Η Rosalía επιστρέφει και μοιάζει να ’χει περάσει από καθαρτήριο. Το νέο της single, Berghain, δεν είναι απλώς μουσική, είναι μια εμπειρία. Μετά το εκρηκτικό Motomami, η Ισπανίδα σταρ σβήνει τα φώτα του reggaeton και ανάβει κεράκια σε έναν ναό που χτίζει μόνη της. Εκεί που άλλοτε έπαιζε με beats και αυτοπεποίθηση, τώρα πειραματίζεται με σιωπές, σκιές και κάτι που μοιάζει με εξομολόγηση.
Το Berghain, προπομπός του νέου της άλμπουμ LUX, μοιάζει περισσότερο με πειραματικό φιλμ παρά με μουσικό βίντεο. Θρησκευτικά σύμβολα, performance art, αναφορές σε κλασικό σινεμά, όλα δεμένα με εκείνη στο κέντρο, ευάλωτη και μυστήρια. Πίσω από την κάμερα, ο Νικολάς Μέντες σκηνοθετεί με χειρουργική ακρίβεια, μετατρέποντας κάθε καρέ σε πίνακα. Η Björk εμφανίζεται σαν κόκκινο πουλί-προφήτης, σχεδόν υπερφυσική, και ο Yves Tumor ως σκοτεινή παρουσία που την ακολουθεί, σαν σκιά από τα πιο μύχια της όνειρα.
Το ίδιο το όνομα του τραγουδιού κουβαλά βάρος. Το Berghain δεν είναι απλώς ένας τίτλος, είναι το όνομα του θρυλικού club του Βερολίνου, εκεί όπου ο χρόνος σταματά και τα σώματα χάνονται μέσα σε φως και ιδρώτα. Εδώ, η Rosalía το χρησιμοποιεί σαν μεταφορά· για εκείνη, το Berghain δεν είναι χώρος, αλλά κατάσταση. Είναι η στιγμή που χάνεις τον εαυτό σου για να τον ξαναβρείς.
Η ιστορία ξεκινά ήρεμα: η Rosalía στο διαμέρισμά της, περιτριγυρισμένη από ορχήστρα και χορωδία που της τραγουδούν στα γερμανικά. Έπειτα, η ίδια, δίπλα στην μπανιέρα, τραγουδά σε φαλσέτο. Ξαφνικά η εικόνα αλλάζει. Βρίσκεται σε νοσοκομείο, συνδεδεμένη με καρδιογράφο, ερμηνεύοντας στα ισπανικά με μια φωνή που σπάει και γιατρεύει ταυτόχρονα.
Κι όταν επιστρέφει σπίτι, τίποτα δεν είναι όπως πριν. Το διαμέρισμα έχει γεμίσει με ζώα του δάσους. Μια σουρεαλιστική εικόνα που θυμίζει «Χιονάτη» σε φιλμ του David Lynch. Εκεί, η Björk την προσεγγίζει και της λέει: «Ο μόνος τρόπος να μας σώσεις είναι μέσα από τη θεία παρέμβαση». Είναι σαν η ίδια η μουσική να της ζητά να τη λυτρώσει.
Στο φινάλε, η Rosalía μεταμορφώνεται σε περιστέρι. Μια εικόνα λύτρωσης, πίστης και αναγέννησης. Δεν είναι η pop star που γνωρίσαμε, αλλά μια γυναίκα που δοκιμάζει τα όριά της, που ψάχνει νόημα μέσα από το χάος.
Οι αντιδράσεις είναι φουρτουνιασμένες: άλλοι το λένε «έργο τέχνης», άλλοι «ακατανόητο». Μα όλοι συμφωνούν σε κάτι, πως δεν μπορούν να σταματήσουν να το βλέπουν. Ίσως γιατί το Berghain δεν είναι απλώς τραγούδι. Είναι μια κατάδυση στο σκοτάδι για να βρεις φως. Κι αυτό, στη σύγχρονη ποπ, είναι ίσως το πιο θαρραλέο πράγμα που μπορεί να κάνει κάποιος. Η Rosalía δε φτιάχνει πια τραγούδια. Φτιάχνει κόσμους. Και με το Berghain, σου λέει πως μπορείς να είσαι γυναίκα, καλλιτέχνης, ευάλωτος και δυνατός ταυτόχρονα. Μπορείς να καείς και να αναγεννηθείς μέσα στην ίδια στιγμή.
Δεν είναι απλώς η νέα εποχή της Rosalía. Είναι ένα reminder ότι η ποπ μπορεί να είναι σκοτεινή, βαθιά, ειλικρινής. Ότι η τέχνη δε χρειάζεται να είναι πάντα εύπεπτη, φτάνει να είναι αληθινή. Και ναι, η Rosalía για άλλη μια φορά δεν ακολουθεί τους κανόνες. Tους γράφει από την αρχή.
Συντάκτης: Νικόλ Τ.
