Άνθρωποι τρένα, σχέσεις σταθμοί. Πολυφορεμένη παρομοίωση, βαθύτατα εύστοχη αν αναλογιστούμε την έκτασή της. Ας φανταστούμε, λοιπόν, πως οι άνθρωποι είμαστε ασταμάτητα κινούμενα τρένα, αλλά υπάρχουν φορές που περνάμε για λίγο ή για πολύ από σταθμούς, δημιουργούμε σχέσεις εφήμερες ή βιώσιμες από άλλες. Προσοχή όμως: εργοστασιακή ανάγκη μας είναι η συνεχής κίνηση, η μεγάλη στασιμότητα «κρυώνει» τις μηχανές μας.
Ας παραλείψουμε το διάστημα της σχέσης κι ας μεταπηδήσουμε κατευθείαν στο σημείο του χωρισμού, είτε είναι φιλικό είτε ερωτικό. Δε θα ήθελα να μονοπωλήσω στον ερωτικό τομέα, ωστόσο να σημειωθεί ότι είθισται να είναι πιο εύθραυστες από τις φιλικές σχέσεις. Το σημείο εκείνο, λοιπόν, του χωρισμού, η μαύρη αυτή γραμμή, το σημείο που γυρνάς αυτόματα πίσω στην αφετηρία σου, από εκεί που ξεκίνησες μόνος και με περίσσια χαρά διένυσες μια διαδρομή παρέα με κάποιον άλλο, σου αφήνει το χέρι και μένεις πάλι στο σημείο της έναρξης. Μόνος σου.
Μόνος σου στέκεσαι μετέωρος να κοιτάς τη διαδρομή σου, κοιτάς τα παπούτσια σου, τα κεκτημένα σου, ή όσα σου έπεσαν στο δρόμο επειδή βάραιναν τα χέρια σου κι αποφάσισες γενναία ή και απρόσεχτα να αφήσεις πίσω σου. Δίπλα στην αφετηρία σου αφήνουν ένα τεράστιο, ολόσωμο καθρέπτη διαθέσιμο για να κοιταχτείς. Πρώτη αντίδραση είναι ο τρόμος. Σαν να βλέπεις μπροστά σου μια φιγούρα άγνωστη, ένα σώμα κι ένα βλέμμα που δεν αναγνωρίζεις. Πόση κούραση βγάζουν τα μάτια σου, τα χέρια σου γδαρμένα και το σώμα σου βαρύ, σκυφτό και κουρασμένο. Ως δεύτερη αντίδραση έπεται η μηχανική ανάγκη να «σουλουπωθείς», να διορθώσεις αυτό που τόσο καιρό δεν έβλεπες ότι είχες αμελήσει.
Είτε συζητάμε για το πέρας μιας υγιούς είτε μιας σχέσης προβληματικής, οι προσωπικές απώλειες είναι βέβαιες κι αναπόφευκτες με το τέλος της, όσο αναμενόμενο κι αν υπήρξε. Και μια βασική απώλεια είναι αυτή της ειλικρινούς παραδοχής που κανείς μας δεν αντέχει να κάνει σε αυτό το κομβικό χρονικό σημείο. Της παραδοχής της λάθους επιλογής. Όχι, δεν τελειώνει καμία σχέση, κανένας κύκλος δεν κλείνει, τίποτα δεν ολοκληρώνεται, όπως «χαϊδεύουμε» τον εαυτό μας. Απλώς έφτασε η ώρα εκείνη που είδαμε καθαρά την λάθος επιλογή μας.
Είδαμε πως αυτός ο άνθρωπος δεν είναι για εμάς, επομένως δεν ήταν ποτέ. Υποπτευόμασταν, συλλέγαμε στοιχεία κι απλώς κάποια στιγμή το πήραμε κι απόφαση. Αφοριστική άποψη, θα έλεγε κανείς, αλλά ηχεί λογική όταν την παραθέσεις στο μυαλό σου με στοιχεία κι αποστασιοποιημένος. Αν το υλικό του άλλου ήταν για σένα, θα ήσασταν ακόμη μαζί. Κι ας το παραδεχτούμε, όλα τα αρνητικά που μας οδήγησαν στον χωρισμό, τα είχαμε δει. Θολά ή επικαλυμμένα από εμάς τους ίδιους, τα είχαμε δει. Όλα όμως στην αρχή μας μοιάζουν χαριτωμένα κι όντας ερωτευμένοι δεν τα τοποθετούμε καν στη ζυγαριά, με τον καιρό απλά η ζυγαριά γέρνει ανορθόδοξα πολύ προς το πλην.
Καταλήγοντας στην αρχική μου σκέψη, με ένα διφορούμενο συμπέρασμα· όποιος δεν είναι εδώ τώρα μαζί μου, δεν ήταν ποτέ. Σαφώς, σαν υπαρκτή παρουσία ήταν παρών, όμως, μάλλον, «δεν ήταν για να είναι ποτέ». Επηρεασμένη, πάντα, από το κίνημα του ρομαντισμού πιστεύω υφίσταται εκείνος ο ένας και πολύ μοναδικός κάποιος γι’ εμάς. Για όλους μας. Ή οι ελάχιστοι μοναδικοί κάποιοι. Απλώς θα πρέπει να έχουμε το θάρρος να παραδεχτούμε ότι θα περάσουμε από πολλούς αταίριαστους συνδυασμούς, από μυριάδες λάθος σταθμούς, από δεκάδες συνοδοιπόρους που θα μας αφήσουν το χέρι σε αφετηρίες. Εν ολίγοις, θα χρειαστεί να περάσουμε πολύ ή λίγο χρόνο με το «μοναδικό ταίρι» κάποιου άλλου, μέχρι να βρούμε το δικό μας.
Ήρθε το τρένο, φύγαμε.
Θέλουμε και τη δική σου άποψη!
Στείλε το άρθρο σου στο info@pillowfights.gr και μπες στη μεγαλύτερη αρθρογραφική ομάδα!
Μάθε περισσότερα ΕΔΩ!
Συντάκτης: Μαρία Στειακάκη
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
Επιμέλεια κειμένου: Γιοβάννα Κοντονικολάου
