Αρκεί να ενωθεί το άσπρο με το μαύρο. Το αποτέλεσμά τους θα δώσει εκείνο το χρώμα, βγαλμένο μέσα απ’ την αίγλη μιας άλλης εποχής. Η γοητεία κι η λάμψη τους θα πάρει μορφή μέσα απ’ τη φαντασία του μυαλού, για εκείνα τα χρώματα που μπορεί να κρύβονται από πίσω τους. Γι’ εκείνα τα χρώματα που θα ξεδιπλώσουν με τις δονήσεις τους όλες τις αισθήσεις σου.

Αρκεί να κλείσεις τα μάτια σου και να πάρεις ένα μετάξι στα χέρια σου. Αρκεί ένα και μόνο άγγιγμά σου και θα σε ησυχάσει το μπλε. Να σε χαλαρώσει το μοβ. Να νιώσεις χαρά με το πορτοκαλί. Κι έπειτα, θα πιστέψεις ότι ένα χρώμα είναι αρκετό για να ξυπνήσει κάθε συναίσθημά σου.

Κι αν πιστεύεις ότι ένα χρώμα δεν είναι ικανό να αλλάξει τη διάθεσή σου ή να εκφράσει ένα μέρος της, να δηλώσει την αγάπη σου, τη συμπάθεια ή την αντιπάθειά σου, κάνεις ένα μεγάλο λάθος. Γιατί τίποτα δε χρωματίστηκε τυχαία. Και τίποτα δεν έγινε απλά για να γίνει.

Κι εκεί όπου το κόκκινο της φράουλας έρχεται για να σου χαρίσει ενέργεια και διάθεση, η επιλογή του προσδίδει την αγάπη, το ερωτικό πάθος και ταυτόχρονα τον θυμό. Κι εκεί που πλημμυρίζει από ένταση, γιατί εσύ το επέλεξες, η επανάσταση κι η δυναμικότητα αποτελούν άσο στο μανίκι σου.

Έως ότου κάνει την εμφάνισή του το κίτρινο. Κι αν μία μπανάνα είναι αρκετή για να σου χαρίσει διάθεση, η επιλογή του κρύβει μίσος. Κι είναι τόσο μπερδεμένο που μπορεί να μπερδέψει ακόμα κι εσένα. Ανάμεσα σ’ ένα συμβολισμό που κρύβει μέσα του το χρώμα του ήλιου, η χαρά κι η δόξα ισορροπούν τη σκέψη σου.

Εκτός κι αν η αρμονία αποτελεί το κύριο χαρακτηριστικό σου. Εκτός κι αν η καρδιά σου ελέγχει, με τέτοιο ρυθμό, τη φύση και την ισορροπία παντού μέσα και γύρω σου. Γιατί κάπου εκεί κρύβεται το πράσινο. Κρύβεται ένα αβοκάντο, όπου μέσα απ’ αυτό το χρώμα που το χαρακτηρίζει σου προσφέρει εκείνη την αποτοξίνωση και την αντοχή.

Για να κάνει την εμφάνισή του το πορτοκαλί. Και μαζί με την επιλογή σου, η κρυφή αισιοδοξία σου, η επιμονή σου, η ωριμότητα κι ο φιλικός χαρακτήρας σου. Κι αν το επέλεξες για έναν τοίχο στο σπίτι σου ή ένα μακό μπλουζάκι, είναι γιατί ξέρεις ότι είναι ικανό να σου χαρίσει ευεξία και τόνωση.

Κι αν κάποιος σε χαρακτηρίσει ψυχρό, μην παρασυρθείς σε σκέψεις και περίεργα αισθήματα. Είναι γιατί σου αρέσει το μπλε. Και μαζί του έφερε και την ηρεμία σου. Έφερε την καθαρότητα της ψυχής σου. Άλλωστε, ο ουρανός κι η θάλασσα πήραν το χρώμα του. Κι εκεί όπου η νευρικότητα συναντάει την αρμονία, εκεί χαρακτηρίζεται κι η λογική σου.

Κι αν όλα τα παραπάνω σου μοιάζουν χλιαρά κι αδιάφορα, είναι γιατί αγαπάς το μοβ, αγαπάς και λατρεύεις το τέλειο. Πνευματικό χρώμα από μόνο του. Αλλά μαζί μ’ εσένα και λίγη απ’ τη θλίψη και τη μελαγχολία σου, σε κατατάσσει στην κατηγορία των εκλεκτών.

Άφησε, όμως, στην άκρη τα υπόλοιπα. Κι αν η ζωή σου είναι ένα χρώμα απ’ την κορφή μέχρι τα νύχια, το ροζ, το φούξια, το γκρι, το καφέ κι όλα τα υπόλοιπα είναι ετερόκλητα κι έρχονται για να συμπληρώσουν τα κενά στα δικά σου στοιχεία. Ακόμα κι αν ψάχνεις ένα χρώμα για να πιαστείς, μάθε πως το χρυσό στο τέλος θα λάμψει. Ακόμα κι αν συναντήσει το ασημί.

Πάρε, επομένως, ένα πινέλο και δώσε χρώμα στη ζωή σου. Στον έρωτά σου. Στο πάθος σου. Στη φιλία σου. Κι έπειτα άφησε τους συμβολισμούς να κάνουν τη δουλειά τους. Άφησε το μυαλό και το κορμί σου να μιλήσει από μόνο του. Και, πίστεψέ με, το αποτέλεσμα θα ‘χει περισσότερα χρώματα από εκείνα του ουράνιου τόξου.

Συντάκτης: Αναστάσιος Καλλίας
Επιμέλεια κειμένου: Πωλίνα Πανέρη