Η καθημερινότητα κυλά με γοργούς ρυθμούς. Σπίτι, δουλειά, δουλειά, σπίτι συν χίλια δυο ακόμη μικροπράγματα και υποχρεώσεις που περιμένουν να τα συντονίσεις, βάζοντας προτεραιότητες, ώστε να επικρατήσει επιτέλους μια τάξη. Πολλές φορές λειτουργούμε περισσότερο σαν μηχανές παρά σαν ανθρώπινα όντα, με αποτέλεσμα να πνιγόμαστε. Μας κυριεύει το συναίσθημα του «πρέπει να τα προλάβω όλα», μα στην ουσία χάνουμε το νόημα. Είμαστε όντως αναγκασμένοι να λειτουργούμε έτσι ή αυτό θέλουμε να πιστεύουμε;
Η αλήθεια είναι πως όταν η μέρα μας είναι γεμάτη από πράγματα που έχουμε να κάνουμε νιώθουμε μια ολοκλήρωση μέσα μας. Αυτό συμβαίνει, γιατί βρίσκουμε νόημα και λόγο ύπαρξης. Γεμίζουμε απ’ την προσπάθεια που καταβάλλουμε για να ανταπεξέλθουμε στις όποιες συνθήκες. Είμαστε αποδοτικοί στη δουλεία, στις καθημερινές δραστηριότητες, στο σπίτι. Φτιάχνουμε ένα πλάνο, ενημερώνουμε τις σημειώσεις μας ώστε να μη μας ξεφύγει τίποτα σημαντικό. Παίρνουμε μεγάλη ικανοποίηση όταν είμαστε ενεργοί και μέσα σ’ όλα, όταν δεν αφήνουμε τίποτα ημιτελές (ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε).
Επιπλέον, όταν η μέρα μας είναι γεμάτη δεν προλαβαίνουμε να σκεφτούμε, γιατί δε δίνουμε τον αντίστοιχο χρόνο στον εαυτό μας να το κάνει. Μήπως τελικά αποσκοπεί κάπου το φαινόμενο full-time; Συνήθως όταν δεν μπορούμε να διαχειριστούμε ορισμένες καταστάσεις, όταν επιλέγουμε να τις αφήσουμε απλώς στη μοίρα τους, όταν έχουμε ανάγκη να κλειστούμε στο καβούκι μας, το full-time φαντάζει σωτήριο. Το θεωρούμε λύση στο πρόβλημα, με αποτέλεσμα να απομονωνόμαστε από τους φίλους και την οικογένειά μας, με μόνιμη δικαιολογία ότι δεν έχουμε χρόνο για μια βόλτα ή έναν καφέ. Στην πραγματικότητα, όμως, δε θέλουμε να έχουμε χρόνο. Μας αρκεί να διατηρούμε σώμα και μυαλό απασχολημένο για ώρες, μέρες, μήνες.
Δεν αλλάζεις συνήθειες από τη μια στιγμή στην άλλη. Η αυταρέσκεια του να δηλώνουμε πολυάσχολοι σε μόνιμη βάση συχνά αποσκοπεί στο γεγονός ότι δε μας ευχαριστεί κάτι άλλο στη ζωή μας. Η προσωπική μας ζωή δεν είναι και στα καλύτερά της. Έχουμε φτιάξει μια εικόνα που προβάλλουμε στον περίγυρο, δείχνοντας πως είμαστε πετυχημένοι και ασταμάτητοι, ασχέτως αν όλο αυτό έχει αρνητικές επιπτώσεις σε βάθος χρόνου. Άλλωστε, μόνο εμείς οι ίδιοι το ξέρουμε.
Αισθανόμαστε τύψεις και ενοχές όταν ξεφεύγουμε έστω για λίγο από το πρόγραμμά μας. Θυμώνουμε με τον εαυτό μας όταν το μόνο που έχει ανάγκη είναι να αποφορτιστεί και να κάνει μια μεγάλη παύση. Βρισκόμαστε σε άβολη θέση όταν κάνουμε λιγότερα και αφιερώνουμε περισσότερο χρόνο σε μας και στην ψυχική μας γαλήνη. Τρέμουμε μην τυχόν και μας κακοχαρακτηρίσουν, μη μας πουν οκνηρούς ή αδιάφορους. Δεν είναι λίγες οι φορές που νιώθουμε μέχρι και αποτυχημένοι όταν δεν είμαστε όσο αποδοτικοί θα θέλαμε.
Το να θέλουμε να κάνουμε συνέχεια κάτι χωρίς να παίρνουμε ανάσα, μακροπρόθεσμα μόνο προβλήματα θα φέρει, καθώς όσο περισσότερα δίνουμε τόσο περισσότερα θα ζητάνε. Μέχρις ότου δε θα ‘χει μείνει τίποτε άλλο να δώσουμε. Δε χρειάζεται να είμαστε σε όλα και για όλα, γιατί υπάρχουν φορές που δεν μπορούμε ή πολύ απλά δε θέλουμε.
Υπάρχουν φορές που δεν έχουμε όρεξη να ξενυχτήσουμε κάνοντας υπερωρίες, που δεν αντέχουμε να κάνουμε τρεις δουλειές για να τα βγάλουμε πέρα, που δεν μπορούμε να είμαστε συνέχεια σε εγρήγορση. Υπάρχουν στιγμές που αδυνατούμε να είμαστε ή να δείχνουμε τέλειοι και πρέπει να είμαστε εντάξει με αυτό. Ωραίος ο προγραμματισμός, αλλά για να πετύχει χρειάζονται όρια!
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Γεωργία Μαρίνου
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
