Κάθεσαι και κοιτάς το κινητό σου. Οι τελείες αναβοσβήνουν στη μεριά του παραλήπτη. Γράφεις, σβήνεις, ξανά γράφεις, ξανά σβήνεις. Αυτή η διαδικασία μία ώρα τώρα. Έχεις γράψει μήνυμα στο οποίο καταθέτεις την ψυχή σου, τα συναισθήματά σου, τα θέλω σου, τις αναμνήσεις κι όλα αυτά που θα ήθελες να ζήσεις με το άλλο άτομο. Από την άλλη, καταθέτεις τα παράπονά σου, το πόσο μισείς ότι πίστευες σ’ εσάς μα έπεσες έξω. Πιο έξω δε γίνεται. Eκτός αν είσαι από αυτούς που απλώς θέλουν να μάθει τι κάνει ο παραλήπτης. Όπως και να είναι τα πράγματα, είμαι σίγουρη πως έχεις βρεθεί έστω και μια φορά μπροστά από ένα τέτοιο μήνυμα στη θέση του αποστολέα.
Πολλές φορές, πάνω στα νεύρα μας, πάνω στον ενθουσιασμό μας, πάνω στην απελπισία μας αν θέλεις, έχουμε γράψει μηνύματα -κατεβατά ολόκληρα- με λέξεις που πονάνε ή άλλες που φέρνουν αμηχανία ή συγκίνηση. Ωστόσο, άπειρες φορές αυτά τα μηνύματα έχουν μείνει κρατημένα στον πιο κρυφό φάκελο του κινητού μας, ή στα πρόχειρα σαν μια πληροφορία που την κρατάμε εκεί γιατί δε θέλουμε να ξεχάσουμε ότι κάποτε όλα αυτά τα νιώσαμε και τα πιστέψαμε, ασχέτως που ήμασταν κότες για να τα εκφράσουμε. Γιατί αυτά τα μηνύματα ποτέ δε φτάνουν στον παραλήπτη τους. Μένουν σαν σκέψεις που γυροφέρνουν στο κεφάλι μας.
«Πρέπει να το στείλω ή μήπως να τα κρατήσω όλα για εμένα;»
«Μήπως είναι καλύτερα να μη μάθει ποτέ τίποτα;»
«Μήπως επειδή είμαι εν βρασμώ θα το μετανιώσω μετά;»
«Άραγε έκανα καλά που δεν έστειλα;» θα σκεφτείς κάποτε. Και με το δίκιο σου. Σίγουρα είναι δίκοπο μαχαίρι. Αλλά αν όντως έστελνες αυτό το μήνυμα, θα έπιανε τόπο; Μπορεί αυτός ή αυτή που θα το παραλάμβανε να μην ήταν συναισθηματικά διαθέσιμος/η να το δεχτεί. Από την άλλη μπορεί ο παραλήπτης να παίζε σε άλλο έργο και να μην τον ενδιαφέρει τίποτα από αυτά που έγραψες εσύ με τόση αγάπη ή με τόσο θυμό. Υπάρχει και το ενδεχόμενο της αδιαφορίας φυσικά, στο οποίο εσύ θα καίγεσαι πάνω από το κινητό για μια απάντηση και μόνο αυτή δε θα παίρνεις. Όλα τα παραπάνω σενάρια, λοιπόν, οδηγούν σ’ έναν δρόμο. Να μην πατήσεις ποτέ την αποστολή και να κρατήσεις τα πάντα για σένα.
Στην άλλη πλευρά, έχουμε αυτούς τους τσαμπουκαλεμένους τύπους που δεν μπορούν να κρατήσουν το στόμα τους κλειστό ούτε για πλάκα, και το κινητό τους ακολουθεί αυτό το mindset. Το πληκτρολόγιο παίρνει φωτιά και τα κουμπιά αποστολής δε μένουν παραπονεμένα. Στόχος τους; Να μάθει ο άλλος τις σκέψεις τους, είτε τον μισούν για τα καλά, είτε δε θέλουν να τον ξαναδούν ποτέ, είτε θέλοντας να του φωνάξουν “σ’ αγαπάω” σαν τρελοί. Αν ο άλλος απαντήσει, ωραία. Αν δεν απαντήσει, δεν πτοούνται κιόλας. Δεν έχουν να χάσουν τίποτα. Αντιγραφή-επικόλληση από τα πρόχειρα και χωρίς καμία τσιγκουνιά, το έστειλαν!
Εδώ γίνεται πάρτι με τις πιθανότητες. Και τα δυο σενάρια είναι εφικτά, με την απόφασή σου να είναι το πιο αναπάντεχο σενάριο. Σκέψου και τι πραγματικά σε ενθουσιάζει, τι κάνει την καρδούλα σου να χτυπά πιο δυνατά. Από την άλλη, διάλεξε αν προτιμάς την ηρεμία της σιωπής. Γιατί το να στείλεις ένα μήνυμα που ξέρεις ότι θα τα κάνει όλα μαντάρα, είναι σα να τα ποντάρεις όλα για όλα, σε παιχνίδι με κίνδυνο και αγωνία. Τζόγος κανονικός. Εξαρτάται αν θες να ξέρεις εξ αρχής αν θα κερδίσεις ή αν θα παίξεις έτσι κι αλλιώς κι ας χάσεις.
Συντάκτης: Θεοδώρα Αντωνιάδου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
