Οι έρωτες είναι δύσκολοι, κανείς που έχει ερωτευτεί δε θα το αμφισβητήσει. Άρα, αν δε σε παιδέψει δεν είναι έρωτας; Είναι ένα λογικό συμπέρασμα. Πάντα θυμάσαι σαν έρωτα μεγάλο, εκείνον που προσπάθησες τόσο πολύ για να κρατήσεις κοντά σου. Εκείνον που λατρεύεις να μισείς, που απεγνωσμένα ζητούσες μα όταν ήρθε δεν έμοιαζαν όλα και τόσο ρόδινα, σωστά; Και τελικά, η αλήθεια δε μοιάζει να είναι και τόσο ξεκάθαρη για το αν οι έρωτες πρέπει εξ’ ορισμού να είναι δύσκολοι ή μήπως τελικά όλα αυτά είναι μια μεγάλη δικαιολογία που λέμε όταν μπλέκουμε σε σχέσεις ακατάλληλες.
Ο έρωτας είναι ένα συναίσθημα απόλυτο, ένα συναίσθημα που δεν κάνει εκπτώσεις, σε κατακλύζει και δεν αφήνει περιθώρια. Αρκεί βέβαια να μπορείς να τον ζήσεις όπως του αρμόζει, μα ταυτόχρονα να έχεις κι ένα κέρδος στο ποντάρισμά σου. Μα όπως πάντα γίνεται στον τζόγο, σε τραπέζια με μεγάλους παίκτες τα ποντάρεις όλα και τι θα πάρεις από τον dealer είναι ένα άλλο θέμα. Αν δεν παίζεις με πειραγμένη τράπουλα και κόλπα σε σχέση με τον αντίπαλο, το πιο πιθανό είναι να χάσεις ό,τι πόνταρες. Μα αυτό είναι έρωτας;
Όχι. Δεν είναι ρίσκο ο έρωτας, είναι ευκαιρία. Στάζει από παντού πιθανότητες. Δεν παιδεύει, δε δυσκολεύει- οι άνθρωποι το κάνουν αυτό. Εσύ, εγώ, εκείνος ο ορκισμένος ερωτευμένος μαζί σου που όμως αντί να σου χαρίζει χαμόγελα, έκλαιγες για χάρη του προχθές. Οι άνθρωποι λοιπόν, για κερδίσουν τη μάχη της σαγήνης, για ν’ αποκτήσουν ακόμα μια κατάκτηση, βαφτίζουν έρωτα τον πόθο, βαφτίζουν έρωτα τη διεκδίκηση, βαφτίζουν έρωτα ένα ακόμα λάφυρο πολέμου. Γιατί τελικά, πολλοί από εμάς βλέπουμε τις ερωτικές σχέσεις σαν πόλεμο που πρέπει πάση θυσία να κερδίσουμε, είτε με θεμιτά είτε με αθέμιτα μέσα.
Χρόνια τώρα μας έχουν μάθει πως ό,τι είναι δύσκολο είναι αυτό που αξίζει πραγματικά. Συνεπώς κι ο έρωτας που συνάντησες, αν σε δυσκολεύει, τότε σημαίνει πως είναι και πραγματικός. Ιστορίες έχουν ειπωθεί, χιλιάδες σελίδες έχουν γραφτεί για έρωτες δύσκολους, για έρωτες που παιδεύουν, που είναι σκληροί, που πρέπει να παλέψεις, να μην κάνεις πίσω για να κερδίσεις τη μάχη. Πώς γίνεται λοιπόν το πιο όμορφο συναίσθημα να το φορτώνουμε με τόσα δυσάρεστα που μας πληγώνουν ακόμη περισσότερο;
Δικαιολογία βαφτισμένη είναι ο έρωτας για πολλούς, που θέλουν να πληγώσουν γιατί έχουν πληγωθεί. Γιατί όταν κάποιος σε βάζει στον ρόλο του θύματος θες αμέσως να γίνεις θύτης. Ν’ αποκτήσεις δύναμη και να την πολλαπλασιάσεις. Σε όλους μας αρέσει να μας λατρεύουν, να μας ανεβάζουν, πού και πού να βγάζουμε τον χειρότερό μας εαυτό και να μας αντέχουν. Είναι σαν ένας διαγωνισμός σαδισμού για να δούμε πόσο θ’ αντέξει το θύμα μας. Ίσως οι λέξεις αυτές να ακούγονται λίγο σκληρές, ίσως να μη θες να παραδεχθείς πως έχεις υπάρξει και στις δύο θέσεις. Όσο σθεναρά και να φωνάζεις πως εσύ δεν πληγώσεις ποτέ κανέναν συνειδητά, κάποια στιγμή για να γιατρέψεις τις πληγές σου κρύφτηκες πίσω από έναν έρωτα που δεν του έδωσες ποτέ μια ευκαιρία κι έτσι προκάλεσες άλλες.
Όταν είσαι πραγματικά ερωτευμένος, έρχονται όλα κάπως φυσικά. Το γλυκό δένει χωρίς να δυσκολευτείς γιατί πολύ απλά το συναίσθημα φωτίζει το μονοπάτι και βρίσκεις τον δρόμο να σε οδηγήσει εκεί που έπρεπε να ήσουν εξ αρχής. Έτσι απλά, χωρίς δυσκολία, χωρίς εμπόδια, εχθρούς και κακούς από τα παραμύθια.
Γιατί όταν κάτι, μάτια μου, είναι πέρα για πέρα αληθινό δε θέλει δικαιολογίες, αναλύσεις κι εξηγήσεις. Γιατί όταν το βάζεις πείσμα να σιγουρευτείς πως η τράπουλα δεν είναι πειραγμένη και πως ο αντίπαλος δεν πάει για τη ρεβάνς, ηττημένος είσαι από το πρώτο φύλλο. Τι νόημα έχει να παίξεις αν δεν μπορείς στιγμή να απολαύσεις το παιχνίδι; Στον έρωτα δεν κλέβεις. Όχι γιατί δεν μπορείς, αλλά γιατί καταλαβαίνεις πως δεν έχει κανένα νόημα. Όλα αυτά βέβαια στον γνήσιο. Γιατί υπάρχουν και οι άλλοι.
Θέλουμε και τη δική σου ιστορία!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
