Χωρίζεις με το ταίρι, όχι απαραίτητα και με την οικογένειά του

Κάθε ερωτική σχέση ξεκινάει πάντοτε με τις καλύτερες προοπτικές. Ο καθένας δίνει ό,τι μπορεί κι είναι έτοιμος να λάβει ό,τι του λείπει. Ο ενθουσιασμός της αρχής είναι απερίγραπτος. Θες να γνωρίσεις τους φίλους του συντρόφου σου, τους συναδέλφους του, τα χόμπι του και φυσικά την οικογένειά του. Να ξέρεις ποιοι τον μεγάλωσαν, ποιους αγαπάει πιο πολύ. Με τον καιρό, κάποιες μικροεπισκέψεις στο σπίτι, ίσως και μερικά sleepover, σε φέρνουν όλο και πιο κοντά με τους δικούς του.

Οι μήνες περνάνε κι η οικειότητα με τα σχεδόν πεθερικά σου ολοένα κι αυξάνεται. Να σου τα τραπεζώματα, να σου και τα κεράσματα και φυσικά οι ανάλογες ανταποδόσεις. Κι όσο αμήχανο κι αν είναι αρχικά όλο αυτό, κατά βάθος γουστάρεις τη φασούλα. Κάποια πρωινά που πίνετε παρέα το καφεδάκι σας, πιάνετε κουβέντα για τον έτερο ήμισυ. Θες να μάθεις τα πάντα για το παιδί τους, θες να καταλάβουν πόσο νοιάζεσαι. Κι εκείνοι θέλουν να σε μάθουν, να ξέρουν πως μπορούν να σου εμπιστευτούν την ευτυχία του παιδιού τους.

Κι έτσι, λίγο-λίγο, μέσα από αμοιβαίο ενδιαφέρον, κυριακάτικα μεσημέρια που σας βρήκαν μαζί, συζητήσεις αλλά κι εξορμήσεις, αναπτύχθηκε ένα δέσιμο. Κι ενώ εσύ στην αρχή πίστευες πως βρήκες απλώς ένα σύντροφο, τώρα έχεις καταλήξει και με δύο ακόμη συγγενείς-φιλαράκια, που συχνά-πυκνά παίρνουν το μέρος σου, ακόμα και στις διαφωνίες με το ταίρι σου.

Κι αφού όλα κάνουν τον κύκλο τους και τίποτα δεν είναι δεδομένο, κάποτε ξεκινούν οι εντάσεις κι οι καβγάδες για να ακουστεί κάποια στιγμή το «Θέλω να χωρίσουμε». Τι σημασία έχει ποιος απ’ τους δυο σας το ξεστομίζει; Το φινάλε είναι αναπόφευκτο. Άλλοτε ήσυχο κι άλλοτε θορυβώδες. Άλλοτε επίπονο κι άλλοτε σχεδόν αδιάφορο. Κι όσο προσπαθείς να αποκοπείς απ’ το πρώην αμόρε, η σχέση που έχεις αναπτύξει με τους γονείς του είναι τόσο σημαντική που δε σου είναι εξίσου εύκολο να απομακρυνθείς από ‘κείνους. Έχεις κερδίσει δύο ανθρώπους που τους νιώθεις ίσως και παραπάνω από φίλους, που σου είναι αρκετά δύσκολο, ακόμα και σαν σκέψη, το να τους βγάλεις απ’ τη ζωή σου.

Νοιάζεσαι για εκείνους, όπως κι εκείνοι για σένα, γι’ αυτό συνεχίζεις να τους συναντάς, είτε έξω για έναν καφέ είτε στο σπίτι τους κάνα απόγευμα. Φυσικά όχι καθημερινά, ούτε καν συχνά, αλλά μια στο τόσο. Ίσως όταν έχεις να πάρεις μία σημαντική απόφαση, ίσως όταν εκείνοι αντιμετωπίζουν ένα σοβαρό θέμα και θέλουν να το συζητήσουν μαζί σου ή όταν απλά θέλουν να ακούσουν τα νέα σου.

Το γλέντι, όμως, τώρα αρχίζει. Βδομάδες ή και μήνες μετά χτυπάει το τηλέφωνό σου κι είναι εκείνος ο πρώην έρωτας. Αρχίζει να σου φωνάζει και να σου ζητάει τον λόγο που το κάνεις αυτό, υπονοώντας πως μιλάς με τους δικούς του, γιατί τον θες ακόμα ή έστω δε θες να τον αφήσεις να προχωρήσει. Σε αδικεί. Μπορείς να αντιληφθείς ότι δε νιώθει καλά που εσύ συναντιέσαι ακόμη με τους γονείς του ενώ οι δυο σας δεν έχετε καμία επαφή, αλλά καμία σχέση δε συντηρείται με το ζόρι ή για τους τύπους. Κάποιες κυλάνε αβίαστα και κάποιες άλλες απλά υπακούν στο «όπως έστρωσες κοιμήσου».

Ας τα πάρουμε απ’ την αρχή. Δεν είχες εσύ ποτέ στο μυαλό σου κάποια στρατηγική, δεν πίεσες καταστάσεις, ούτε απαίτησες να γνωρίσεις τους δικούς του. Ιδέα του συντρόφου σου ήταν, όχι μόνο επέτρεψε, αλλά το επεδίωξε κιόλας να σ’ αγαπήσουν οι γονείς του. Τώρα τι θέλει ακριβώς; Να τους διώξεις απ’ τη ζωή σου σαν να μη δέθηκες ποτέ; Όχι, δε γίνονται αυτά! Ακόμα κι αν ο έρωτας και το πείσμα του λειτουργεί με κουμπάκια, οι σχέσεις βαθιάς εκτίμησης δεν έχουν on/off, για να ικανοποιήσεις εγωισμούς κι ανασφάλειες που δεν μπορεί να διαχειριστεί.

Οι γονείς του πρώην, πλέον, ανθρώπου σου σε αγάπησαν και το ίδιο ένιωσες κι εσύ για εκείνους. Σου έχουν σταθεί σε σημαντικές στιγμές κι είναι το λιγότερο θέμα σεβασμού το να κρατάς μια θέση για ‘κείνους στη ζωή σου. Φυσικά δε θα το πας  στα άκρα. Δε θα γίνετε κολλητοί, ούτε θα τους γνωρίσεις τον νέο σου σύντροφο. Όταν, όμως, το νιώθετε θα μιλάτε και πού και πού θα συναντιέστε!