Δεν υπάρχει άνθρωπος στη χώρα αυτή που να μην έχει ονειρευτεί το πρώτο, κατάδικό του διαμέρισμα. Καναπές-γωνία, τζάκι, παχύ στρωμένο χαλί, κουζίνα με κίτρινο ψυγείο, φουσκωτό χταπόδι στο μπάνιο και ό,τι χωράει στο νου και στα γούστα του καθενός. Αν και με την κρισάρα που μας πλήττει την τελευταία πενταετία, οι απαιτήσεις μας ολοένα και λιγοστεύουν και βολευόμαστε με τα βασικά.
Στην εποχή που είσαι σχεδόν καταδικασμένος να επιστρέψεις στο πατρικό και στο παιδικό σου δωμάτιο –όπου πιθανότατα ακόμα δεσπόζουν σε περίοπτη θέση το πειρατικό καράβι των playmobil και το τροχόσπιτο της Barbie αντίστοιχα–, ο προσωπικός σου χώρος θεωρείται επίτευγμα ισότιμο με τη δημιουργία οικογένειας σε περίοδο παχέων αγελάδων.
Και πώς να μην είναι άλλωστε; Μην το μπερδεύεις με το φοιτητικό διαμέρισμα. Ακόμη κι αν μοιάζουν στην όψη, το δικό σου σπίτι είναι μια έννοια εντελώς διαφορετική. Πολύ απλά γιατί δεν έχεις να απολογηθείς στον μπαμπά και τη μαμά για το ενοίκιο που πληρώνουν. Οι ευθύνες, αλλά κι οι απολαβές είναι δικές σου και μόνο.
Δεν παίρνεις λογαριασμό, δε δίνεις λογαριασμό. Μόνο με τους δικούς σου λογαριασμούς πρέπει να κάνεις χωριό γιατί αν δεν τους πληρώνεις στην ώρα τους, σε βλέπω να ζεσταίνεις νερό για μπάνιο με το γκαζάκι «Θεόφιλος». Αλλά ακόμη κι από αυτό, κάτι θα μάθεις. Πού να δεις και την ικανοποίηση όταν εν τέλει με την επανασύνδεση του ρεύματος, καταφέρεις να κάνεις το ζεστό μπάνιο που ήθελες.
Εκτός, όμως, από τα μαθήματα της ζωής, που καμιά φορά γίνονται κουραστικά με όλο το βάρος των ευθυνών και νοσταλγείς την ξεγνοιασιά του πατρικού, τίποτα δεν είναι σαν το δικό σου σπίτι. Ακόμη κι αν ξεκινήσεις με τέσσερις τοίχους, ένα στρώμα κι ένα κερί για «διακόσμηση». Είναι το μέρος που θα γυρίσεις το βράδυ, θ’ ανοίξεις ένα μπουκάλι κρασί και θα το πιείτε στρωματσάδα με την παρέα σου.
Είναι η ευτυχία για το παραμικρό που θα προσθέτεις, αγοράζοντάς το με δικά σου χρήματα, ώστε να το κάνεις να μοιάζει περισσότερο με πραγματικό σπίτι. Ποτέ πιο πριν δεν είχες διαπιστώσει πόση χαρά μπορεί να σου δώσει το μιξεράκι για το φραπέ που μόλις αγόρασες. Δε μιλάμε καν για το τραπέζι-καρούλι του Ο.Τ.Ε. που μάζεψες από το δρόμο, αλλά και τα πανηγύρια τη στιγμή που αυτό θα αντικατασταθεί από κανονικό τραπεζάκι σαλονιού.
Δεν είναι, όμως, μόνο ο εξοπλισμός του σπιτιού που έχει σημασία. Τα πιο όμορφα πράγματα βρίσκονται στις στιγμές που θα περάσεις εκεί. Στις μέρες που θα χορεύεις με τη μουσική τέρμα, που θα κυκλοφορείς με τα εσώρουχα –ή και χωρίς– σε όλο το σπίτι, στο τσιγάρο που θα μπορείς να κάνεις χωρίς να στριμώχνεσαι κάτω από τον απορροφητήρα με το αυτοσχέδιο τασάκι από πλαστικό ποτήρι στο ένα χέρι και το αρωματικό χώρου στο άλλο.
Στην ερωτική σου ζωή που επιτέλους θα απαλλαγεί από παρείσακτους κι αδιάκριτες ερωτήσεις. Χώρια που θα πεις αντίο σε αυτοκίνητα στη μέση του πουθενά και σε ξενοδοχεία ημιδιαμονής.
Στα βράδια που θα επιστρέφεις μεθυσμένος χωρίς να χρειαστεί να προσέχεις μη σε πάρουν μυρωδιά, στη στιγμή που θα καταφέρετε να αράξετε με τους φίλους σου στο δικό σας χώρο χωρίς κανόνες και ανακρίσεις.
Μετακομίζουμε λοιπόν;
Επιμέλεια Κειμένου Τίνας Μπαρμπάτσαλου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Τίνα Μπαρμπάτσαλου
