Είχε περάσει περίπου ένας χρόνος που τέλειωσε τη Γεωπονική.
Νέο παιδί που αγάπησε πολύ την επιστήμη του, ερευνητικό μυαλό και πολύ πειθαρχημένος άνθρωπος δίχως να είναι στεγνός και ψυχρός.
Τον κάλεσαν σ’ ένα πλουσιόσπιτο να περιποιηθεί τον κήπο τους κάπου στα βόρεια προάστια. Χάρηκε πολύ γιατί του ανοιγόταν ένας ορίζοντας επαγγελματικός σε μια περιοχή που δεν θα τον άφηνε χωρίς δουλειά.
Χαράματα ξεκίνησε για να προλάβει, είχε αρχίσει πια να βαριέται ν’ ασχολείται με αμπελώνες και θερμοκήπια. Οι κήποι ήταν η αδυναμία του. Ήθελε να τους δίνει ζωή, να τους δίνει μορφή και προσωπικότητα.
Ούτε που κατάλαβε πως είχαν περάσει τέσσερις ώρες με το ξεχορτάριασμα πριν αρχίσει ν’ ασχολείται με το φύτεμα των λουλουδιών, όταν τον ξάφνιασε μια γυναικεία φωνή.
«Καλημέρα.»
Όπως ήταν γονατισμένος με τον ήλιο να της κρύβει το πρόσωπο απάντησε αμήχανα ενώ σηκωνόταν.
«Καλημέρα σας.»
«Έλα μη μου μιλάς στον πληθυντικό, δεν είμαι γριά», του απάντησε γελώντας.
Εκείνη έκοψε ένα μισομαραμένο τριαντάφυλλο και μπήκε πάλι στο σπίτι.
Πέρασε σχεδόν ένα μήνας και ο κήπος είχε γίνει τέλειος. Καθαρός, περιποιημένος με φρέσκα λουλούδια πάντα.
Η κοπέλα είχε έρθει μερικές φορές ακόμα αλλά ενώ προσπαθούσε να την εντυπωσιάσει γιατί του άρεσε, εκείνη ήταν σχεδόν αδιάφορη για τον κόπο του.
Απογοητεύτηκε.
Το ίδιο είχε συμβεί και με τον μικρό κήπο ενός γείτονα που τον κάλεσε να του τον περιποιηθεί.
Ο αγαπημένος του καθηγητής στο πανεπιστήμιο όταν τελείωσαν τους είχε πει πως μπορούν να τον βρουν όποτε θέλουν αν τον χρειάζονται.
Πήγε και του εξομολογήθηκε το παράπονό του:
«Όταν με καλούν για τον κήπο ενός σπιτιού, παρ’ όλο που βάζω ψυχή και σώμα να το κάνω τέλειο, σπάνια βλέπω την ικανοποίηση στο πρόσωπό τους. Ένα ευχαριστώ, πληρώνομαι και φεύγω. Ακόμη και αυτός που ήθελε τον κήπο για επίδειξη ήταν ψυχρά ευγενικός.»
Διστακτικά του μίλησε και για την κοπέλα που του άρεσε.
Ο καθηγητής του ήξερε πως είναι παιδί που θέλει να ικανοποιεί αυτόν που τον πληρώνει για τη δουλειά του. Έντιμος και δουλευταράς.
Άρχισε να του εξηγεί πως φτιάχνει τον κήπο σκεφτόμενος πώς θα του άρεσε του ίδιου.
Ο κήπος όμως του καθένα είναι ο καθρέφτης της ψυχής του, του «είναι» του. Προσπάθησε, του είπε, να διερευνάς όσο μπορείς τί χαρακτήρας είναι εκείνος που σε προσλαμβάνει και βρες φυτά και λουλούδια που να του ταιριάζουν.
Όπως και οι άνθρωποι έτσι και τα φυτά έχουν τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα.
Με την επιστήμη σου έμαθες πώς συμπεριφέρονται τα φυτά στη φύση. Το σχήμα τους, το χρώμα τους, η διάρκεια της ζωής τους, αν είναι δηλητηριώδη, αν έχουν μικρό ή δυνατό κορμό κλπ.
Όταν πάς σ’ ένα σπίτι που έχει λουλούδια στο μπαλκόνι ή στον κήπο, θα συναντήσεις περίπου τους ίδιους χαρακτήρες με τα φυτά που συντηρούν.
Να ενώσεις αυτούς τους χαρακτήρες με τα φυτά.
Να συμπληρώνει ο ένας τον άλλον.
Να μπορούν να συνομιλούν με όποιο τρόπο θέλουν, όχι απαραίτητα με λέξεις. Δούλεψε σαν να προξενεύεις δυο ψυχές, γνώρισε τον έναν στον άλλον δείξε τους τις ανάγκες και τις επιθυμίες τους.
Άλλωστε σπούδασες για να είσαι ο μεσολαβητής μεταξύ του ανθρώπου και της φύσης. Ό,τι θα έκανες δηλαδή με κάποιο ζώο ή με ανθρώπους.
Μέσα του το θεώρησε υπερβολικό αλλά το έκανε.
Πήρε διακριτικά πληροφορίες από την οικιακή βοηθό για το χαρακτήρα της κοπέλας. Ήταν ένας άνθρωπος μοναχικός, εύθραυστη σαν ψυχή, προτιμούσε την μοναχικότητα από τις πολλές παρέες αλλά με το παραμικρό που θα της τύχαινε λύγιζε και κρυβόταν στο δωμάτιό της.
Έσπασε το κεφάλι του να βρει ποιο φυτό συμπεριφέρεται έτσι και το βρήκε.
Η ανεμώνη. Ένα φυτό που φυτρώνει σε απόμερα σημεία, που έχει λεπτό μίσχο και με τον αέρα φυλλορροεί.
Γέμισε τον κήπο με δεκάδες γλάστρες από ανεμώνες, σε όλα τα χρώματα.
Η κοπέλα διστακτικά στην αρχή αλλά πιο θαρραλέα μετά έμενε συνέχεια μαζί του στον κήπο. Έβλεπε στοιχεία του εαυτού της σε όλα τα φυτά και δεν ένοιωθε ξένη.
Γνωρίστηκαν καλά και είναι μαζί δυο χρόνια τώρα ερωτευμένοι.
Έχουν περάσει τρία χρόνια και είναι ακόμα έκπληκτος για την ικανοποίηση που προσφέρει και τη χαρά που εισπράττει με την καινούρια ματιά για την επιστήμη του.
Πάει περίφημα η δουλειά του από τότε.
Συντάκτης: Γιώργος Γλαύκος
