Όλοι λίγο-πολύ θα θέλαμε να έχουμε γεννηθεί και να μεγαλώναμε σε μια άλλη εποχή, κάποια εποχή που πέρασε κι άφησε ιστορία. Αυτό συμβαίνει είτε γιατί νιώθουμε πως οι ιδέες κι οι απόψεις μας ταυτίζονται με όσα πρέσβευαν τότε είτε γιατί μας αρέσει η μόδα, ο τρόπος έκφρασης, η μουσική, τα ήθη και έθιμα. Η εποχή της δεκαετίας του ’60, παρ’ όλο που φέρνει διφορούμενες αντιδράσεις, είναι μια χρονική περίοδος που χάραξε βαθιά την παγκόσμια ιστορία, τη μουσική καθώς και τη μόδα.
Η δεκαετία του ’60 χαρακτηρίζεται και καθορίζεται απ’ τις απελευθερωμένες απόψεις της νεολαίας της εποχής σχετικά με πολιτικές, κοινωνικές, μουσικές και σεξουαλικές ανησυχίες. Η αμφισβήτηση κι ο αντικομφορμισμός ήταν δύο βασικά χαρακτηριστική της εποχής. Στα μέσα του 1960 ένα κίνημα, το οποίο βοήθησε αρκετά στην εξάπλωση της επαναστατικής διάθεσης, ήταν το κίνημα των χίπις ή των λεγόμενων «παιδιών των λουλουδιών».
Οι χίπις επηρέασαν την ανθρώπινη ιστορία σε κάθε τομέα της τέχνης. Ένα απ’ τα πιο γνωστά συγκροτήματα της εποχής, ήταν οι Beatles. Με τα τραγούδια τους, έδιναν τη σπίθα που έλειπε για τη φωτιά που άναβε ο επαναστατικός αγώνας. Άλλωστε, η μουσική είναι από μόνη της μια επανάσταση, πόσο μάλλον όταν μέσα της κρύβεται αυτό που καθορίζει κι άλλες επαναστάσεις γύρω της. Δημιούργησαν το χάσμα ανάμεσα στην παλιά και τη νέα γενιά σε θέματα που αφορούσαν τα δικαιώματα των γυναικών, τις φυλετικές σχέσεις και την ίδια την εξουσία.
Ο κόσμος, όμως, του 2016, δεν αντιδρά σε τίποτα γύρω του. Όλοι μουδιασμένοι στον καναπές τους, παρακολουθούν τις εξελίξεις αγκαλιά με τα μαξιλάρια και το τηλεκοντρόλ. Καμία μουσική δεν εμψυχώνει αυτές τις καρδιές. Κανένα κίνημα. Η φλόγα του ’60 έχει χαθεί καιρό τώρα. Ναι, υπάρχει κι εδώ ο αντίλογος. Ναι, η δεκαετία του ’60 έχει πάρα πολλές μαύρες σελίδες κρυμμένες στην ιστορία της.
Κάθε ιστορία, άλλωστε, έχει μαύρες σελίδες. Απλά τα παιδιά των λουλουδιών παίρνουν ευθύνες για περισσότερα σφάλματα ίσως λόγω της ασυδοσίας στο σεξ, της αλόγιστης χρήσης ναρκωτικών ουσιών, ίσως απλά κι από την ύπαρξη του Τσαρλς Μάνσον. Παρ’ όλα τα στραβά της εποχής, υπήρχαν τεράστιες αλλαγές στον κόσμο χάρη σ’ αυτό το κίνημα. Κι εν έτει 2016, παρακολουθεί ο κόσμος ταινίες με επαναστάσεις που γίνονται μέσω διαφημιστικών βίντεο. Αυτή είναι η μαύρη σελίδα της τωρινής ιστορίας.
Κάποιοι προτιμούν να κάνουν την επανάσταση χαμένοι μέσα στους καπνούς από κακά τσιγάρα, εισπνέοντας αλκοόλη και βενζίνη στον αέρα, ακούγοντας τραγούδια που κάνουν την καρδιά τους να σπαρταράει. Αποδεσμευμένοι από καθετί που τους κρατάει πίσω. Πέρα από σεξουαλικές προκαταλήψεις και καθωσπρεπισμούς. Κάποιοι ελπίζουν ακόμη πως το Καλοκαίρι της Αγάπης θα πραγματοποιηθεί και φέτος και του χρόνου και κάθε χρόνο μετά από αυτό.
Λαχταρούν έναν κόσμο ελεύθερο. Με καμπάνες παντελόνια, πολύχρωμα πουκάμισα και μπαντάνες δεμένες στα μαλλιά. Παρέες ανθρώπων να γεμίζουν τις πλατείες με κιθάρες και μπίρες, όχι με κινητά τηλέφωνα κι ειδήσεις που φέρνουν την καταστροφή. Κάποιοι κρατούν αναμμένη μέσα τους τη σπίθα των χίπις και περιμένουν την ημέρα που οι άλλοι γύρω τους θα ζητήσουν λίγη φωτιά.
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει τη σημαντικότητα που είχε η εποχή των παιδιών των λουλουδιών. Κανείς δεν μπορεί να πει πως ήταν απλά κάποια χρόνια χάους κι αταξίας. Ο Νίκος Δήμου είχε επισημάνει κάποτε: «Ο νόμος κι η τάξη οδηγούν τελικά στους πιο εύτακτους, ασφαλείς κι ήσυχους χώρους: τα κοιμητήρια.»
Μπορεί να αποτελεί σημείο διφορούμενο, αλλά μέσα σε εκείνη την εποχή δημιουργήθηκαν κι αναπτύχθηκαν πολλά απ’ τα σημερινά δεδομένα. Έτσι κι αλλιώς, είναι γνωστό πως η ιστορία αλλάζει πάντα με άσχημο τρόπο. Μέσα απ’ τον «υπόκοσμο» γίνονται οι μεγαλύτερες ανακαλύψεις.
Επιμέλεια Κειμένου Πένης Σίμου: Πωλίνα Πανέρη
Συντάκτης: Πένη Σίμου
