Ξαφνικά έχουμε μεγαλώσει και κοιτάζουμε, ψάχνουμε και δε βλέπουμε πουθενά τους φίλους μας. Ούτε πίσω μας είναι για να τους οδηγήσουμε, ούτε μπροστά μας για να τους ακολουθήσουμε και δυστυχώς, ούτε δίπλα μας. Πού πήγαν οι φίλοι μας;
Είμαστε πλέον ενήλικες κι έχουμε αλλάξει ως άνθρωποι, έχουν αλλάξει και οι συνθήκες ζωής μας. Οι περισσότεροι από εμάς εργαζόμαστε κι έχουμε ένα απαιτητικό καθημερινό πρόγραμμα, μαζί με ελάχιστο ή καθόλου ελεύθερο χρόνο να μοιραστούμε με τους φίλους μας. Οι καθημερινές μας υποχρεώσεις διαφορετικές, ατελείωτες και εξουθενωτικές. Κάποιοι από εμάς έχουν δεσμευτεί, έχουν κάνει παιδιά, άλλοι έχουν μεταναστεύσει στο εξωτερικό, άλλοι έχουμε χωρίσει από μια σχέση ζωής, πολλοί έχουμε αναλάβει τη φροντίδα των ηλικιωμένων γονιών μας, άλλοι αντιμετωπίζουμε πρόβλημα με την ανεργία, κάποιοι έχουμε σοβαρά προβλήματα υγείας και ο καθένας μας προχωρά σε κάτι άλλο, κάτι καινούργιο.
Πώς είναι δυνατόν να μοιραστείς την καινούργια καθημερινότητά σου με τους φίλους που είχες μάθει να έχεις άπλετο κοινό χρόνο, κοινές νέες εμπειρίες και στόχους, παρόμοιες αναζητήσεις, όνειρα κι ενδιαφέροντα; Τη φιλία τη μάθαμε στο σχολείο, στις αλάνες, στον στρατό, στις κατασκηνώσεις, όταν ήμασταν φοιτητές στα έδρανα, στις καταλήψεις, όταν είχαμε την πολυτέλεια να μην έχουμε καθημερινές υποχρεώσεις, να μη μας νοιάζει το αύριο.
Φυσικά και πρέπει να αλλάζουν οι προσδοκίες που έχουμε από τη φιλία καθώς αλλάζει και το τι πρέπει η μπορεί να μας προσφέρει αυτή σε κάθε ηλικία και σε κάθε εποχή. Πώς θα μεταφέρουμε στην ενήλικη ζωή μας την εντύπωση που είχαμε σχηματίσει ως παιδιά, ως νέοι, για τη φιλία; Τότε που ήμασταν εμείς το επίκεντρο και υπήρχε μόνο το σήμερα; Τότε που ψάχναμε ευκαιρίες για να βρεθούμε σε πλατείες, σε ταβέρνες, σε καφετέριες, στη θάλασσα, σε διακοπές, στα μπαλκόνια μας και πάντα καταλήγαμε με γέλια να σχεδιάζουμε το μέλλον μας; Τότε που μοιραζόμασταν το χαρτζιλίκι μας, το ποτό, το φαγητό, το τσιγάρο, το ταξί. Όλα αυτά ανήκουν στο παρελθόν μας. Ναι, ήταν πολύ όμορφα, τα νοσταλγούμε, τα αναπολούμε και χαμογελούμε συνεχίζοντας, όμως, στο τώρα.
Τι άλλαξε όμως πέρα από την ίδια τη ζωή; Ο τρόπος που μιλάμε. Όσο δεν εναντιωνόμαστε κι επιλέγουμε ως μοναδικό μέσο επικοινωνίας τα social media, όσο βολευόμαστε στον απρόσωπο τρόπο επικοινωνίας, τόσο θα αποξενωνόμαστε. Επικρατούν οι εικονικές φιλίες, η φυσική παρουσία απουσιάζει, απαντάμε απλά και γρήγορα με ένα dm, emoji και με βιντεοκλήσεις. Και τις περισσότερες φορές, από υποχρέωση. Από ανάγκη να κρατήσουμε έναν κύκλο γνωστών, να είμαστε ευγενικοί και τυπικοί. Δεν επενδύουμε στη σχέση διότι απλά δεν επικοινωνούμε. Δεν ακούμε, δε βλέπουμε τον άλλον, δε μοιραζόμαστε, δεν αφιερώνουμε χρόνο. Η ανιδιοτέλεια, η αμοιβαία εμπιστοσύνη δεν υπάρχουν γιατί δεν υπάρχει ουσιαστική αλληλεπίδραση, δεν υπάρχει το δέσιμο, το νοιάζομαι, το ας ξεβολευτώ για κάποιον που θέλω, δεν πειράζει κι ας μη μου το ανταποδώσει.
Μένουμε στο σπίτι, χαλαρώνουμε και χαζεύουμε μπροστά από μια οθόνη. Εάν είμαστε και σε μια καλή σχέση με τους συντρόφους μας και μας καλύπτει τις συναισθηματικές ανάγκες η οικογένεια μας, εάν έχουμε και κάποιους συναδέλφους από τη δουλειά να βγούμε κανένα Σαββατόβραδο για καμιά μπίρα, δε χρειαζόμαστε και κάτι παραπάνω, επαναπαυόμαστε. Άσχετο το ότι έχουμε ως αρχή να μην εμπιστευόμαστε τους συναδέλφους μας και να μην τους θεωρούμε φίλους γιατί στο τέλος θα μας εκμεταλλευτούν και θα μας χρησιμοποιήσουν. Δεν τους λέμε τα προσωπικά μας προβλήματα, δεν τους μιλάμε ανοιχτά για τη δουλειά, είμαστε επιφυλακτικοί και ευχάριστοι. Έτσι, να κυλήσει άλλη και μια βραδιά, να πούμε ότι βγήκαμε.
Επίσης, έχουμε πάντα και στο πίσω μέρος του μυαλού μας πως δεν πρέπει να εξαρτόμαστε συναισθηματικά αποκλειστικά από τους συντρόφους μας. Πολλά συμβαίνουν γύρω μας, ποτέ δεν ξέρεις, θα πρέπει να είμαστε πιο ανεξάρτητοι, να έχουμε τη δική μας προσωπική ζωή και φίλους, τα δικά μας ενδιαφέροντα, γιατί ως γνωστόν, που λέει και το τραγούδι, το πολύ μαζί σκοτώνει.
Πολλοί από εμάς έχουμε καταλάβει τι αξία έχει η αληθινή φιλία. Μας λείπει από τη ζωή μας. Έχουμε την επιθυμία να ξαναβρούμε τους φίλους μας, να γνωρίσουμε καινούργιους, να επαναπροσδιορίσουμε τις σχέσεις μας, να τις εντάξουμε στην καινούργια τάξη πραγμάτων που ζούμε. Ο εξαντλητικός ρυθμός της καθημερινότητας, το άγχος, η πίεση, οι επιφανειακές γνωριμίες, τα προβλήματα που θέλουμε να μοιραστούμε, οι χαρές που έρχονται, μας σπρώχνουν να σκεφτούμε πως χρειάζεται να κάνουμε κάποιες αλλαγές στο θέμα που αντιμετωπίζουμε τη φιλία και τον ρόλο που της έχουμε δώσει.
Όπως έχει γράψει και ο William Shakespeare «Ένας φίλος γνωρίζει ποιος είσαι, καταλαβαίνει πού ήσουν, αποδέχεται αυτό που έχεις γίνει και, ακόμα, σου επιτρέπει ευγενικά να εξελιχθείς». Αυτό ακριβώς δεν είναι που έχουμε ανάγκη;
Απαιτείται λοιπόν να διαθέσουμε χρόνο, όχι πολύ αρκεί να είναι ουσιαστικός χρόνος και εμείς να είμαστε φυσικά και ψυχικά παρόντες έτοιμοι με καλή πρόθεση να επικοινωνήσουμε αληθινά και με ανιδιοτέλεια. Η φιλία είναι συνειδητή επιλογή, όχι υποχρέωση. Για να διατηρηθεί χρειάζεται αφοσίωση, αμοιβαία καλή θέληση, φιλευσπλαχνία, αγάπη, κατανόηση, εμπιστοσύνη και εκτίμηση. Νομίζω ότι τα λόγια του Albert Camus μπορούν να μας καθοδηγήσουν προς το σωστό μονοπάτι για την αληθινή φιλία που χρειαζόμαστε όλοι στη ζωή μας: «Μην περπατάς πίσω μου, μπορεί να μη σε οδηγήσω. Μην περπατάς μπροστά μου, μπορεί να μην ακολουθήσω. Απλά περπάτα δίπλα μου και γίνε φίλος μου.»
Συντάκτης: Μυρτώ Ζαφειρίου
