Οι σχέσεις είναι εξορισμού δύσκολες. Οποιαδήποτε επαφή και να συνάψεις, απ’ τη στιγμή που περιλαμβάνει κι άλλον άνθρωπο, σημαίνει ότι θα ‘ναι ζόρικη. Κι αυτό συμβαίνει γιατί είμαστε όλοι διαφορετικοί μεταξύ μας. Όσο και να ταιριάζουν δύο πρόσωπα, πάντα θα υπάρχουν σημαντικές διαφορές, σε συνήθειες κι ιδανικά. Κι ύστερα έρχονται να προστεθούν κι οι αλλιώτικες υποχρεώσεις και τα ρεαλιστικά εμπόδια της ζωής. Κανείς δε ζει σε μια συνεχόμενη βολική ευθεία. Προκύπτουν σκαμπανεβάσματα σε όλους, όμορφες κι άσχημες στιγμές. Εξάλλου αυτό είναι το αλατοπίπερο, που κάνει την καθημερινότητα πιο ενδιαφέρουσα.

Έτσι γίνεται και με το ξεκίνημα μιας νέας σχέσης. Ενθουσιασμός, χαμόγελα, σεξουαλισμός στο κόκκινο και ποτέ δε σκέφτεσαι την αναποδιά που μπορεί να σου τύχει ή την επιπλέον πληροφορία που θα σου ανακοινωθεί για τον άνθρωπο που επέλεξες να ‘ναι δίπλα σου.

Στρατός. Κι ενώ εσύ πετάς στον έβδομο ουρανό, χαίρεσαι το καθετί και πανηγυρίζεις που βρήκες επιτέλους έναν άνθρωπο που γουστάρεις και που θες να ‘στε μαζί 27 ώρες το 24ωρο κι αφού και χημεία υπάρχει και το σεξ φαντάζει κινηματογραφικό κι όλα πηγαίνουν καλά, σκάει το γράμμα πως τον παίρνουνε φαντάρο, που λέει και το άσμα.

Δύσκολο κι απαιτητικό. Απ’ τη μια πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως ενώ ακόμα δεν έχεις χαρεί την καινούργια σου σχέση, πρέπει να φύγει φαντάρος ένας θεός ξέρει πού. Κι απ’ την άλλη έχεις την ηθική «υποχρέωση» να στηρίξεις το σύντροφό σου σε αυτήν την άγνωστη κι ακόμα πιο δύσκολη για αυτόν αρχή, να τον χαλαρώσεις, να τον υποστηρίξεις, να φροντίσεις να παραμείνει ψύχραιμος και να μη φρικάρει!

Ας πάρουμε ως δεδομένο πως εκείνος δε σκέφτεται να βγει απ’ αυτή τη σχέση, αλλά θέλει να σε ‘χει δίπλα του σ’ αυτή τη νέα πρόκληση στη ζωή του. Γιατί όσο άβολο κι είναι για σένα, το μεγαλύτερο ζόρι θα το τραβήξει εκείνος, κι ίσως ψυχολογικά να μην μπορούσε να αντέξει, παράλληλα με αυτήν την πίεση, και την ευθύνη μιας σχέσης.

Φτάνεις, λοιπόν, σε ένα σημείο που συνειδητοποιείς πως σε σύντομο χρονικό διάστημα θα σας χωρίσει –κυριολεκτικότατα– ο στρατός. Σκέφτεσαι κι επεξεργάζεσαι το γεγονός πως η σχέση σας είναι τόσο φρέσκια κι όλα είναι τόσο καινούργια, που ακόμα δεν υπάρχει σιγουριά ανάμεσά σας, ούτε τόσο βαθιά σύνδεση. Θα πρέπει, όμως, να αποφασίσεις πώς θα κινηθείς στα νέα δεδομένα κι η αλήθεια είναι πως δεν έχεις πολλές επιλογές.

Η απόσταση είναι ένα δυσάρεστο κομμάτι που έρχεται παρέα με το στρατό, αφού ούτε εσύ ούτε καν εκείνος δεν ξέρετε πού θα βρεθεί. Όταν συνειδητοποιείς πως είτε θα ‘ναι πολύ μακριά σου είτε όχι και τόσο, το σίγουρο είναι πως δε θα μπορείς να τον βλέπεις καθημερινά, τρως τη δική σου φρίκη.

Ξέρεις ότι το πρόγραμμά του θα ‘ναι βαρύ κι ο ελεύθερος του χρόνος πολύ περιορισμένος, επομένως ακόμα και χρόνος για να μιλήσετε στο τηλέφωνο ή να τσατάρετε θα ‘ναι δύσκολο να βρεθεί. Κι όταν ακόμα θα βρίσκει εκείνος μια ευκαιρία για να σας αφιερώσει λίγο χρόνο και να σε πάρει ένα τηλέφωνο, ίσως να μην μπορείς εσύ∙ να βρίσκεσαι στη δουλειά ή να κάνεις κάτι άλλο εκείνη τη στιγμή, που δε σου αφήνει το περιθώριο να μιλήσεις με τον άνθρωπό σου.

Κι όσο δεν τον βλέπεις τόσο περισσότερο τον θες. Τον αναζητάς λες κι έχεις πάθει στέρηση. Όταν χρειάζεσαι την αγκαλιά του μετά από μια δύσκολη ημέρα, το πιο κοντινό σε αυτό που θα βρεις είναι η φλις κουβέρτα σου. Όταν θα θέλει να ξαπλώσεις στον ώμο του, αυτό που θα ‘χει μπροστά του θα ‘ναι μια κουκέτα κρεβατιών ντυμένη στα χακί. Η γεωγραφική απόσταση, φέρνει και συναισθηματική απόσταση. Αν δεν προσπαθήσεις παραπάνω απ’ το συνηθισμένο για να αντέξεις κι αν αυτή η προσπάθεια δεν είναι αμοιβαία,  η σχέση έχει άμεση ημερομηνία λήξης.

Επειδή όμως, όλα είναι και θα είναι πάντα κυρίως εγκεφαλικά, υπάρχουν και λύσεις και περιπτώσεις που μια χαρά τα καταφέρνουν. Αρκεί να θέλει ο ένας τον άλλον πραγματικά πολύ και να αντιμετωπίζει το «μαζί» χωρίς εγωισμό αλλά με ανιδιοτέλεια και κατανόηση, προκειμένου να μπορέσετε να ξεπεράσετε το εμπόδιο του στρατού.

Ειδικά σε νέες σχέσεις, που μετράνε λίγο κοινό διάστημα κι η εμπιστοσύνη που ‘χει προλάβει να χτιστεί είναι απειροελάχιστη, το μόνο που ξέρεις με σιγουριά και μπορεί να σε κρατήσει μακριά απ’ την απελπισία είναι ότι τον θες απεγνωσμένα. Ότι ο έρωτας σου έχει χτυπήσει την πόρτα, του ‘χεις ανοίξει με χαμόγελο κι έτσι μπορείς και θες να ξεπεράσεις τα προσωπικά σου όρια, για να πετύχει.

Γιατί αυτό που νιώθεις είναι τόσο δυνατό κι ειλικρινές που μπορεί να ξεπεράσει τα πάντα.  Εμπόδια, αναποδιές, γκαντεμιές, τσακωμούς και παρεξηγήσεις. Δε σε ενδιαφέρει τίποτα από όλα αυτά, σε ενδιαφέρει ο άνθρωπός σου κι επειδή εμπιστεύεσαι τα συναισθήματά σου για εκείνον, δε θα το βάλεις κάτω. Θα το ρισκάρεις κι όσο αντέξετε! Ή μήπως όχι;

Οι περιπτώσεις είναι δύο και μόνο δύο.
Η επιλογή όμως είναι μία κι είναι δική σου.

Συντάκτης: Βασιλική Δημητρίου
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη