Ας ξεκινήσουμε αυτό το άρθρο με μία, ή μάλλον δύο, γενικά αποδεκτές αλήθειες.
Αλήθεια νούμερο 1: Δυναμικός θεωρείται ο άνθρωπος που έχει τη δύναμη της άποψής του και που δεν επιτρέπει εύκολα στο συναίσθημα να του αφαιρεί τη συγκεκριμένη ικανότητα.
Αλήθεια νούμερο 2: Το συναίσθημα (σε οποιαδήποτε μορφή του) είναι βασικός πυλώνας του έρωτα. Η καθολική απουσία συναισθήματος δεν μπορεί παρά να υποδηλώνει ανυπαρξία έρωτα.
Όλα καλά κι ωραία μέχρι εδώ. Τι γίνεται όμως αν πάμε να συνδυάσουμε τις δύο παραπάνω αλήθειες; Είναι επικίνδυνη η μίξη τους κι αυτό γιατί το αποτέλεσμα θα οδηγήσει σχεδόν με μαθηματική ακρίβεια σε κάτι που μπορεί εμείς να πάρουμε για δεδομένο, μα δεν είναι τίποτα πέρα από ένα στερεότυπο. Ότι δυναμισμός στον έρωτα σημαίνει κι έλλειψη συναισθηματισμού. Πάμε με ευκολία και λέμε πως «αυτός δε νιώθει» για όποιον τολμά να υπερασπίζεται με λίγο παραπάνω θάρρος (ή και θράσος) όσα βρίσκονται στο κεφάλι του. Αν όμως αυτό το συμπέρασμα προκύπτει από αλήθειες, για ποιο λόγο να είμαστε βέβαιοι πως δεν ισχύει;
Πώς φέρεται ο δυναμικός σε μια επανασύνδεση;
Για αρχή, κάθε μύθος που χρήζει αποδόμησης, κρύβει μέσα του και μερικά στοιχεία κοντά σε αλήθειες, για αυτό άλλωστε καταφέρνει να εδραιωθεί. Ποια τα στοιχεία αυτά στη δική μας περίπτωση; Ένα βασικό έχει να κάνει με την τάση που έχουμε να βλέπουμε τον δυναμικό σαν «τον αρχηγό της αγέλης». Τον άνθρωπο στον οποίο θα στραφείς όταν ο δικός σου συναισθηματικός κόσμος έχει αρχίσει να ζορίζεται. Μα τη στιγμή που στρεφόμαστε προς αυτόν, ασυνείδητα, βγάζουμε τη λέξη «δυναμικός» απ’ το προσκήνιο και την αντικαθιστούμε με το «δυνατός». Κάνουμε τον άνθρωπο αντικείμενο, τον χαρακτηρίζουμε με την ίδια λέξη που θα χρησιμοποιούσαμε και για ένα κάγκελο τη στιγμή που πάμε να γκρεμοτσακιστούμε από μια σκάλα, «πάλι καλά που ήταν δυνατό, πιάστηκα και τη γλίτωσα». Κι έπειτα μόνοι μας αναμένουμε να μη δούμε συναίσθημα, γιατί ένα «δυνατό» κάγκελο, αν λυγίσει απλώς χάλασε. Ο δυναμικός έγινε δυνατός κι αν λυγίσει χάνει την ιδιότητά του.
Ένας επόμενος λόγος έχει να κάνει με την αδυναμία, ή την απροθυμία μας, να κοιτάξουμε μια κατάσταση σε πάνω από ένα επίπεδα. Βλέπουμε την αντίσταση η οποία προβάλλεται και αυθαίρετα συμπεραίνουμε ότι αυτό γίνεται με ευκολία, ή χωρίς συναίσθηση των αισθημάτων του δεύτερου ατόμου. Πρέπει όμως να πάψουμε να βλέπουμε τον δυναμικό σαν έναν άνθρωπο που επέλεξε τη λογική, έβαλε το συναίσθημα (το δικό του και του άλλου) σε μια μαύρη σακούλα σκουπιδιών κι έμαθε να πορεύεται έτσι. Δεν είναι θέμα λογικής άλλωστε για αυτόν, μα αυτοσυγκράτησης. Σκέψου τον σαν έναν άνθρωπο που κάνει δίαιτα μέσα σε ένα ζαχαροπλαστείο. Δε βρίσκεται στην καλύτερη δυνατή θέση, σίγουρα νιώθει να επιθυμεί πολλά απ’ όσα είναι γύρω του, έχει την αυτοσυγκράτηση όμως να πει το «όχι» κι ας κλαίει λιγάκι μέσα του.
Μια ερώτηση που πολύ λογικά προκύπτει, είναι το κατά πόσο η ίδια η δυνατότητα ένα συναίσθημα να κρυφτεί ή να μπει σε δεύτερη μοίρα μπορεί να είναι και σημάδι πως δεν είναι αρκετά δυνατό. Μα η απάντηση είναι ξεκάθαρη και είναι όχι. Για να το καταλάβουμε καλύτερα αυτό ας σκεφτούμε ένα κουτί που πρέπει να μετακομίσουμε με βάρος εκατόν τρία κιλά. Μπροστά του έχουμε δύο ανθρώπους έτοιμους να το επιχειρήσουν. Ο πρώτος είναι υπάλληλος γραφείου, με πολλές εργατοώρες μπροστά σε ένα λάπτοπ κι ελάχιστο χρόνο για να γυμναστεί ή να τραφεί σωστά. Ο δεύτερος είναι αθλητής και ταγμένος στις προπονήσεις του, έχει περάσει αρκετές ώρες κάτω από μπάρες με κιλά και έχει βρεθεί ουκ ολίγες φορές σε καταστάσεις που έπρεπε να χρησιμοποιήσει το σώμα του για να ανταπεξέλθει. Ποιος έχει περισσότερες πιθανότητες να κινήσει το κουτί; Ξεκάθαρη η απάντηση, μα πρόσεξε λίγο το σημείο. Το βάρος του κουτιού δεν άλλαξε ούτε κατά μισό γραμμάριο. Η δύναμη του συναισθήματος σαν να λέμε έμεινε η ίδια, οι δυνατότητες αυτού που το διαχειρίζεται άλλαξαν.
Είναι άδικο να λέμε πως δε νιώθουν όσοι αντέχουν να διαχειριστούν λίγο καλύτερα τα ζόρια του έρωτα και όσοι τολμάνε να βγουν μπροστά και να πάρουν τις δύσκολες αποφάσεις του. Είναι σαν να λέμε πως ο αθλητής που σήκωσε τελικά το κουτί δεν έκανε και τίποτα σπουδαίο, ή πως του ήταν εύκολο, αγνοώντας επιδεικτικά όλες τις φορές που πήγε κόντρα στην κούραση ή στις επιθυμίες του μόνο και μόνο για να μη χάσει μία προπόνηση. Ο δυναμικός άνθρωπος έχει παλέψει για να χτίσει τις αντοχές του. Έχει προπονήσει το να διαχειρίζεται τις καταστάσεις και τα συναισθήματα κι έχει έτσι τη δυνατότητα να σηκώσει ακόμη και μεγαλύτερα από όσα μπορούμε εμείς οι υπόλοιποι, που στολίζουμε με ταμπέλες neon τη λέξη «συναίσθημα» μπροστά μας.
Και τελικά, αν θέλουμε να δούμε περισσότερο την έκφραση, ίσως να πρέπει να τους δώσουμε και λίγο παραπάνω χώρο για να εκφραστούν, να τους ξεκρεμάσουμε τη «ρετσινιά» του δυνατού. Να τους κάνουμε να δουν ξεκάθαρα πως αυτή η δύναμή τους δε χρειάζεται να γίνει και η μεγαλύτερη αδυναμία τους.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Ρουσσάκη
