Μια φορά κι έναν καιρό, σε ένα μαγικό βασίλειο ζούσε κάποιος άνθρωπος που ήθελε να στείλει μήνυμα στο πρόσωπο που τον ενδιέφερε. Έτσι, αποφασιστικά και με περισσή αυτοπεποίθηση, μια μέρα άρπαξε το κινητό του, πληκτρολόγησε το μήνυμα που ήθελε και το έστειλε χωρίς να τον βασανίσουν δεύτερες σκέψεις και παρανοϊκές αμφιβολίες. Ήταν βέβαια αυτός ο ένας άνθρωπος κι έζησε μόνο μια φορά κι έναν καιρό. Σίγουρα όμως, έζησε αυτός καλά και το αντικείμενο του πόθου του καλύτερα, σε αντίθεση με εμάς.
Ποιοι είμαστε εμείς; Εμείς που λες, είμαστε αυτοί που δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουμε το πρώτο βήμα ακόμα κι αν ανάβουμε ευλαβικά κάθε βράδυ καντηλάκι, ευχόμενοι να δεήσει να μας μιλήσει το πρόσωπο που μας ενδιαφέρει. Και μην ακούσουμε τώρα τίποτα εξυπνάδες, τύπου «πώς θα ξέρει αν δεν του δείξεις» γιατί λίγο θέλουμε να εκνευριστούμε. Τι τα στέλνουμε όλα αυτά τα τηλεπαθητικά vibes ολημερίς κι ολονυχτίς δηλαδή, τζάμπα;
Όχι, όχι, τώρα που το σκεφτόμαστε καλύτερα δε θέλουμε να σας μιλήσουμε ούτε μας νοιάζει πώς περάσατε τη μέρα σας ή με ποιους ηλίθιους μιλάτε αντί να μιλάτε με εμάς. Ουφ, μωρέ, παρατήστε μας, λες και δεν έχουμε άλλες δουλειές να κάνουμε, μαζί σας θα ασχολούμαστε. Τι είναι αυτό; Ειδοποίηση; Ε-ι-δ-ο-π-ο-ί-η-σ-η! Α, η μαμά μας. Τι θέλει κι αυτή μωρέ εκατό φορές την ημέρα; Πάλι δεν ήσασταν εσείς. Όχι πως μας νοιάζει δηλαδή, όρεξη είχαμε.
Βρε μήπως να στέλναμε κάτι εμείς; Σιγά. Αλλά τι να πούμε; Κι αν γίνουμε ενοχλητικοί; Kι αν δεν απαντήσετε σε δύο δέκατα του δευτερολέπτου κι εκνευριστούμε που μας αγνοείτε τόσο επιδεικτικά; Βλέπετε; Δεν είναι εύκολο. Όχι για εσάς, για εμάς. Εσείς τι θα πάθετε μωρέ να σηκώσετε το κουλό σας και να γράψετε ένα «τι κάνεις», δεν κατάλαβα δηλαδή, όλα από εμάς τα περιμένετε; Σιγά-σιγά θα μας πείτε και παρανοϊκούς.
Και περνάει η ώρα κι εσείς στον κόσμο σας, πήρατε τη σιωπή μας για αδιαφορία και κοιμόσαστε όρθιοι. Ναι εντάξει, το παραδεχόμαστε, δεν είναι που δε μας νοιάζει, είναι που είμαστε ολοκληρωτικά ανασφαλείς. Θέλουμε την προσοχή σας, θέλουμε να μας στέλνετε άσχετα πράγματα κατά τη διάρκεια της ημέρας για να χαιρόμαστε που δε βγαίνουμε από το μυαλό σας, να μας κάνετε με λίγα λόγια να αισθανόμαστε το κέντρο του κόσμου σας, τόσο απλά κι όμορφα.
Επειδή αν κάνετε εσείς το πρώτο βήμα θα ικανοποιήσετε τον εγωισμό μας που αυτή τη στιγμή κάθεται μουτρωμένος στη γωνιά του και μυξοκλαίγεται. Θα του χαϊδέψετε τα μαλλιά και θα του επιτρέψετε να κάνει λιγάκι το κομμάτι του. Θα μας δείξετε ότι σας λείψαμε, ότι αναζητάτε την επαφή μας, ότι αξίζουμε ρε παιδί μου την προσπάθεια. Θα νιώσουμε πως η ανάγκη σας είναι μεγαλύτερη από τη δική μας και θα ανακουφίσουμε στιγμιαία την ανησυχία που μας έχει κατακλύσει από την καταραμένη στιγμή που συνειδητοποιήσαμε πως η αυτοκυριαρχία μας πάει περίπατο κάθε φορά που σκεφτόμαστε τα μούτρα σας.
Αν δράσουμε εμείς πρώτοι τίποτα από τα παραπάνω δε θα ισχύει· είμαστε πεπεισμένοι πως θα μας περάσετε για αδύναμους, θα σκεφτείτε ότι σας γουστάρουμε, ότι δε φεύγετε από το μυαλό μας κι άλλα τέτοια χαζά. Ναι, σας γουστάρουμε. Και ναι, δε φεύγετε από το μυαλό μας. Κι όντως θέλουμε να το ξέρετε. Αλλά να το μαντέψετε, όχι να σας το πούμε. Δε θέλουμε να σας δείξουμε πως μας πολυνοιάζει, τόσο κακό είναι; Δεν κάνουμε το πρώτο βήμα, εντάξει, αυτό όμως δε σημαίνει πως δεν πεθαίνουμε να σας μιλήσουμε.
Αχ, να σας πω κάτι στην τελική; Λίγο ενδιαφερόμαστε αν στείλετε ή δε στείλετε· κι όταν ακούμε το γκλινκ του τσατ, μην τυχόν σας περάσει από το μυαλό πως κάνουμε παρκούρ στο σαλόνι για να πιάσουμε το κινητό μας με την ελπίδα να δούμε το κωλοόνομά σας στην οθόνη. Ούτε μας ενοχλεί οποιοσδήποτε αναπνέει και δεν είναι εσείς. Απλά η μέρα μας θα ήταν λίγο ομορφότερη κι ο εγωισμός μας λίγο πιο χορτάτος αν αξιωνόσασταν να μας το κάνετε ευκολότερο.
Ναι, είμαστε για τα σίδερα, το ξέρουμε· και δε φτάνει μόνο αυτό, είμαστε και παρανοϊκά εγωπαθείς. Αλλά ακόμη κι έτσι, να κάνετε την αρχή, μέχρι να πάρουμε λιγάκι το θάρρος και να κάνουμε κι εμείς κανένα βήμα στη συνέχεια -μην ανησυχείτε, δε θα πάρει πάνω από ένα-δύο χρόνια. Να μας κάνετε το χατίρι μπας και ξεγελάσουμε την αδυναμία μας. Να στέλνετε μωρέ, γιατί θα γεράσουμε μόνοι μας με δεκατρία γατιά και θα το ‘χετε βάρος στη συνείδησή σας.
Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Φρόσω Μαγκαφοπούλου
