

Η ζωή σε παρέες έχει τη δική της δυναμική και, πολλές φορές, αυτή η δυναμική χαντακώνει τον άνθρωπο που βρίσκεται πάντα στη σκιά. Αυτόν που είναι εκεί, αλλά ποτέ δεν είναι πραγματικά εκεί. Είναι ο φίλος που όλοι θυμούνται όταν τα πράγματα δεν πάνε καλά για τους υπόλοιπους, όταν χρειάζονται βοήθεια ή όταν θέλουν απλώς κάποιον να καλύψει τα κενά- χρόνου ή συναισθηματικά. Είναι το άτομο που πάντα είναι διαθέσιμο, επειδή δεν έχει και κάτι καλύτερο να κάνει. Εκείνος που θα μπει friendzone. Ο τύπος που θα καλεστεί επειδή περίσσεψε μια θέση. Στην πραγματικότητα όμως δε σκέφτεται κανείς πώς μπορείς να νιώσεις όταν σε θυμούνται μόνο όποτε σε χρειάζονται γιατί κανείς κανένας άλλος δεν μπορεί.
Στην αρχή, μπορεί να μη συνειδητοποιείς ότι σε παραμελούν. Άλλωστε σε όλους η ιδέα του να είναι πάντα εκεί για τους φίλους τους φαίνεται φυσική- δεν το νιώθεις ποτέ σαν ένα βαρύ φορτίο, αλλά πιο πολύ σαν ένα καθήκον γεμάτο αγάπη. Ωστόσο, εκείνη τη στιγμή που όλοι μιλούν για τις δικές τους δραστηριότητες, εσύ απλώς περιμένεις να έρθει η σειρά σου. Όταν οι άλλοι έχουν τη δική τους ζωή, η δική σου φαντάζει ξεχασμένη, σχεδόν αόρατη. Αλλά εσύ παραμένεις εκεί, σαν το στήριγμα που κανείς δε βλέπει, το οποίο είναι πάντα έτοιμο να σηκώσει βάρη, χωρίς ποτέ να ζητήσει ανταπόδοση. Κι η μοναξιά αυτή είναι παρούσα σε κάθε στιγμή που η παρέα διασκεδάζει κι εσύ μένεις εκτός.
Δε ζητάς να είσαι πάντα το κέντρο της προσοχής, αλλά υπάρχει κάτι που σε τρώει από μέσα, γιατί ξέρεις πως αν ήσουν εσύ αυτός που χρειαζόταν βοήθεια, θα ήσουν σίγουρα ο τελευταίος στη λίστα των προτεραιοτήτων. Έχεις την αίσθηση ότι η παρουσία σου δε μετράει, παρά μόνο όταν κάποιος άλλος τη χρειάζεται. Δεν είσαι παρά η «λύση ανάγκης», το δίχτυ ασφαλείας στο οποίο όλοι θα απευθυνθούν όταν όλες οι άλλες εναλλακτικές αποτύχουν.
Στην πραγματικότητα, οι άνθρωποι γύρω σου σε ξέρουν για τη μια και μοναδική σου ικανότητα: είσαι πάντα εκεί για να τους στηρίξεις, χωρίς να έχεις ανάγκη για κάτι παραπάνω. Όμως, έρχεται η στιγμή που αυτή η υπερβολική διαθεσιμότητα γίνεται βαριά. Ξαφνικά, αρχίζεις να αναρωτιέσαι αν σε θυμούνται μόνο όταν δεν έχουν άλλες επιλογές. Αν είσαι εκεί γιατί σε εκτιμούν πραγματικά ή αν απλά είσαι η ευκολία, η εναλλακτική λύση για τις στιγμές που οι υπόλοιποι φίλοι δεν μπορούν. Η διαφορά ανάμεσα στη φιλία και την εκμετάλλευση γίνεται όλο και πιο θολή. Η αξία σου, τόσο στους άλλους όσο και στον ίδιο σου τον εαυτό, μειώνεται.
Ακόμα και αν δεν το παραδέχεσαι αμέσως, έρχεται η στιγμή που κουράζεσαι από την υπερβολική διαθεσιμότητα. Το να είσαι πάντα το «plan Β» μπορεί να φαίνεται ανώδυνο στην αρχή, αλλά στη διάρκεια του χρόνου μπορεί να σε «ρουφήξει». Οι άλλοι γύρω σου έχουν τις δικές τους ζωές, τις δικές τους προτεραιότητες, και σε κάνουν να μοιάζεις με φάντασμα, παρακολουθώντας τα πάντα να συμβαίνουν χωρίς να σου δίνουν χώρο για να ζείτε τις στιγμές μαζί. Η αίσθηση της μοναξιάς σε καταλαμβάνει, γιατί ξέρεις πως οι άνθρωποι που σε καλούν στο πλευρό τους δεν είναι εκεί όταν δεν έχουν κάτι να κερδίσουν.
Όταν όλοι γύρω σου προχωρούν στη ζωή τους, είναι εύκολο να χάσεις την αίσθηση του ποιος είσαι και τι πραγματικά θέλεις. Η ανάγκη για πραγματική σύνδεση και αμοιβαιότητα είναι εκεί και σίγουρα είναι στο χέρι σου να σκεφτείς αν θα συμβιβαστείς με το να χτυπάς κλειστές πόρτες ή να ψάξεις το αμοιβαίο.
Όσο κι αν νιώθεις πως δε ζητάς πολλά, αξίζει να δώσεις κάτι περισσότερο στον εαυτό σου. Η διαθεσιμότητα δεν αρκεί για να χτιστεί μια ουσιαστική σχέση. Όλοι πρέπει να καταλάβουν πως η αξία σου ως άνθρωπος, δεν πρέπει να αναγνωρίζεται μόνο όταν γεμίζεις με επιτυχία ένα κενό. Ακόμη και αν φαίνεται λοιπόν, ότι έχεις συμβιβαστεί με τη θέση σου, πρέπει κάποια στιγμή να διεκδικήσεις τον χώρο σου και να δείξεις ότι αξίζεις αληθινές σχέσεις, όχι μόνο εφήμερες φιλίες που προκύπτουν όταν κι αν κι εφόσον.