Να σε ρωτήσω κάτι; Έχεις ακουστά τις πρώτες φορές; Τις πρώτες εκείνες φορές που συνοδεύονται από πρωτόγνωρα συναισθήματα, ενθουσιασμό και εκστατική περιέργεια απέναντι στο άγνωστο; Ξέρεις, δεν ταιριάζουν με την καθημερινότητα που βλέπεις να σέρνεται αδιάφορη τριγύρω σου, ούτε με τα γκρίζα χρώματα στα βλέμματα των σκυφτών βιαστικών περαστικών που έχουν μάθει να πηγαίνουν κάθε μέρα ντουγρού προς την κατεύθυνση που τους υποδεικνύει η πολύτιμη σταθερότητά τους.
Αυτές οι πρώτες φορές που λες, είναι απαιτητικές τύπισσες. Θέλουν διεκδίκηση, γουστάρουν το παιχνίδι, ζουν από την πρόκληση και έχουν μάθει να δαμάζονται μόνο από όσους έχουν τα κότσια να επιδιώξουν την παρουσία τους μέχρι τελικής πτώσης. Δεν κάνουν κολεγιά με την επανάπαυση. Σου πετάνε κατάμουτρα εκείνο το «I dare you» όποτε τις τρακάρεις στο δρόμο κι εσύ, αν είσαι μάγκας, τις αρπάζεις απ’ τη μέση, τις κολλάς στον τοίχο και τις κάνεις δικές σου. Αλλιώς παριστάνεις πως δεν τις βλέπεις κι αλλάζεις τρομαγμένος πεζοδρόμιο επιλέγοντας την ασφαλέστερη διαδρομή προς τα τρία -καθόλου ποιοτικά- «Α». Σε μια βόλτα άχρωμη, άγευστη, άοσμη.
Οι ζωές μας περιλαμβάνουν ένα σωρό διαφορετικούς τομείς που μας κρατάνε σε εγρήγορση με διάφορους τρόπους, αναλόγως και με την προσωπικότητα του καθενός από εμάς. Κάποιοι αγχώνονται και πελαγωμένοι αναρωτιούνται πώς θα αντιμετωπίσουν το αβέβαιο αύριο. Άλλοι ιντριγκάρονται, ψάχνονται, πάνε γυρεύοντας γι’ αυτό το κάτι άλλο και γεμίζουν τις μέρες τους με όμορφες εικόνες. Εικόνες που, έστω κι αν κάποτε γίνουν αναμνήσεις όπως το καθετί που ζούμε, θα έχουν χρώμα κόκκινο ακόμη κι ως τέτοιες. Εικόνες έντονες, διαφορετικές μεταξύ τους, ιμπρεσιονιστικές, πολύπλοκες, ποικίλες, ακραίες.
Οι πρώτες φορές είναι συστατικό προαπαιτούμενο αν θες να μπορείς να ισχυρίζεσαι πως έζησες και όχι ότι απλώς κάποτε υπήρξες. Αν θες να μπορείς να δηλώνεις εραστής της ίδιας της ζωής κι όχι ένας ακόμη διστακτικός κομήτης με πορεία προδιαγεγραμμένη δίχως καμιά εσωτερική ανάγκη για αλλαγή ή συναισθηματική επανάσταση.
Διότι πες μου αλήθεια. Πώς αντέχεις να βαδίζεις σ’ έναν δρόμο σπαρμένο με τα ίδια, τα ίδια και τα ίδια; Δε βαριέσαι τα επαναλαμβανόμενα μοτίβα, δε νιώθεις την κλειστοφοβία του έγκλειστου στο ψυχιατρείο μ’ εκείνο το εμμονικό άσπρο παντού γύρω να στοιχειώνει κάθε ματιά σου;
Τι όμορφο που είναι ν’ ακούς κάποιον να σου λέει «πρώτη φορά νιώθω έτσι» ή «δεν το έχω ξανακάνει αυτό, είναι πρωτόγνωρο» και την ίδια στιγμή να βλέπεις τον πυρετό να λάμπει στις κόρες των ματιών του μπροστά σε αυτό το καινούριο που ήρθε και τάραξε τα λιμνάζοντα νερά της ρουτίνας του. Δε σε γοητεύει η αίσθηση του νέου; Του απάτητου; Του πολλά υποσχόμενου;
Ίσως σκέφτηκες μόλις, πως οτιδήποτε πολλά υποσχόμενο δεν καταλήγει απαραιτήτως στην εκπλήρωση των όποιων προσδοκιών μας. Ίσως να σου πέρασαν από το μυαλό οι συνέπειες και η ενδεχόμενη απογοήτευση του μετά. Ίσως να σε μπλοκάρει το ρίσκο που παραμονεύει στα μονοπάτια όπου δεν έχεις περπατήσει ως τώρα ποτέ. Μα ξέρεις κάτι; Δε με πείθεις.
Θα το έχεις ήδη ακούσει αμέτρητες φορές μα, φίλε μου, ισχύει. Αν δε ζήσεις κάτι δεν μπορείς να ξέρεις εκ των προτέρων πώς θα εξελιχθεί. Υπάρχουν περιπτώσεις που στο ξεκίνημα φάνταζαν καλύτερες κι από παραμύθι οι οποίες αποδείχτηκαν εφιάλτης στην πορεία. Υπάρχουν και ιστορίες που χτίστηκαν πάνω σε ένα τρανταχτό απαγορευτικό «δεν πρέπει» για να διαψεύσουν τελικά παταγωδώς όλους τους φόβους που μπορεί ανθρώπου νους να επινοήσει.
Ξέρεις από πού ξεκίνησαν όλα τα παραπάνω όμως; Από κάποιον που τόλμησε να ζήσει κάτι για πρώτη φορά. Από κάποιον που τόλμησε να κάνει τρόπο ζωής του την επιδίωξη πολλών πρώτων φορών σε οποιαδήποτε έκφανση της καθημερινότητάς του.
Από τη μία μπορεί να πήγε κόντρα στα κλισαρισμένα προγνωστικά, να βγήκε ασπροπρόσωπος και στο τέλος ο ίδιος να έτριψε στα μούτρα του κόσμου την παράτολμη πορεία του σφυρίζοντας κεφάτα κι αδιάφορα μπροστά στη μιζέρια και τη βόλεψη. Μπορεί από την άλλη να κατέληξε κάποιο εγχείρημά του σε φιάσκο. Μα κάπου εδώ εγώ θα σε ρωτήσω. Ε και; Έπαθε, πόνεσε, σηκώθηκε και συνέχισε λίγο πιο γεμάτος από πριν -περήφανος που τόλμησε- φουριόζος και καμαρωτός για το επόμενο πρώτο βήμα. Σε οποιαδήποτε περίπτωση θα έχει χίλια-δυο πράγματα να θυμάται και ν’ αναπολεί κι άλλα τόσα μπροστά του να γευτεί.
Όλη μας η ζωή είναι φτιαγμένη από διαδρομές. Διαδρομές των οποίων οι προορισμοί λειτουργούν απλώς σαν επιστέγασμα κι επιβεβαίωση των πράξεών μας. Το πάθος, η έκσταση, η αδρεναλίνη είναι κρυμμένη στις διαδρομές, στην εξερεύνηση, στις νέες ανακαλύψεις. Τι νόημα θα είχε μια ζωή καταδικασμένη ν’ αντικρίζει κάθε μέρα το ίδιο μοτίβο λες κι έπεσε πάνω της κατάρα; Είναι εξουθενωτικό, αποπνικτικό, εφιαλτικό όταν δεν έχεις πια κάτι νέο να περιμένεις, όταν ξυπνάς και συνειδητοποιείς πως έχεις παγιδευτεί στο «πάλι τα ίδια και σήμερα».
Δε θέλω να σε σοκάρω. Συνήθως όμως οι μέρες μας είναι δικά μας παιδιά. Δικές μας δημιουργίες αν θέλεις. Ξέρω, σου ακούγεται ουτοπικό όλο αυτό όταν οι υποχρεώσεις τρέχουν. Μήπως όμως πολλές από αυτές είναι επίσης έργα άλλων ή δικά σου; Πλασματικές εικόνες, γεννήματα των ανασφαλειών σου; Θυμάσαι άραγε εν τέλει πότε ήταν η τελευταία φορά που έκανες κάτι για πρώτη φορά;
Για το τέλος θα σου πω κάτι ακόμη. Αν σου συμβεί να ζήσεις πρώτες φορές με έναν άνθρωπο να ξέρεις πως μαζί του θα δεθείς συναισθηματικά λιγάκι παραπάνω. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Σκέψου το.
Eπιμέλεια Κειμένου Έλλης Πράντζου: Σοφία Καλπαζίδου
Συντάκτης: Έλλη Πράντζου
