Υπάρχει κάτι παράξενα ποιητικό στο breakup s#x. Είναι εκείνη τη στιγμή που κρατάς ακόμα το χέρι κάποιου ενώ έχει ήδη αρχίσει να απομακρύνεται. Ένα «μισό λεπτάκι ακόμα» που δεν μπορούμε να το προσεγγίσουμε με τη λογική, αλλά συναισθηματικά μοιάζει απολύτως δικαιολογημένο. Κι εγώ πάντα αναρωτιόμουν… είναι άραγε μια τελευταία προσπάθεια να σώσουμε κάτι, ή απλώς ένα μικρό καταφύγιο στη ζεστασιά που ξέρουμε; Μήπως είναι ο πιο όμορφος και ταυτόχρονα ο πιο μπερδεμένος τρόπος να κλείνει ένας κύκλος;
Το breakup sex έχει τη δική του μαγεία η οποία είναι επικίνδυνη και τρυφερή μαζί. Δε μοιάζει με εκείνον τον παθιασμένο του έρωτα που αρχίζει που όλα λάμπουν και όλα μπερδεύονται με γλυκό τρόπο. Εδώ δεν υπάρχει αρχή, υπάρχει μόνο ένα τέλος που προσπαθεί να μην πονέσει. Ή τέλος πάντων να πονέσει λίγο λιγότερο. Ή ας είμαστε ειλικρινείς, να το νιώσουμε τόσο έντονα ώστε να μη σκεφτούμε καθόλου.
Πίσω όμως από τα σώματα που ξανασυναντιούνται, υπάρχει μια ύπουλη ψυχολογία. Αυτή που λέει «σ’ έχω συνηθίσει», «δεν είμαι έτοιμος να σε αφήσω», «ας προσποιηθούμε ότι δεν αλλάζει τίποτα, έστω για απόψε». Είναι μια τελευταία απόπειρα συμφιλίωσης; Κάποιες φορές θα λέγαμε πως ναι. Θυμίζει τις ταινίες που οι ήρωες φιλιούνται στο τέλος και πιστεύουν πως έτσι θα αναστηθεί η σχέση. Είναι η κίνηση της απελπισίας που φοράει το πιο όμορφό της φόρεμα. Το σώμα προσπαθεί να κλείσει πληγές με θερμοκρασία, σαν να πιστεύει πως θα καταφέρει οσα δεν μπόρεσε η επικοινωνία.
Μερικές φορές το κάνουμε επειδή πιστεύουμε πως ίσως εκείνο το «κάτι» που χάθηκε θα ξυπνήσει ξανά. Ότι αν φυσήξουμε τη σπίθα αυτή μπορεί να γίνει φλόγα. Παρόλο που τις περισσότερες φορές ξέρουμε ήδη πως η φλόγα έχει σβήσει, ένας μικρός εγωιστής μέσα μας θέλει να το δοκιμάσει. «Μπορεί να αλλάξουν όλα σε ένα βράδυ», λέμε. Αλλά μέσα μας ξέρουμε ότι αυτό συμβαίνει σπάνια.
Και η συνήθεια; Αχ αυτή η παλιά γνώριμη παγίδα. Το σώμα έχει μνήμη και η καρδιά έχει μεγαλύτερη. Έχουμε μάθει τον τρόπο που εκείνος ο άνθρωπος μας ακουμπάει, αναπνέει δίπλα μας και μας πλησιάζει. Ξέρουμε τους χάρτες του και ξέρει τους δικούς μας. Είναι όλο γνώριμο! Και πως να δεχτείς τον αποχωρισμό μετά; Ο αποχωρισμός από αυτή την οικειότητα πονάει περισσότερο κι από τον αποχωρισμό της σχέσης.
Οπότε τι κάνουμε; Ξαναμπαίνουμε στο ίδιο κρεβάτι για να νιώσουμε λίγο από το «παλιό καλό». Λες και αν το ζήσουμε μια φορά ακόμη το συναίσθημα αυτό θα αποθηκευτεί σε ένα κουτάκι στον εγκέφαλο και μετά θα μπορέσουμε να προχωρήσουμε. Μια τελευταία δόση για τη στέρηση που θα νιώσουμε. Αλλά το breakup s#x είναι σαν το επιδόρπιο μετά από ένα γεύμα που ξέρεις ότι σε έχει ήδη χορτάσει. Το τρως και το απολαμβάνεις και ας ξέρεις ότι σε λίγο θα σε πιάσει αυτό το «γιατί το έκανα;».
Από την άλλη ίσως να είναι και ένας τελετουργικός τρόπος για να κλείσει μια σχέση. Μερικές φορές δεν είναι ούτε ανάγκη ούτε ελπίδα ούτε συνήθεια. Είναι ένας αποχαιρετισμός. Ένας ήσυχος και μαλακός τρόπος να πεις: «Σε ευχαριστώ για όσα ζήσαμε». Σαν να κλείνεις την πόρτα αλλά πριν φύγεις να πιέζεις για τελευταία φορά το χερούλι για να βεβαιωθείς πως όλα κλείνουν στη θέση τους.
Το breakup s#x μπορεί να είναι ένας τρόπος να τιμήσεις κάτι που υπήρξε αληθινό. Όπως η υπόκλιση σε μια καλή παράσταση που είδες και που κάποτε σε έκανε να χειροκροτείς. Προφανώς, και δε σώζει τη σχέση, αλλά της δίνει ένα όμορφο τελευταίο κεφάλαιο. Αν το καλό σκεφτούμε, είναι ωραίο να τελειώνουν οι ιστορίες χωρίς φωνές, αλλά με μια ανάσα πάνω στην ανάσα του άλλου.
Αν επιλέξεις να κλείσεις τον κύκλο με αυτό τον τρόπο θα πρέπει να έχεις κατά νου πως δεν είναι τόσο απλό όσο ακούγεται. Για λίγες ώρες τα πράγματα είναι γνωστά και ασφαλή. Η καρδιά ηρεμεί, το σώμα μαλακώνει και ο φόβος της απώλειας παγώνει. Θα λέγαμε πως είναι μια μικρή συναισθηματική ανακωχή. Η ελπίδα μπορεί να ξυπνήσει ξανά και να αρχίσει ένας κύκλος μικρών επιστροφών και μικρών πληγών. Φαντάσου να έχεις μια πληγή και να έχεις βάλει τραυμαπλάστ και αρχίζεις να το τραβάς αργά αντί να το βγάλεις με μία.
Το τέλος μπερδεύεται. Χτίζεις μια απόσταση για να προστατευτείς και αυτή γκρεμίζεται σαν κάστρο από τραπουλόχαρτα μόνο με ένα φιλί. Για λίγο νιώθεις δυνατός και μετά αμέσως άδειος. Και αυτό είναι που κάνει τον αποχωρισμό κάποιες φορές πιο επίπονο. Γιατί έτσι διαπιστώνεις ότι το σώμα σου είναι πιο ειλικρινές από το μυαλό σου και αυτό πονάει.
Γιατί να βάλουμε λοιπόν τον εαυτό μας σε μια τέτοια διαδικασία, αναρωτιέμαι!
Ίσως επειδή οι άνθρωποι δεν ξέρουν να αποχαιρετούν καθαρά. Ίσως, επειδή το σώμα λέει συχνά την τελευταία λέξη. Ή επειδή ακόμα κι όταν η ιστορία έχει τελειώσει εμείς θέλουμε να τη διαβάσουμε μία ακόμα φορά, μήπως μας ξέφυγε κάτι. Ίσως, απλώς επειδή θέλουμε να νιώσουμε το τέλος με κάθε κόστος! Να μας ακουμπήσει και να μας γρατζουνίσει λίγο, για να καταλάβουμε ότι είναι πραγματικό. Και είναι εντάξει! Γιατί το breakup s#x δεν είναι αδυναμία. Είναι κάτι ανθρώπινο… Είναι το μικρό μας «δε θέλω ακόμα», πριν το μεγάλο μας «πρέπει να φύγω».
Συντάκτης: Ασημίνα Μαραγκού
