Η υποταγή στην αγάπη θα οδηγήσει και πάλι στη μοναξιά

Άλλοτε υμνούμε τον έρωτα, άλλοτε τον καταριόμαστε κι άλλοτε ευχόμαστε αυτό που ζούμε να μην τελειώσει ποτέ. Ο έρωτας πάντα θα εμφανίζεται στο δρόμο σου και τότε μια πληθώρα συναισθημάτων θα κατακλύζουν την ύπαρξή σου και θα σου μεταδίδουν τη δυναμική τους. Γιατί ο έρωτας είναι ταυτόχρονα το ομορφότερο και το πιο ψυχοφθόρο συναίσθημα κι αν πονέσει την ψυχή σου, θα σε φέρει αντιμέτωπο με τις πιο βαθιές σου σκέψεις που κρατούσες για καιρό φυλαγμένες στο κουτί της καρδιάς σου. Όταν, όμως ,εμφανίσει την καλύτερη εκδοχή σου, τότε συνειδητοποιείς ότι μετατρέπει τις χαρακιές της ψυχής σου σε χάδι, κρατώντας σημαία πανηγυρισμού και ρίχνοντας πυροτεχνήματα, ικανά να ξεσηκώσουν όλη την πλάση.

Τρέφεται από τη ζωντάνια των δύο συντρόφων και διαφθείρεται από τη μονοτονία και τη ματαιότητα. Για τη διαφύλαξή του, απαραίτητη είναι η ανεξαρτησία. Ανεξαρτησία είναι η ελευθερία να νιώθεις ο εαυτός σου στη σχέση, χωρίς να καταπατάς τα όριά της. Να σέβεσαι τον άλλον αλλά κυρίως τον εαυτό σου. Όταν, όμως, το εγώ σου υποτάσσεται και παραγκωνίζεται, τότε το παραμύθι αρχίζει να οδεύει προς ένα unhappy end.

Πολύ συχνά στον έρωτα γινόμαστε έρμαια των συναισθημάτων μας, αδιαφορώντας για τις προσωπικές μας ανάγκες και προσπαθώντας να καλύψουμε αποκλειστικά αυτές του συντρόφου. Εκδηλώνεται μια δίψα για συναισθηματική σύνδεση, αποξενώνοντας το άτομο από τις υπόλοιπες κοινωνικές επαφές. Αυτή η ανάγκη μετατρέπει το άτομο σε «εύκολο θύμα» και παύει πλέον να είναι επιθυμία. Με αυτόν τον τρόπο, ο έρωτας χάνει την άυλη υπόστασή του και προσφέρεται με τόσο υλικό τρόπο που χάνει την αξία του. Πρέπει να παράγεται με αγνές και καθάριες προθέσεις και όχι να είναι ένα ακόμα ευκολοπροσβάσιμο προϊόν, ένα αντικείμενο προς πώληση.

Γιατί πουλάς το εγώ σου στο βωμό του, δε θυσιάζεις απλώς τα θέλω σου αλλά τα θάβεις. Κλειδώνεις τις επιθυμίες σου και πετάς το κλειδί βαθιά στον πυθμένα της θάλασσας. Ο έρωτας δεν επιβιώνει από την υποταγή. Χρειάζεται δυο συνοδοιπόρους που στοιβάζουν τα όνειρά τους σε μια νοητή σκάλα και καθώς την ανεβαίνουν, πλησιάζουν σε αυτά. Ποτέ όμως δεν ξεχνάνε ποιοι είναι. Ο καθένας τα πλάθει με τον δικό του τρόπο και μαζί βρίσκουν τη χρυσή τομή.

Ο έρωτας βαδίζει στο μονοπάτι των προσδοκιών, εκεί που γνωρίζεις τον άνθρωπο που θα σε κάνει να ζεις τις στιγμές μαζί του και να οραματίζεσαι το μέλλον. Κι εκεί εμφανίζεται η παγίδα του, που σου δημιουργεί την εντύπωση ότι ο σύντροφός σου θα συμπληρώσει το κομμάτι που έλειπε στο παζλ της προσωπικής σου ολοκλήρωσης και θα σε φτάσει στην ύψιστη μορφή σου. Με αυτό τον τρόπο, πολλές σχέσεις βαίνουν σε αδιέξοδο, γιατί υπάρχει αυτό το σύνδρομο της εξάρτησης και δε θες να το νικήσεις. Και κάπως έτσι, διαδέχεσαι τη μια σχέση μετά την άλλη έχοντας τη ψευδαίσθηση της συντροφικότητας, έως ότου έρθει η αποκαθήλωσή της.

Ο έρωτας έρχεται για να μας κάνει να δούμε τον εαυτό μας να εξελίσσεται και όχι να υποβιβάζεται και να χάνει την αίγλη του. Λειτουργεί σαν αφύπνιση κι όχι σαν ύπνωση. Αν βυθιστείς σε λήθαργο, το αντίδοτο είναι δυσεύρετο. Ο έρωτας έχει ανεκτίμητη αξία όταν ο εαυτός σου παραμένει μοναδικός και οι αλλαγές που δέχεται τον εξυψώνουν και δε, τον εξαφανίζουν. Στηρίζεται σε ισχυρά θεμέλια μόνο όταν δεν αναλώνεται σε ανούσιες καταστάσεις. Πόσα σ’ αγαπώ σκορπίστηκαν και πέταξαν σαν πούπουλα στον άνεμο απλά και μόνο για να καλύψεις μερικές ορμές σου και να γεμίσεις τη χοάνη της μοναξιάς σου. Και πόσες ακόμα φορές θα ενδώσεις σε μια σχέση έχοντας την πεποίθηση ότι θα φτάσεις εκεί που θες. Γιατί όση δύναμη κι αν έχει ο έρωτας, δεν μπορεί να σε τραβήξει στα ουράνια αν δεν μπορέσεις πρώτα μόνος σου να ράψεις στις πλάτες σου φτερά.

Ο ποιητής Ντίνος Χριστιανόπουλος επιχείρησε να ερμηνεύσει αυτή την υποταγή στον έρωτα, φανερώνοντας πως η διαρκής πάλη του ερωτευμένου να στεριώσει στην αγκαλιά του αγαπημένου του, τον φέρνει ξανά αντιμέτωπο με τη μοναξιά. Γιατί η μοναξιά είναι το μόνο συναίσθημα που αντικατοπτρίζει έναν χαμένο εαυτό, μια ανθρώπινη μορφή που βρίσκεται καταμεσής του πελάγους και ψάχνει απεγνωσμένα μια σημαδούρα να πιαστεί κι ας θέλει να κολυμπήσει και να εξερευνήσει τον ωκεανό.

Δὲν ξέρω πῶς ἀντιλαμβάνεσαι ἐσὺ τὸν ἔρωτα.

Δὲν εἶναι μόνο μούσκεμα χειλιῶν,

Εἶναι προπάντων ἐπαλήθευση τῆς μοναξιᾶς μας,

ὅταν ἐπιχειροῦμε νὰ κουρνιάσουμε σὲ δυσκολοκατάχτητο κορμί.

Ο έρωτας εξιδανικεύεται και ξεδιπλώνει την εξαπάτηση της αιωνιότητας όταν γίνεται από ανάγκη. Σε βρίσκει απροετοίμαστο και αυθόρμητα τρυπώνει στο μυαλό στερώντας σου την ικανότητα να τον ερμηνεύσεις πλήρως. Η μαγεία του βρίσκεται στο να αναγεννιέται σε ψυχές δεχόμενες τις αλλαγές του και να τις ωθεί στην ανακάλυψη. Η ανακάλυψη, όμως, θα έρθει μόνο σε έναν αλώβητο έρωτα, έναν έρωτα που ψάχνει συνταξιδιώτες στο ταξίδι της ζωής κι όχι σανίδα σωτηρίας.