Αυτός που πραγματικά θέλει να σε δει, βρίσκει πάντα χρόνο

Ναι, εντάξει. Ξέρω τι θα μου πεις. Πηγμένη καθημερινότητα, ζόρια κι άγχος στη δουλειά, ατελείωτες ώρες στο γραφείο, ασταμάτητες ημικρανίες, άπειρες, κοινωνικές υποχρεώσεις και θα καταλήξεις μ’ ένα «Τι να πρωτοκάνει ο άνθρωπος»;

Είναι γεγονός ότι ο ελεύθερος χρόνος όλων μας έχει περιοριστεί τόσο πολύ που είμαστε αναγκασμένοι να τα χωρέσουμε όλα σ’ ένα ρημάδι σαββατοκύριακο. Λίγο να δεις την οικογένεια, έναν καφέ με τους κολλητούς, ένα φαγητό που σε κάλεσαν απρόσμενα και δεν είναι πρέπον να αρνηθείς, λίγο σερφάρισμα στο διαδίκτυο και μερικά ψώνια για τ’ απαραίτητα, αρκούν για να γεμίσει η μέρα σου και με το παραπάνω.

Το σημαντικό είναι ο προγραμματισμός κι οι προτεραιότητες που βάζουμε στις επαφές και τις κοινωνικές δραστηριότητές μας να είναι τέτοια που δε θα επιβαρύνουν ούτε θα μειώνουν τον άνθρωπο που στέκεται απέναντί μας. Τι εννοώ;

Αυτός που θέλει να σε δει, στ’ αλήθεια, βρίσκει πάντα χρόνο, σχεδόν τον πολλαπλασιάζει νοητά. Θα ‘ρθει κάτω απ΄το σπίτι σου ίσα-ίσα για ένα τσιγάρο, απλώς για να σε πάρει μια αγκαλιά, για ένα πεταχτό φιλί, για μια καληνύχτα. Τα υπόλοιπα είναι απλώς να ‘χαμε να λέγαμε κι άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε.

Θα βρει χρόνο και τρόπο να σου επιβεβαιώσει όχι μόνο ότι δε σε ξέχασε, αλλά ότι ήσουν ανάμεσα στις προτεραιότητες της απαιτητικής μέρας του. Θα σε ψάξει, θα σε αναζητήσει, θα σου προτείνει να βρεθείτε, θα βρει εναλλακτικές προκειμένου να περάσει έστω λίγα λεπτά μαζί σου. Θα το κυνηγήσει το θέμα γενικώς. Θα σε κάνει να νιώθεις σημαντικός στη ζωή του με κάθε ευκαιρία.

Δε θα σε θυμηθεί περασμένες δώδεκα μ’ ένα σωρό σαθρές δικαιολογίες. Δε θα σ’ έχει στο περίμενε όλη την ημέρα, στην αναμονή, να κρέμεσαι πάνω από ένα τηλέφωνο ή έναν υπολογιστή να ξεροσταλιάζεις να δεις ή ν’ ακούσεις νέα του. Αντίστοιχα, δε θα ελπίζεις ότι θα τη δεις κάθε απόψε χωρίς αυτό το απόψε να έρχεται ποτέ.

Ναι φυσικά. Και τις φίλες της θα δει και θα κανονίσει τα beaute της μαζί τους επί ώρες, και τους κολλητούς του θα πάρει ένα σαββατοκύριακο για ένα περιπετειώδες road trip και με τους γονείς θα περάσει πολλά απογεύματα προκειμένου να τους χορτάσει λίγο παραπάνω. Mη στραβώνεις μ’ αυτό. Η οικογένεια όπως και οι φίλοι προϋπάρχουν πολύ πριν βρεθείς στη ζωή του άλλου ανθρώπου εσύ. Μην απορείς και μην κρίνεις αυτά που θεωρούνται αυτονόητα κι απολύτως λογικά λοιπόν. Είχε προσωπική ζωή και πριν γνωριστείτε, κάτι που οφείλεις να σεβαστείς και να μη νιώθεις χωρίς λόγο ριγμένος.

Το πρόβλημα δημιουργείται όταν για σένα δεν περισσεύει ποτέ και καθόλου χρόνος. Όταν γενικότερα περισσεύεις στη ζωή του. Όταν δεν είναι ιδέα σου αυτή η τοποθέτηση σε δεύτερη-τρίτη μοίρα, αλλά μια ολοφάνερη, εδραιωμένη πραγματικότητα, που απλώς δε θες να παραδεχτείς ή κάνεις πως δε βλέπεις. Γιατί, φίλε μου, αν με θυμάσαι όταν δεν έχεις τίποτα καλύτερο να κάνεις ή για να γεμίσεις ένα βαρετό κενό σου, τι να το κάνω;

Θέλουμε ανθρώπους που μας παίρνει το μυαλό η παρουσία κι όχι η απουσία τους. Ανθρώπους που δε μας αντιμετωπίζουν σαν back-up plan αλλά σαν ένα κομμάτι της καθημερινότητάς τους. Ένα κομμάτι που αν δεν υπήρχε θα τους έλειπε. Ανθρώπους που στην ταινία της ζωής τους παίζουμε πρωταγωνιστικό ρόλο κι όχι κομπάρσου. Διότι είναι εύκολο να είσαι το σαββατόβραδο κάποιου. Το δύσκολο αλλά και το πιο ουσιαστικό είναι να είσαι και το πρωινό της Κυριακής του.