Ας ξεκινήσουμε με μαθηματικά. Πιο συγκεκριμένα με συναρτήσεις. Έστω πως ο άγνωστος χ είναι να πληγωθείς. Έστω πως ο άγνωστος ψ είναι να πληγώσεις. Οι συγκεκριμένες παράμετροι δίνουν μια ομάδα λύσεων που ονομάζουμε ανθρώπινες σχέσεις. Ας κρατήσουμε κι άλλη μια οπτική. Ας υποθέσουμε πως οι καλύτερες προθέσεις είναι το σύνολο εκείνο που χωράει μέσα του όλους τους ανθρώπους. Δε θέλει κανείς να πληγώσει κανέναν, όχι δάκρυα, όχι βαριές κουβέντες, όχι στεναχώριες, όχι χωρισμοί. Δεν ορίζονται. Κάποια στιγμή όμως, κάποιος από τους δύο θα κάνει την εξίσωση, ανίσωση δημιουργώντας ένα υποσύνολο. Κι ο άλλος από εκεί που ξαφνικά ήταν στα ουράνια, θα πέσει πάνω στην κλίση της γραμμής που οδηγεί προς τα κάτω. Κι η αλήθεια είναι πως αν βρεθείς να είσαι μικρότερος του δύο, σπανίως θυμάσαι πως ίσως υπήρξες και στην απέναντι πλευρά της ανίσωσης.
Δε θα πω τα κλισέ πως αν πληγωθείς θα σου πάρει χρόνο να το ξεπεράσεις και μπορεί να μην ξανά εμπιστευτείς κανέναν. Όχι, σε καμία περίπτωση. Ίσα ίσα θεωρώ πως το να πληγωθεί κάποιος είναι, πέρα από αναπόφευκτο, φοβερά χρήσιμο για την εξερεύνηση των αντοχών του. Κι ας πάρει χρόνο. Έχεις δει τον πάτο καλύτερα από τον καθένα και ξέρεις πως η διαδρομή προς την κορυφή είναι μονόδρομος. Σφίγγεις τα δόντια και πατάς στα πόδια σου, πιο δυνατός από ποτέ. Στρώνεις χαρακτήρα, που λένε. Μεγάλο σχολείο κι ας μην το καταλαβαίνεις στην αρχή. Άσε που αυτών που έχουν πληγωθεί μία ή περισσότερες φορές, δεν τρέμουν τα πόδια τους σε τυχόν άλλη μία αποτυχία. Στέκονται αγέρωχοι σε οτιδήποτε παρουσιαστεί μπροστά τους. Φαίνονται να ζουν την κάθε στιγμή, σαν ερωτευμένοι σχιζοφρενείς με ξεκάθαρη άγνοια για το πού θα τους οδηγήσει η επιλογή τους. Γιατί, όταν έχεις πληγωθεί ήδη πολλές φορές κι έχεις ξαναπατήσει στα πόδια σου, τι να φοβηθείς. Ότι θα το ξανακάνεις;
Κι από την άλλη δεν είναι κακό και να πληγώνεις- καρδιές κι εγωισμούς, όχι σώματα. Άλλωστε, έτσι είναι οι ανθρώπινες σχέσεις. Ανοίγουν πόρτες, κάνουν τον κύκλο τους –μικρό ή μεγάλο- και κλείνουν. Το να πληγώσεις κάποιον δε σε βαφτίζει κακοπροαίρετο. Το ν’ αφήνεις κάποιον να σ’ αγαπήσει απλώς για να ικανοποιήσεις τον εγωισμό σου, να θέλεις την επιβεβαίωσή σου χωρίς να σ’ ενδιαφέρει τι θα σπείρεις πίσω σου. Αυτό ναι, σε κάνει και λίγο μαλάκα. Το άλλο όμως, όχι. Από εκεί φαίνεται πως είσαι άνθρωπος και κάνεις λάθη. Δεν είσαι άτρωτος.
Και για τα λάθη που είναι δικά μας, τελειώνουν κι οι σχέσεις. Υπάρχει μια αλλαγή στη ζωή κάποιου και για να γίνει αποδέκτης αυτής, αφήνει πίσω του ό,τι δεν μπορεί να πάρει μαζί του. Όποιον πλέον δε χωρά. Είναι δικαίωμά σου να πληγώσεις, φεύγοντας, όταν πιστεύεις πως μια σχέση έχει βαλτώσει. Είναι δικαίωμά σου να πληγώσεις φεύγοντας, όταν αυτό που έχεις δε σε καλύπτει, γιατί έγινε η σιγουριά σου. Ας σε κατηγορήσουν, ας πουν και καμιά κουβέντα, ας μην σου ξανά μιλήσουν ποτέ. Εσύ δε θα κοιτάξεις πίσω σου ποτέ ξανά. Γιατί ξέρεις πως θα σηκωθούν κάποια στιγμή όπως το έκανες κι εσύ. Και θα είναι καλά.
Επειδή είμαστε τα πιο παράξενα όντα εμείς οι άνθρωποι, ποτέ δεν μπορούμε να καταλάβουμε ότι πληγώνουμε, μέχρι να μας πληγώσουν. Κι αυτό είναι το παράδοξο κάρμα μας, που παραμονεύει στη γωνία κι αργά ή γρήγορα θα κάνει την εμφάνισή του. Να πεις ένα ευχαριστώ σε όλους αυτούς που σε πλήγωσαν. Να έχεις σεβασμό απέναντι σε ανθρώπους που εσύ πλήγωσες. Όλα στη ζωή επιστρέφονται με κάποιον τρόπο. Παράμετροι μια μεγάλης συνάρτησης που τελικά, έχει άπειρες λύσεις. Κι όποιος αντέξει, ας τις βρει.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
