Tα παιδιά-σάντουιτς της οικογένειας γίνονται φοβερά τυπάκια μεγαλώνοντας

Το να έχεις αδέρφια είναι η μεγαλύτερη ευλογία και δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι άλλο. Ο πιο δυνατός, ισχυρός και σταθερός δεσμός της ζωής μας. Είναι πάντα δίπλα μας στα όμορφα, στα δύσκολα, στις χαρές και τις στεναχώριες μας, με μια ανοιχτή αγκαλιά, έτοιμη να τα χωρέσει όλα μέσα. Εκεί θα τρέξεις πρώτα να πεις τα νέα σου, εκεί θα καταλήγεις πάντα· στην αδελφική αγάπη. Αν είσαι το παιδί σάντουιτς της οικογένειας, λοιπόν, ανάμεσα στα αδέρφια σου, τότε σε αυτό το άρθρο σίγουρα θα βρεις κομμάτια του εαυτό σου.

Δύσκολος ο ρόλος του μεσαίου παιδιού. Εκεί που ήσουν το μικρό, κι όλα κυλούσαν ήρεμα και χαλαρά, ξαφνικά ήρθε το πιο μικρό να διαταράξει την ησυχία σου και να κλέψει την προσοχή των γονιών σου. Εσύ, σε μια διαρκή πάλη, να προσπαθείς διαρκώς να διεκδικείς περισσότερη σημασία κι αυτή η ησυχία που υπήρχε μέχρι στιγμής, αυτομάτως μετατράπηκε σε θόρυβο, κλάμα και ξενύχτια.

Όλη αυτή η διάθλαση της προσοχής, γέννησε τεράστιες δόσεις ανασφάλειας πως ίσως δε σε αγαπούσαν πια οι γονείς σου, δεν είχαν αρκετό χρόνο για σένα. Άρχισες να νιώθεις παραμελημένο και μόνο. Πέρασες από τη μια στιγμή στην άλλη στον αυτόματο και σε δεύτερη μοίρα. Από μικρό, έπρεπε να μοιράζεσαι τα πάντα, ξεκινώντας πρώτα απ’ όλα από το να μοιράζεσαι το δωμάτιό σου, άρα από το να χάνεις την ιδιωτικότητά σου, κάτι που πολλές φορές σε εκνεύριζε, κυρίως όταν ερχόταν το Σαββατοκύριακο κι έπρεπε να καθαρίσετε και κατέληγες να το κάνεις εσύ, εφόσον το μικρό δεν ήξερε πολλά.

Και δε φτάνει που είχες να μοιραστείς τον χώρο σου, ήρθε και το κερασάκι στην τούρτα, όταν κλήθηκες να μοιραστείς και τα παιχνίδια σου και να κάνεις υποχωρήσεις, δίνοντας στο μικρό τα δικά σου για να παίξει. Κι αν πήγαινες να διαμαρτυρηθείς, άκουγες κι ένα «όλο γκρινιάζεις είναι μικρό δώσε το λίγο να παίξει και θα στο δώσει». Κι έτσι, κάθε σου μέρα ήταν μια δοκιμασία, με σένα να πρέπει να κάνεις πάλι υπομονή. Ούτε μια ολόκληρη σοκολάτα δεν μπορούσες να φας, αφού κι αυτή, όλο κι ένα από τα δυο αδέρφια θα την ήθελε, και πολλές φορές κρυβόσουν για να την απολαύσεις.

Από την άλλη, αυτά τα ταξίδια σου ήταν τόσο άβολα. Σπανίως καθόσουν στο παράθυρο, αφού από τη μια καθόταν πάντα το μεγάλο έτσι απλά επειδή ήταν το μεγάλο, ενώ το κλαψιαρικο μικρό ξεκινούσε πάλι τις σειρήνες μέχρι να σε πείσει, να σε εκνευρίσει ή να σε κάνει να το λυπηθείς και να υποχωρήσεις για να κάτσει στο άλλο παράθυρο. Κι εσύ, κατέληγες να γίνεσαι σαρδέλα μέχρι να φτάσετε στον προορισμό σας, το παιδί σάντουιτς που λέγαμε.

Έφτασε και η στιγμή της εφηβείας που ξεκινούν οι έξοδοι. Και τότε, ήρθαν κι οι όροι. Για να βγεις έπρεπε να σε συνοδεύεσαι από το μεγαλύτερο αδέρφι για να σε προσέχει. Αργότερα, όταν εσύ επιτέλους έβγαλες άδεια οδήγησης και πήρες το δικό σου αμάξι και νόμιζες πως επιτέλους γλύτωσες,  ήταν που έπρεπε να αναλάβεις τις κούρσες για το μικρό. Εσύ έπρεπε να το πας στις εξόδους, εσύ στα φροντιστήρια και δεν έφτανε αυτό, αλλά έπρεπε να μαζέψεις κι όλη την παρέα του. Πόσα τελικά πέρασες κι εσύ, το παιδί σάντουιτς.

Κάποτε τα έβλεπες όλα γκρίζα και συνεχώς επαναστατούσες μέχρι να κερδίσεις τα βλέμματα όλων στην οικογένεια. Δεν ήταν εύκολο να ανταγωνίζεσαι το πρωτότοκο και παραχαϊδευμένο, αλλά και τη μεγαλύτερη αδυναμία, το μικρότερο και κακομαθημένο, που πάντα άφηνες να νικάει για να μην κλαψουρίζει μέσα στ’ αυτιά σου, ή επειδή δεν άντεχες να το βλέπεις να τρέχει στη μαμά κατηγορώντας σε. Κι όμως, είμαι βέβαιη πως σήμερα δε θα  άλλαζες για κανένα λόγο τη θέση σου στο μεσαίο βάθρο. Όλα αυτά σε δυνάμωσαν και σου δίδαξαν πώς να κρατάς τις ισορροπίες και να προσαρμόζεσαι σε κάθε αλλαγή της ζωής σου. Εφόσον πάντα προσπαθούσες να διεκδικείς, κατάφερες να αποκτήσεις την ικανότητα διαπραγμάτευσης για να παίρνεις αυτό που θέλεις με πλάγιο και διπλωματικό τρόπο, ώστε να μην καταλήγεις σε ανεπιθύμητα καβγαδάκια. Τρόπο θέλει όχι κόπο, αυτό κατάλαβες.

Μπορεί μια ζωή να μοιραζόσουν το ίδιο δωμάτιο περιμένοντας καρτερικά μέχρι να έχεις επιτέλους δικό σου χώρο, όμως είχες και περισσότερες στιλιστικές επιλογές, αφού σε προίκιζαν με ρούχα. Είχες μια ολόκληρη γκαρνταρόμπα από δικά σου, αλλά κι άλλες τόσες επιλογές από τ’ αδέρφια σου. Μπορεί να μαλώνατε γιατί ίσως ήθελες αυτό το μπλουζάκι που ήδη φορούσε ή ήταν στα άπλυτα, όμως σίγουρα είχες πάντα κάποιον να μοιραστείς μια χαζομάρα που σκέφτηκες, ή να ζητήσεις μια γνώμη. Κι εσύ, έγινες ο καλύτερος ακροατής και φύλακας άγγελός τους, κρατώντας τα μυστικά τους, και σεβόμενος τις ανησυχίες τους.

Έμαθες να ακούς, να συμπονάς και να στέκεσαι βράχος σε όλα. Ακόμα και τα δυσάρεστα γεγονότα της οικογένειας, εσύ έχεις την ψυχραιμία να τα ανακοινώσεις. Κι αυτή η ψυχραιμία μεταφέρθηκε και στις σχέσεις σου, ερωτικές, φιλικές, συναδελφικές, στις οποίες έμαθες να προσαρμόζεσαι, να δίνεις, να μοιράζεσαι την αγάπη, τη φροντίδα, τη συμπόνια ακόμα και τον χώρο σου- εξάλλου τόσα χρόνια εξάσκησης, έμαθες.

Εύκολα κάνεις φιλίες με μικρότερους και μεγαλύτερους- κυρίως με αυτούς. Είχες τις πόρτες πάντα ανοιχτές για όλους κι έμαθες να εκτιμάς την αξία της φιλίας, ενώ ταυτόχρονα ξεχώριζες με ποιους ταιριάζουν οι σκούφιες σας, επιλέγοντας ποιους θέλεις να κρατήσεις κοντά σου και φροντίζοντας να τους προσέχεις, για να τους έχεις πάντα.

Ως γονιός, επιδιώκεις την ηρεμία μέσα στο σπίτι, συζητάς χωρίς εντάσεις και τσακωμούς και δίνεις μόνο τρυφερότητα. Στηρίζεις τα παιδιά σου σε κάθε τους προσπάθεια χωρίς επιβολές κι υποδείξεις, γιατί ξέρεις καλύτερα απ’ αυτό. Ταυτόχρονα, τους μαθαίνεις να βασίζονται πάνω σου, να σε εμπιστεύονται και παράλληλα, φροντίζεις να γίνονται ανεξάρτητα.

Όσο μεγαλώνεις όλα αλλάζουν και μόνο θετικά μπορείς να δεις το ότι τελικά γεννήθηκες το παιδί-σάντουιτς. Έγιναν τ’ αδέρφια σου ο ωμός για να κλάψεις, η παρέα για να γελάσεις δυνατά και η πιο μεγάλη αγκαλιά να χωθείς μέσα στις χαρές, στις λύπες, στις επιτυχίες και στις αποτυχίες. Όσα σας δένουν είναι τόσα πολλά, που τίποτα και κανένας δεν μπορεί να επηρεάσει αυτό το δέσιμο.

Κι εδώ που τα λέμε, χωρίς τ’ αδέρφια σου, όλα θα ήταν ρόδινα, μα η ζωή σου δε θα είχε κανένα σασπένς.