Θα περάσει, μου είπαν

Σαν ν’ άργησες πάλι απόψε.

Ανυπομονούσα,

έλεγα μήπως δε φανείς

κι εγώ ποιον να καλησπερίσω,

ποιον έρωτα να καλοδεχτώ;

Α, ναι, θα βρω άλλον,

ξέχασα πως έτσι πάει τώρα πια.

Και νομίζεις δε θα έχει διαφορά;

Πως τα βράδια θα ‘χω μια συντροφιά

μα το μέσα μου δε θ’ αναζητά εσένα;

Καλύτερα μονάχη

Μα πώς βγαίνει η ζωή μονάχη, μου λες;

Δε βρήκα ξανά το άγγιγμά σου,

ούτε το γέλιο σου,

όλες τις αισθήσεις που πλημμύριζες τις έχασα.

Θα περάσει, μου έλεγαν, στις 8.

Πήγε 12, μα εγώ ακόμη σε περίμενα.

Θα περάσει, μου έλεγαν, απόψε.

Πέρασαν μήνες, μα εγώ ακόμη σε καρτερούσα.

Θα περάσει, μου είπαν πριν χρόνια,

μα πια, εννοούσαν άλλο πράγμα.

Μα εγώ, ακόμη.