμασία, στην ανυπομονησία, στην αίσθηση ότι «κάτι έρχεται». Και όταν επιτέλους βρεθείς εκεί, η στιγμή μπορεί να είναι υπέροχη, αλλά σπάνια έχει την ίδια ένταση με το χτίσιμο που προηγήθηκε.
Η αναμονή είναι σαν το δείλιασμα πριν τη βουτιά στη θάλασσα. Κοιτάς το νερό, νιώθεις την καρδιά σου να χτυπάει, κάνεις ένα βήμα πίσω και άλλο ένα μπροστά, το στομάχι σου σφίγγεται, ο αέρας γεμίζει με αλμύρα και για λίγα δευτερόλεπτα είσαι κάπου ανάμεσα στο «θέλω» και στο «τολμώ». Και τελικά, όταν πέσεις, η ανακούφιση είναι μεγάλη· αλλά παραδέξου το, δε θυμάσαι πιο ζωντανά την αίσθηση της αναμονής, εκείνα τα λίγα δευτερόλεπτα πριν;
Μέσα στην αναμονή κρύβεται και η φαντασία σου, εκείνη που δίνει μορφή σε αυτό που περιμένεις. Αν πρόκειται για ένα ταξίδι, η αναμονή σε βάζει ήδη στο αεροπλάνο, ήδη στις βόλτες, ήδη στα γέλια που θα κάνεις. Αν πρόκειται για μια νέα αρχή, σε βάζει ήδη να τη ζεις στο μυαλό σου. Κι εκεί, η φαντασία ξεπερνάει συχνά την πραγματικότητα, γιατί δεν έχει όρια.
Γι’ αυτό και η αναμονή μπορεί να σε μεθύσει, να σε γεμίσει ενέργεια, να σου δώσει κάτι που η ίδια η εμπειρία ίσως δε φτάσει ποτέ να προσφέρει. Πόση ευτυχία κρύβεται από τη στιγμή που θα κλείσεις τα εισιτήρια για εκείνο το πολυπόθητο ταξίδι και πόσα νοητά ταξίδια θα κάνει ο νους σου μέχρι την ημέρα που θα έρθει για να φύγεις; Αμέτρητα και άπιαστα, θα σου πω εγώ!
Βέβαια, η αναμονή έχει και την άλλη της όψη. Μπορεί να σε εξαντλήσει, να σε γεμίσει αγωνία, να σε κάνει ανυπόμονο. Κι όμως, ακόμα και τότε είναι αυτή που δίνει νόημα στο αποτέλεσμα. Γιατί αν όλα έρχονταν αμέσως και αν δεν υπήρχε αυτό το διάστημα του «περιμένω», τίποτα δε θα είχε γεύση. Όπως ένα φαγητό που το βγάζεις άψητο από τον φούρνο, δε θα το απολαύσεις ποτέ όσο εκείνο που το άφησες να σιγομαγειρευτεί.
Η αναμονή είναι, με έναν τρόπο, η πιο γλυκιά εμπειρία. Σε κάνει να νιώθεις ζωντανός, να χτυπάει η καρδιά σου πιο γρήγορα, να μπαίνεις σε ένταση. Ίσως αυτή η ένταση να είναι το αληθινό δώρο, γιατί πολλές φορές η εμπειρία, όταν έρθει, είναι πιο απλή, πιο γήινη. Αλλά η αναμονή; Εκείνη είναι που σε σήκωσε στον αέρα! Εκείνη σε μάγεψε! Γι’ αυτό και η γεύση της είναι μοναδική· μια γεύση που έχει μέσα της λαχτάρα, όνειρο, φαντασία, φόβο και χαρά μαζί.
Και κάπου εκεί καταλαβαίνεις ότι τελικά δεν περιμένεις μόνο τη στιγμή που θα το ζήσεις, ό,τι κι αν είναι αυτό. Απολαμβάνεις την ίδια την αναμονή σαν εμπειρία. Γιατί μερικές φορές, αυτό που μένει μέσα σου πιο έντονα δεν είναι το «έζησα», αλλά το «περίμενα».
Η αναμονή φουντώνει τη φαντασία και στήνει σενάρια που η πραγματικότητα συχνά δεν μπορεί να πραγματοποιήσει· κι όμως, αυτή η γλυκιά πλάνη είναι αναγκαία, γιατί χωρίς τη φαντασία δε θα μπορούσαμε ποτέ να βρούμε τα φτερά που γυρεύουμε!
Συντάκτης: Άννα Γιαννούλη
