Oι απουσίες είναι που πονάνε περισσότερο κι από τους χωρισμούς τους ίδιους. Λένε, βέβαια, ότι περισσότερο ζορίζεται αυτός που μένει πίσω κι όχι εκείνος που επιλέγει να φύγει. Το να φύγεις, είτε το επιλέξεις εύκολα είτε δύσκολα, είτε είναι αναγκαστικό, είτε προσωπική επιλογή, είναι μια διαδρομή που κρύβει μέσα της βία. Σε όποιο στρατόπεδο και ν’ ανήκεις, η απουσία είναι έννοια με την οποία θα έρθεις σίγουρα αντιμέτωπος. Και δε θα είναι εύκολο.
Όταν χωρίζουν οι δρόμοι των ανθρώπων, όσο δύσκολη ή λυτρωτική είναι η επιλογή, καλούνται να μάθουν άμεσα κι απότομα να ζουν σε μια καινούρια πραγματικότητα. Κι όπως κάθε τι καινούριο, τρομάζουν με το άγνωστο που πρέπει ν’ αντιμετωπίσουν. Για καιρό είχαν επιλέξει να είναι μέρος της ζωής ο ένας του άλλου και τώρα που αυτή η συνθήκη άλλαξε, είτε ομαλά είτε λίγο πιο βίαια, πρέπει να μάθουν να ζουν από την αρχή. Όταν φύγει το πρώτο σοκ που αισθάνονται μετά από τον χωρισμό, αρχίζει να τσιμπάει η απουσία.
Αναρωτιέσαι αν σου λείπει εκείνος ή εκείνη που μέχρι χθες ήταν η πρώτη σου καλημέρα. Αν σου λείπει η ρουτίνα σας, αν σου λείπουν τα αγγίγματα, τα χαμόγελα, οι τσακωμοί, το κορμί δίπλα σου το βράδυ. Αν αντέχεις που τώρα πια είναι άδεια εκείνη η πλευρά στο κρεβάτι σου, και μοιάζει τεράστιο κι άδειο. Ή αν σου λείπει ποιος ήσουν, όταν ήσουν μαζί τους. Οι άνθρωποι στη ζωή μας πιάνουν χώρο, χρόνο, ενέργεια, συναίσθημα, απαιτούν, διεκδικούν και κερδίζουν στο τέλος, μ’ εμάς να δίνουμε και να κερδίζουμε εξίσου στιγμές που τώρα έρχονται να γίνουν αναμνήσεις. Κι είναι επίπονο να βλέπεις ποιος ήσουν ζώντας τις, ειδικά αν ήταν ευτυχισμένες.
Σίγουρα σου λείπει εκείνο το πρόσωπο που εσύ προσωπικά επέλεξες να επενδύσεις συναισθηματικά. Ξέρεις πότε και πώς πίνει τον καφέ του, πότε γελάει μηχανικά και πότε από καρδιάς και με τι στεναχωριέται. Τα έμαθες όλα αυτά γιατί σ’ άφησε να τα μάθεις, όπως κι εσύ εκείνο. Τώρα που έχεις τις μνήμες μόνο αλλά δεν έχεις τις νέες αντιδράσεις, η νοσταλγία -άτιμο πράγμα- οδηγεί στο να σου λείπει παραπάνω.
Ίσως όμως τελικά, μας λείπει περισσότερο ο ίδιος μας ο εαυτός κι αυτό να είναι που βάζουμε στο βάθρο όταν χωρίζουμε. Με κάθε άνθρωπο στη ζωή μας, ζούμε κι άλλους έρωτες, σχέσεις, μοιραζόμαστε διαφορετικές εμπειρίες. Κουβαλάμε πολλούς εαυτούς πάνω μας και σε καθέναν μπορεί να βγάλουμε έναν διαφορετικό. Το χαμόγελό μας, το πάθος μας, το συναίσθημά μας, το κλάμα μας, το πείσμα μας, εκείνα είναι που λείπουν περισσότερο. Γιατί πολύ απλά, όταν έρχεσαι σ’ επαφή με κάποιον, υπάρχει μια ανταπόκριση- οι αναμνήσεις θέλουν δύο για να χτιστούν. Δε σου λείπει εκείνος, τόσο μα το πώς εσύ χαμογελούσες τότε, πώς εσύ ένιωθες υπερήρωας δίπλα σε έναν άνθρωπο και πώς ερωτεύτηκες. Εκείνος ο ένας ίσως να ήταν το ερέθισμα να τα προκαλέσει όλα αυτά, μα μέχρι εκεί.
Στις σχέσεις δίνεις κομμάτια του εαυτού σου στο ταμείο, για να πάρεις μικρές ή μεγάλες δόσεις ευτυχίας. Αυτές είναι που σου λείπουν τώρα. Εκείνες ψάχνεις να βρεις, να ξαναφτιάξεις ίσως κι από την αρχή. Μόνο που την επόμενη φορά πρόσεξε λιγάκι, να είναι κάπως πιο δίκαιη η συναλλαγή. Γιατί αν το πορτοφόλι της ψυχής σου αδειάσει και μείνεις ρέστος, τότε αρχίζουν τα πραγματικά ζόρια.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Άννα Αντωνίου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
