Ο πόλεμος των Τσιτσιπάδων

Σάλο έχει προκαλέσει στο διαδίκτυο η αντίδραση του Στέφανου Τσιτσιπά, ο οποίος ξέσπασε μετά από ένα χαμένο γκέιμ στο πρώτο σετ. Όλα ξεκίνησαν στον πρώτο γύρο του Τουρνουά Βιέννης, όταν δέχθηκε break στο ματς με τον αντίπαλό του, Ντένις Νόβακ. Με το σκορ να βρίσκεται στο 4-3 εναντίον του, ξεκίνησε να φωνάζει απευθυνόμενος στον προπονητή του αλλά και πατέρα του, Απόστολο Τσιτσιπά. Μιλώντας με απρεπείς εκφράσεις, τον προέτρεπε να φύγει εκτός κερκίδας. Όπως κάθε πατέρας που καταλαβαίνει στο έπακρο το παιδί του αλλά και σαν προπονητής που τον έχει οδηγήσει στην 5η θέση παγκοσμίως, δεν αντέδρασε.

Στο βίντεο παρ’ όλα αυτά, διακρίνουμε την άβολη θέση στην οποία βρέθηκε. Αλλά τι μπορεί να κάνει ένας πατέρας εκείνη τη στιγμή; Να τον εκθέσει; Σίγουρα όχι. Να αντιδράσει; Πατέρας είναι και κατανοεί. Έτσι παρέμεινε σιωπηλός και παρακολούθησε την έκβαση του παιχνιδιού, το οποίο εν τέλει κέρδισε ο 24χρονος τενίστας. Μια μέρα μετά το πρόσφατο περιστατικό, ανέβασε μια ανάρτηση στο twitter λέγοντας χαρακτηριστικά «κανείς δε μένει μαζί σου για πάντα, πρέπει να μάθεις να επιβιώνεις μόνος», αφήνοντας μεγάλα ερωτηματικά στο διαδικτυακό του κοινό που τον παρακολουθεί, για το ποιος μπορεί να έφυγε από τη ζωή του και αν αυτή η ανάρτηση σχετίζεται με την πρόσφατη κακή στιγμή με τον πατέρα του.

Η παραπάνω αντίδραση όμως δεν αποτελεί σκηνικό που συμβαίνει πρώτη φορά. Συγκεκριμένα, το 2020 στην Αυστραλία, ο Στέφανος είχε ξεσπάσει ξανά στον πατέρα του και παραλίγο να τον χτυπήσει με ρακέτα. Εκείνος αποχώρησε από δίπλα του και μεταφέρθηκε στις κερκίδες, πιθανόν για να τον αφήσει μόνο του να εκτονωθεί και να ηρεμήσει. Βέβαια, εκείνη τη φορά βρισκόταν κοντά και η μητέρα του, η οποία -όπως λέγεται- προσπάθησε να τον συνετίσει και έπειτα αποχώρησε και η ίδια. Απολογήθηκε πάραυτα στο τέλος του αγώνα δηλώνοντας ότι βγήκε εκτός ελέγχου.

Αδιαμφισβήτητα οι εκρήξεις θυμού δεν είναι μια κατάσταση που δικαιολογείται. Στο πνεύμα του αθλητισμού, τέτοιες συμπεριφορές περισσεύουν. Όχι μόνο αλλοιώνουν την εικόνα του και εκμηδενίζουν κατά κάποιο τρόπο τη μέχρι τώρα πορεία του, αλλά δημιουργούν και σοβαρές τριβές στη σχέση μεταξύ προπονητή και αθλητή. Κάπου πρέπει να υπάρχει μια γραμμή και όρια στο πώς μπορεί κανείς να συμπεριφέρεται για να μη χαθεί εξ’ ολοκλήρου ο έλεγχος. Είναι δύσκολο εγχείρημα να κρατάς τις ισορροπίες ανάμεσα σε προπονητή και πατέρα και είναι εύκολο αυτές να χαθούν, έστω και παροδικά. Χρειάζεται καλή διαχείριση που είναι δύσκολο να βρει ο άλλος σε στιγμές πίεσης.

Παρ’ όλα αυτά, φαίνεται ότι οι κόντρες που είχαν μέχρι πρότινος εντός γηπέδου δε στάθηκαν ποτέ αφορμή να απομακρυνθούν αυτοί οι δυο άνθρωποι. Μαζί δεν κάνουν και χώρια δεν μπορούν, σαν να λέμε. Και πώς θα μπορούσε άλλωστε να είναι μια σχέση πατέρα-γιου; Πολλές φορές θα έχεις ακούσει να λένε «μην ανοίγεις δουλειές με συγγενικά σου πρόσωπα, θα μαλώσετε». Πράγματι, είναι δύσκολο με έναν άνθρωπο που σε ξέρει από την καλή και από την ανάποδη να διατηρήσεις ισορροπίες σε στιγμές έντασης, σαν κι αυτές που προκύπτουν σε ένα παιχνίδι στα πλαίσια ενός γηπέδου. Η αδρεναλίνη στα ύψη, η πίεση αυξημένη, το άγχος κατακλύζει και ο πιο εύκολος στόχος να ξεσπάσεις είναι ένα κοντινό σου πρόσωπο. Δε δικαιολογείται σε καμία περίπτωση αλλά είναι αντίδραση που λίγο πολύ αναμένουμε, μιας και ο άνθρωπος εκ φύσεως είναι περισσότερο ο εαυτός του απέναντι στους ανθρώπους που θεωρεί κοντά του.

Από την άλλη, παραμένει άγνωστη η θέση και η αντίδραση του πατέρα του τόσα χρόνια που παραμένει στο πλευρό του. Ίσως τα ξεσπάσματα του να μην είναι τόσο αδικαιολόγητα και να είναι μια μορφή αντίδρασης απέναντι στην πίεση που υφίσταται εκτός κάμερας, εκτός γηπέδου. Μην ξεχνάμε ότι και ο ίδιος ο Στέφανος σε συνέντευξη του έχει αναφέρει πως «Μερικές φορές οι δικοί μου άνθρωποι με κουράζουν τόσο πολύ. Τους αγαπώ, αλλά είναι φορές που με πιέζουν πολύ».

Το μόνο σίγουρο είναι ότι όσα και να ακούγονται, όσα και να λέμε εμείς, είναι απλώς θεωρίες. Κανείς μας δεν μπορεί να γνωρίζει με απόλυτη βεβαιότητα όλα όσα συμβαίνουν πίσω από τις κλειστές πόρτες και ό,τι ωθεί τους ανθρώπους να φέρονται όπως φέρονται. Ας ελπίσουμε να υπάρξουν περισσότερες ευκαιρίες για χαρά και πανηγυρισμό μεταξύ των δυο αυτών ανθρώπων και λιγότερες αφορμές για εντάσεις και άσχημα λόγια που πικραίνουν καρδιές. Γιατί όσο και να δικαιολογούνται κάποιες καταστάσεις, ό,τι γράφει δεν ξεγραφεί. Όση ανοχή και αν υπάρχει, όση αγάπη, κάπου υπάρχουν και όρια τα οποία δεν πρέπει να ξεπερνάμε, γιατί μετά καταπατάται και ο σεβασμός.

Και τι μας μένει; Μια πικρία και μια στεναχώρια. Κι αυτό ισχύει και για τις δύο πλευρές. Ας ελπίσουμε, λοιπόν, το καλύτερο για τους δύο αυτούς ανθρώπους και εμείς από την πλευρά μας ας επιλέξουμε να κρίνουμε λιγότερο καταστάσεις που δε γνωρίζουμε εκ των έσω. Όλοι έχουν καλές και κακές στιγμές, ας μη βιαζόμαστε να βγάλουμε συμπεράσματα.

Πηγή φωτογραφίας

Θέλουμε και τη δική σου άποψη!

Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!

Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!