Τα φιλαράκια είναι η πιο γνωστή sitcom σειρά που είδαμε ποτέ κι αυτό μόνο τυχαίο δεν είναι. Απ’ την αρχή της μέχρι και το τέλος της σειράς- που έφτιαξε σχολή- οι συντελεστές της δημιούργησαν μια κωμωδία τραγελαφικών καταστάσεων, μας προσέφεραν άφθονο γέλιο, συγκίνηση, αλλά κι εικόνες που δεν περιμέναμε να δούμε ποτέ στην τηλεόραση. Κι όλα αυτά από τον πιλότο. Ας πάρουμε όμως κι εμείς απ’ την αρχή τα πράγματα. Τι είναι η sitcom;

Η sitcom δεν είναι μια ακόμη χαζοσειρούλα που θ’ ανοίξεις το Netflix για να τη δεις και να περάσεις ευχάριστα την ώρα σου. Είναι κάτι μεγαλύτερο και στη φιλοσοφία του κρύβεται ένα βαθύτερο νόημα, που πολλές φορές αφήνεται να αιωρείται ως τροφή για σκέψη για το κοινό. Είναι μια σειρά που αρκετές φορές γυρίζεται παρουσία του κοινού, ανοιχτό στην κριτική, την αποδοχή, τα γέλια του, μελετώντας τις αντιδράσεις του και καταγράφοντάς τις, φτιάχνοντας το τέλει μοτίβο γέλιου που ακολουθεί κανόνες σταντ απ (όπως το ένα αστείο κάθε 30”). Κάπως έτσι δημιουργήθηκαν και τα laugh tracks σε σειρές όπως: Τα φιλαράκια, Bing Bang Theory, The Office κ.α..

Μέσα από τις sitcoms προβάλλονται πτυχές της ζωής συνήθως με αστείο τρόπο. Μπορεί πολλά να κάνουν έκπτωση στη σοβαρότητα (ή σοβαροφάνεια) για να προβάλλουν μια πιο χαλαρή πλευρά των σχέσεων, όμως φτιάχνονται έτσι διαμαντάκια του είδους που αξίζει να ξέρει κανείς. Ο λόγος για ν’ ανακαλύψει κάνεις τέτοιου είδους σειρές, είναι απλός. Θέλει να περάσει καλά, να διασκεδάσει και φυσικά να ταυτιστεί με τους πρωταγωνιστές. Να νιώθει πως γίνεται και ο ίδιος star μιας sitcom μέσα απ’ τις αστείες καταστάσεις και τα ευτράπελα που συμβαίνουν συνήθως.

Είναι αγκαλιά για το άγχος οι sitcoms, διότι δείχνουν πλάνα από τα ίδια μέρη, τα ίδια δωμάτια, χωρίς πολλές εναλλαγές, αφήνοντας το μυαλό να ξεκουραστεί από το στρες και τη γρηγοράδα της καθημερινότητας. Μάλιστα, η επιστροφή σε μια sitcom, το να ξαναδείς δηλαδή όλα τα επεισόδια από την αρχή, είναι δείγμα ότι πάσχεις από κάποιο άγχος που επιθυμείς ν’ ανακουφίσεις. Άρα κι αποδεδειγμένα αποτελούν ένα comfort food για το μυαλό.

Οι sitcoms είναι σχεδιασμένες έτσι, ώστε να κρατούν το ενδιαφέρον του θεατή αμείωτο, χωρίς όμως να τον κουράζουν με σασπένς, αφού από την αρχή μέχρι το τέλος της σκηνής έχουμε μομέντουμ. Έχουν τη δυνατότητα, απ’ τη μία να σε κάνουν να ξεκαρδίζεσαι στα γέλια και απ’ την άλλη να σε συγκινούν οι περιπέτειες των πρωταγωνιστών τους, λόγω της απλότητας και της γήινης απεικόνισής τους. Έτσι, βλέπεις μέσα από τη σειρά τον εαυτό σου, έχοντας λύσει κάποια θέματα καθημερινά, κι απασχολούμενος με ζητήματα καρδιάς και φιλίας, χωρίς τη δραματική τους πλευρά.

Κι ενώ τα συναισθήματα μπορεί να μην παίζουν πάντα τον πρώτο ρόλο σε μια sitcom, είναι μια ευκαιρία για να γιορταστεί η έννοια της φιλίας, της αφοσίωσης, της αγάπης και της διαρκούς αναζήτησης για το κάτι καλύτερο. Με αυτό τον τρόπο δημιουργείται στον θεατή η εντύπωση πως ο πρωταγωνιστής, μιας πετυχημένης sitcom είναι παράλληλα και το παιδί της διπλανής πόρτας. Τα δημοφιλή projects από τέτοιες σειρές είναι αρκετά κι αν ψάξει κανείς, μπορεί να βρει ως και διαχρονικές επιτυχίες για να περάσει την ώρα του και να διασκεδάσει, να ταυτιστεί και να προβληματιστεί ταυτόχρονα, μπαίνοντας στο παρασκήνιο των ηρώων και νιώθοντας μέλος της ομάδας τους.

Είναι μια συνταγή πολυσχιδής, που δίνει στον θεατή κομμάτι-κομμάτι μια ολοκλήρωση, από μια ιστορία που είτε ο ίδιος επινοεί και κατασκευάζει, παρ’ όλο που το σενάριο είναι συγκεκριμένο και βασίζεται σε συγκεκριμένο format, είτε μέσω του stand up των ηρώων από ιστορίες καθημερινής τρέλας κι επιβίωσης. Θα έλεγε κανείς ότι για να πετύχεις την τέλεια sitcom δε χρειάζεσαι κάτι παραπάνω από ένα (πολύ) καλό καστ που θα προσφέρει άφθονο γέλιο, έναν καλό σκηνογράφο και σενάριο ειλικρινές κι αστείο. Αυτά αρκούν για να το πετύχεις. Κάποιες απ’ τα πιο θρυλικές πια, έπιασαν το νόημα απ’ το πρώτο κιόλας επεισόδιο. Και τίποτα σε τούτη τη γη δεν είναι τυχαίο φίλοι μου!

 

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!

Συντάκτης: Ανδρέας Πετρόπουλος
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου