Σάββατο βράδυ. Είσαι κουρασμένος από τη δουλειά και αποφασίζεις να μείνεις μέσα. Βάζεις τις ζεστές σου πιτζαμούλες και κατεβάζεις όλα τα μενού από delivery που διαθέτεις ψάχνοντας να βρεις τι θα φας όσο λιώνεις με την αγαπημένη σου σειρά. Ξαφνικά χτυπάει το τηλέφωνο και είναι ένα από τα φιλαράκια σου που σε ενημερώνει για επικείμενη έξοδο της παρέας. Αρχικά δεν έχεις διάθεση για πολλά-πολλά. Προσπαθείς να αρνηθείς, αλλά φυσικά ο φίλος σου δεν το βάζει κάτω. Με τα πολλά λες το πολυπόθητο «ναι» δηλώνοντας όμως ότι θα πας ίσα-ίσα για ένα χαλαρό ποτάκι και θα φύγεις.
Πέντε ώρες και τρία ανοιγμένα μπουκάλια αργότερα, βρίσκεσαι στη μέση της πίστας και ωσάν δεύτερος Μάικλ Τζάκσον επιχειρείς ένα moonwalk πιο πετυχημένο και από το πρωτότυπο. Δε σε νοιάζει καθόλου ποιοι είναι γύρω σου και είσαι πεπεισμένος ότι βρήκες επιτέλους την πραγματική σου κλίση που τόσα χρόνια αγνοούσες -το χορό φυσικά! Γεμάτος αυτοπεποίθηση, συνειδητοποιείς ότι σήμερα είναι η μέρα (ή μάλλον η νύχτα) να εξομολογηθείς τον έρωτά σου στο πρόσωπο, ενώ τόσο καιρό δεν το είχες παραδεχτεί ούτε καν στους φίλους. Αφού όμως το είπες σε αυτούς σήμερα, πρέπει να το πεις και στον άμεσα ενδιαφερόμενο, ο οποίος παρεμπιπτόντως βρίσκετε δύο τραπέζια πιο πέρα. Χαμογελάς πονηρά σκεπτόμενος ποσό θα εντυπωσιάστηκε με τις χορευτικές σου ικανότητες, δηλώνεις στην παρέα ότι ήρθε η ώρα και κάνεις τη μεγάλη κίνηση.
Το επόμενο πρωί που ξυπνάς το κεφάλι σου κοντεύει να σπάσει. Σκέφτεσαι ότι το παράκανες το προηγούμενο βράδυ, μπορεί να μη θυμάσαι λεπτομέρειες, αλλά το γεγονός ότι τα πάντα γυρίζουν γύρω σου αυτό ακριβώς υποδηλώνει. Κάνεις ένα δυνατό καφέ και μπαίνεις λίγο στην αρχική σου που με τρόμο συνειδητοποιείς ότι έδωσες ρεσιτάλ με stories και live το προηγούμενο βράδυ και πως τα reaction με τη φατσούλα που κλαίει από τα γέλια έχουν πάρει φωτιά. Δεν ξέρεις που να κρυφτείς από ντροπή. Ξαφνικά βλέπεις ότι και τα προφίλ των φίλων σου είναι γεμάτα από stories. Τα ανοίγεις και βλέπεις εσένα πρωταγωνιστή να κάνεις το moonwalk που λέγαμε, μόνο που συνειδητοποιείς ότι μοιάζεις πιο πολύ με μεθυσμένο αστροναύτη που προσπαθεί να επιβληθεί στο νόμο της βαρύτητας παρά με τον Μάικλ Τζάκσον. Έντρομος παίρνεις τηλέφωνο το φίλο σου. «Ποσό ξεφτίλα έγινα χθες;», ρωτάς. «Άστο, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο» σου απαντάει, ενώ έχει λιώσει στα γέλια.
Σου θυμίζει κάτι το παραπάνω σενάριο; Ίσως να σκεφτείς πως όλοι έχουμε μεθύσει κάποια στιγμή κάνοντας απίστευτες χαζομάρες, ποιος είναι όμως ο ρόλος των φίλων σε μια τέτοια κατάσταση;
Ο φίλος ο σωστός όταν βλέπει να έχουμε μεθύσει, ενώ είμαστε με παρέα σε δημόσιο χώρο, φροντίζει να μη γίνουμε ξεφτίλα. Αυτόματα του ξυπνάνε τα ένστικτα που κάθε φιλία διαθέτει και λειτουργεί με προστατευτικό τρόπο απέναντί μας, γιατί αντιλαμβάνεται ότι είμαστε σε ευάλωτη θέση. Δε γελάει μαζί μας, ούτε προσπαθεί να προκαλέσει το γέλιο άλλων, προκαλώντας μας να κάνουμε βλακείες. Αντιθέτως αν αντιληφθεί ότι κάποιος άλλος κάνει κάτι τέτοιο μπαίνει μπροστά βγάζοντάς μας από τη δύσκολη θέση.
Ίσως σκεφτούμε πως μια καλή φιλία σημαίνει χαλαρότητα, άνεση, πειράγματα και μια στο τόσο σημαίνει και μια καλή δόση ρεζιλέματος. Δε θα διαφωνήσω, αφού μερικές από τις καλύτερες αναμνήσεις μιας φιλίας μπορεί να δημιουργήθηκαν σε στιγμές που γίνατε ρεζίλι δημόσια μαζί και καθόλου δε σας ένοιαξε τι θα πουν οι γύρω ή ίσως μερικές από αυτές τις αναμνήσεις να περιλαμβάνουν πλάκες που κάνατε ο ένας στον άλλον. Πού λοιπόν το κακό σε μια αντίστοιχη κατάσταση, η οποία περιλαμβάνει και αλκοόλ;
Η διαφορά κρύβεται στη νηφαλιότητα. Όταν έχεις εκατό τοις εκατό αίσθηση του τι κάνεις και επίγνωση των πράξεών σου οι αντιδράσεις σου είναι διαφορετικές και μπορείς να έχεις τον έλεγχο της κατάσταση. Συμμετέχεις, καταλαβαίνεις και συναινείς σε ότι συμβαίνει. Σε κατάσταση μέθης μπορεί μεν να συμμετέχεις, αλλά δεν έχεις αίσθηση της συνέπειας και αυτό είναι που αλλάζει τη συμπεριφορά των φίλων.
Όταν είμαστε μόνοι μας -σε κάποιο σπίτι ίσως- η κατάσταση είναι τελείως διαφορετική και φυσικά σηκώνει διαφορετική αντιμετώπιση. Εκεί ο φίλος θα μας πειράξει και θα γελάσει και το κινητό του θα γεμίσει με μεθυσμένα βιντεάκια μας. Αυτά τα βιντεάκια όμως ποτέ δε θα δημοσιοποιηθούν. Εννοείται ότι ο φίλος θα μας πεθάνει στο δούλεμα για την καψούρα που νηφάλιοι αρνούμασταν, ταυτόχρονα όμως θα μας πάρει το κινητό για να είναι βέβαιος ότι δε θα αποφασίσουμε να το πούμε και άμεσα ενδιαφερόμενο μέσα από ένα μεθυσμένο μήνυμα για το οποίο την επόμενη θα μετανιώσουμε. Γενικότερα, θα σπάσει μεν πλάκα -όπως κάνουν οι φίλοι-, αλλά θα το κάνει με τρόπο προστατευτικό και σε καμία περίπτωση εξευτελιστικό.
Μερικές φορές κινήσεις που θεωρούμε μικρές ή αρκετά χαζές για να δώσουμε βάση, είναι και αυτές που έχουν να μας πουν πολλά και καμιά φορά τα όρια που διαχωρίζουν μια σωστή από μια λάθος συμπεριφορά είναι λεπτά. Όποτε την επόμενη φορά που θα δούμε ένα φίλο να χάνει τον έλεγχο ας σκεφτούμε τι θα θέλαμε να κάνει εκείνος αν ήμασταν στη θέση του και ας πράξουμε αναλόγως.
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
Επιμέλεια κειμένου: Βασιλική Γ.
