Η μόνη υποχρέωση που έχεις στον χωρισμό είναι να τον ανακοινώνεις

Αντίο- μια τόσο δα μικρή λέξη που κρύβει μέσα της όλο το νόημα του τέλους της κοινής διαδρομής δυο ανθρώπων. Το αντίο πρέπει να το λες, όσο κι αν σε ζορίζει, όσο κι αν αισθάνεσαι πως δε βγαίνει από τα χείλη, για να μπορέσεις να επιτρέψεις στον εαυτό σου να προχωρήσει. Και κατά βάθος αναγνωρίζεις την πολυτιμότητά τους, γιατί έχεις μέσα σου την αίσθηση γι’ αυτά τα αντίο που ποτέ δεν άκουσες, εκείνα που περίμενες αλλά δεν ήρθαν ποτέ. Είναι εκείνα, τα ίδια τέλη που αναγκάστηκες μόνος σου να δώσεις, γιατί η άλλη γραμμή ήταν μονίμως κατειλημμένη ή εκτός δικτύου.

Τα αντίο, λοιπόν, να τα λες, όσο και να μη θες να είσαι ο κακός ήρωας της ιστορίας. Σταμάτα να κρύβεσαι πίσω από φθηνές δικαιολογίες πως δε θες να πληγώσεις, πως καλύτερα είναι να χωρίσουν οι δρόμοι σας πιο σταδιακά, πως δεν μπορεί, θα το πάρει το μήνυμα της εξαφάνισής σου. Κι αν παίξεις έτσι το παιχνίδι σου, απλώς παραδέξου πως φέρθηκες με μεγάλη δειλία και κρύφτηκες πίσω από τη σιωπή σου, που την άφησες να κάνει αυτή τη βρόμικη δουλειά.

Είναι δείγμα γενναιότητας και παιδείας να μην αφήνεις στον αέρα απαντήσεις που κάποιος ξενυχτάει για να τις βρει. Να σε ενδιαφέρει που κάποιος χάνει τον ύπνο του και λίγο από τα λογικά του. Όπως αντίστοιχα, είναι φθηνό και λίγο να σε τσούζει να νιώσεις άβολα για μερικά λεπτά, ίσα για να δώσεις τις εξηγήσεις σου. Έτσι νιώθεις εσύ εντάξει, αλήθεια τώρα; Μόνο αυτό αναλογίσου, αν θεωρείς πως η συμπεριφορά που διάλεξες σε κάνει να αισθάνεσαι περηφάνια.

Η αλήθεια είναι πως όλοι μας αξίζουμε ένα τίμιο τέλος, κι ας πονέσουμε- έτσι κι αλλιώς αυτό δεν το γλιτώνουμε. Η μόνη υποχρέωση που έχουμε στον χωρισμό μας, όταν επιλέγουμε να μπλέξουμε με μια άλλη ψυχή, να μοιραστούμε στιγμές, ένα κρεβάτι, ένα φιλί, ένα βράδυ, μια αγκαλιά, είναι να λέμε αυτή τη λέξη- πέντε γράμματα είναι γαμώτο! Πες την, δώσε τη λύτρωση που κουβαλάει το τέλος. Γιατί το να κρατάς κάποιον στην αναμονή, κοιτώντας μονίμως ένα κινητό και ψάχνοντας κάτω από μισόλογα τις πραγματικές σου προθέσεις, είναι από τα χειρότερα βασανιστήρια.

Οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει τόσο μπερδεμένες γιατί πολύ απλά έχουμε μάθει να κρυβόμαστε πίσω από δικαιολογίες και σιωπές. Αν ήμασταν λίγο ειλικρινείς, αν σταματούσαμε από θύτες να γινόμαστε θύματα και πάλι από την αρχή, θα αντιμετωπίζαμε τους έρωτές μας πιο τίμια. Έχουμε μπλέξει σ’ έναν φαύλο κύκλο που αν υπάρξουμε μία φορά πληγωμένοι, δε μας νοιάζει πια αν θα πληγώσουμε. Τι κρίμα, αλήθεια, να είσαι αυτός που επιλέγει συνειδητά να πληγώσει κάποιον για να πληρώσει τα χρωστούμενα μιας άλλης ύπαρξης. Κουβαλάμε χρέη που ανήκουν σε προηγούμενους από εμάς- λάθος, κάπου, έχει γίνει στον λογαριασμό.

Τα αντίο λοιπόν να τα λες· όταν σου τελειώνει κάτι μέσα σου να χαιρετάς, να δίνεις ένα φιλί, μια αγκαλιά και να φεύγεις από την πόρτα της σχέσης κι όχι σαν παράνομος απ’ το παράθυρο, στο σκοτάδι. Έτσι όπως ξεκίνησες, έτσι να το τελειώνεις, με αλήθειες. Το αν θα πονέσουν δεν είναι θέμα δικό σου πια, η μόνη σου υποχρέωση είναι να τις πεις. Και να θυμάσαι, πως έχεις κι εσύ ανείπωτα αντίο που σε στοιχειώνουν. Μην κάνεις το ίδιο σ’ εκείνον που πριν λίγο τον έκανες να χαμογελά στη σκέψη σου. Κανείς δεν το αξίζει αυτό. Ούτε κι εσύ το άξιζες. Ώρα να σπάσεις τον κύκλο.