Λένε πως το μίσος στον έρωτα δεν είναι τίποτα άλλο παρά μόνο η αγάπη που δε βρήκε την ανταπόκριση που της άξιζε. Έτσι, για να επιβιώσει αυτή η αγάπη άλλαξε μορφή κι άμυνες κι έγινε μίσος. Κάπως έτσι ξεκίνησε το μίσος μου για σένα. Ποτέ δε μου άρεσε να λέω τη λέξη «μισώ». Με το που τολμώ να την ξεστομίσω όλα γκριζάρουν γύρω και μέσα μου. Αλλά σε σένα δε φοβάμαι να το πω και να τ’ ομολογήσω πως σε μισώ. Αυτό το ξέρεις, μάλλον. Μάθε και κάτι άλλο τώρα. Αν κάποιοι σε μισούν περισσότερο απ’ ότι εγώ, αυτοί είναι σίγουρα οι φίλοι μου.
Είναι οι άνθρωποι αυτοί οι μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού που στάθηκαν σαν βράχοι δίπλα μου όταν εγώ δεν μπορούσα να σηκώσω τον εαυτό μου. Όταν οι αισθήσεις μου παρέλυαν στη θύμησή σου. Αυτοί οι άνθρωποι σε μισούν, γιατί ενώ με ξέρουν πολλά χρόνια, είναι η πρώτη φορά που είδαν τη χειρότερη εκδοχή του εαυτού μου. Την πιο θλιβερή και λυπημένη. Είδαν έναν εαυτό που ήρθε στη επιφάνεια εξαιτίας σου. Έφταιξες, αλλά αντί να το πληρώσεις εσύ το τίμημα, αναγκάστηκα να το πληρώσω εγώ.
Κι οι φίλοι μου το έβλεπαν ότι πληρώνω αμαρτίες που δεν έχω κάνει. Και τρελαίνονταν ακόμη περισσότερο με την αναισθησία σου και την τιποτένια σου συμπεριφορά. Σε μίσησαν όχι μόνο γι’ αυτό που ήσουν, αλλά και γι’ αυτό που μ’ έκανες να γίνω εγώ μετά από σένα. Και τι έγινα; Ένα ράκος. Ένας άνθρωπος που δε χαμογελούσε πια. Ένας άνθρωπος που είχε κλειστεί στον εαυτό του για τα καλά. Μια χαζή που γινόταν κάθε βράδυ χάλια όταν προσπαθούσε μάταια να σε διώξει από μέσα της με το αλκοόλ, τα ξενύχτια κι όλες τις εφήμερες γνωριμίες της. Οι φίλοι μου ήταν εκεί αυτές τις στιγμές και τα έβλεπαν όλα. Γι’ αυτό σε μίσησαν.
Πάντα μου έλεγαν πως δεν κάνεις για μένα. Ότι είμαι φτιαγμένη για πιο μεγάλα και πιο σπουδαία απ’ αυτά που μου πρόσφερες εσύ. Πως δε μου άξιζε ένα άτομο που ζήλευε ακόμα και τον ίσκιο μου. Πως δεν έπρεπε να μένω με σένα. Που κοιτάς τη μια και την άλλη και παρ’ όλα αυτά με χειρίζεσαι τόσο καλά όσο κανείς. Σε μίσησαν απ’ την πρώτη στιγμή που σε γνώρισαν.
Εσύ προκάλεσες το μίσος τους γιατί ενώ έκανες τις επιλογές σου και προχώρησες τη ζωή σου με άλλη, μ’ ενοχλείς ακόμα. Με παίρνεις τηλέφωνα με αποκρύψεις και μου δημιουργείς αναστάτωση όταν έχω κάπως καλμάρει. Σε μισούν γιατί είσαι άπληστος και αχάριστος. Πάντα ήθελες να παίρνεις την ευχαρίστηση πως είμαι κάτι δεδομένο για σένα. Πως πάντα θα τρέχω πίσω σε σένα ό,τι κι αν μου κάνεις. Σε μισούν γιατί μ’ έχεις κάνει να φέρομαι σαν ηλίθια που δεν ξέρει τι της γίνεται.
Δεν είμαι υπερβολική. Κι όλ’ αυτά που σου λέω αυτή τη στιγμή δεν τα ήξερα. Δεν τα είχα καταλάβει, δεν τα είχα καν φανταστεί. Οι φίλοι μου μου τα είπαν όλα. Αυτοί που έβλεπαν απ’ την αρχή ως το τέλος καθαρά. Γι’ αυτό σου λέω ότι σε μισούν περισσότερο απ’ ότι εγώ. Γιατί αυτοί έβλεπαν το κακό που μου έκανες, πριν χωρίσουμε. Αυτοί σε μισούν κι εγώ τους αγαπώ. Αν δεν ήταν αυτοί, εγώ ακόμη θα ήμουν τυφλή και θα συνέχιζα να ζω στο ψέμα που εσύ έχτισες γύρω μου.
Επιμέλεια κειμένου Ανδριάνας Νίκου: Ελευθερία Παπασάββα.
Συντάκτης: Ανδριάνα Νίκου
